Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος, ότι σε ορισμένες περιπτώσεις οι πολεμογόνοι ιμπεριαλιστές δεν θα έπρεπε να ανησυχούν ιδιαίτερα. Εφόσον τα ταξικά τους νώτα είναι ασφαλή και έτσι λοιπόν απερίσπαστα μπορούν να εστιάζουν όλη τους τη φονική «ικμάδα» στα αναμεταξύ τους κονταροκτυπήματα. Με σαφή ορίζοντα την οριστική (μονάχα εννοείται για το δεδομένο ιστορικό κύκλο) μονομαχία στα θερμοπυρηνικά αλώνια. Εκεί όπου το διακύβευμα θα είναι μόνο η συρρίκνωση και κατατρόπωση του ενός ιμπεριαλιστή (ευελπιστώντας φυσικά σε μια μη αμοιβαία καταστροφή) από τον επίσης ομογάλακτο αντίπαλο του.
Ενώ στη διαμετρικά αντίθετη και λυτρωτική εκδοχή οι υπό κατακρεούργηση λαοί, δηλαδή τα «συνήθη», άκακα θύματα των διενέξεων ανάμεσα στους αφεντάδες και τυράννους τους, χρεώνονται μια διαφορετική αποστολή. Υπακούοντας στα κελεύσματα της επιβίωσης και αντιπολεμικής αναγκαιότητας, της κοινωνικής χειραφέτησης και κομμουνιστής νομοτέλειας. Παναπεί, καλούνται να αφανίσουν εκ βάθρων το σύστημα της εκμετάλλευσης και πείνας, της καταστολής και φασιστικοποίησης, την αστείρευτη πηγή μακελειών.