ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΣΟΒΑΡΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ

Νέο σοβαρό εργατικό «ατύχημα» σημειώθηκε χθες το απογευμα στο Ηρακλειο Κρήτης. Συγκεκριμένα στο εργατάξιο κατασκευής νέας πτέγυγας του Βενιζέλειου Νοσοκομείου Ηρακλείου ένας Πακιστανός εργάτης οικοδομής περίπου 35 ετών τραυματίστηκε σοβαρά σε κεφάλι – χέρια – θώρακα – σπονδυλικη στήλη, όταν εκτελώντας οικοδομικές εργασίες, έπεσε από μεγάλο ύψος μέσα σε φρεάτιο. Μάλιστα για τον απεγκλωβισμό του απαιτήθηκε η συνδομή της Πυροσβεστικής. Ο άνδρας μεταφέρθηκε άμεσα με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου, όπου και υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση. Προς το παρόν διέφυγε τον άμεσο κίνδυνο για τη ζωή του αλλά υπάρχουν σοβαρές ανησυχίες για την ζημιά στην σπονδυλική στήλη και την λειτουργία των κάτω άκρων του.

Το Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου (ΕΚΗ) και το συνδικάτο οικοδόμων Ηρακλείου απο κοινού με την Επιθεώρηση Εργασίας, έσπευσαν στον τόπο του εργατικού «ατυχήματος» κατόπιν εορτής (όπως πάντα), χύνοντας τα κροκοδείλια δάκρυά τους για τους εργαζόμενους, ενώ δε ο πρόεδρος του ΕΚΗ εξέφρασε την αγανάκτηση και την οργή του, διαπιστώνοντας ότι το θύμα δεν έκανε χρήση των απαραίτητων μέτρων προστασίας, στον χώρο των εργασιών...

Φυσικά για τα αφεντικά ό,τι είναι «νόμιμο» (αστικά) είναι και «ηθικό» (γι’ αυτούς). Για να μπορούν να κοιμούνται ήσυχα τα βράδια και το πρωί να κλείνουν νέες, ολοένα πιο κερδοφόρες μπίζνες για να «ταΐσουν» τους εργάτες τους, μιας και η ζωή τους έδωσε αυτό το προνόμιο να είναι «καλόψυχοι». Ο εν λόγω εργάτης και «νόμιμα» χαρτιά έχει (λες και υπάρχουν νόμιμοι και παράνομοι άνθρωποι), και ασφαλισμένος είναι, και τεχνικούς ασφαλείας έχει το εργοτάξιο, και μέτρα προστασίας είχαν λάβει, και ατομικά μέσα προστασίας του είχαν χορηγήσει, και υπηρεσία επιθεώρησης της εργασίας έχουν συστήσει, και, και, και… Όλα λοιπόν μέσα στα «νόμιμα» πλαίσια της εργασιακής νομοθεσίας! Άρα το μόνο που μένει να κατηγορηθεί είναι η κακιά στιγμή ή ο ίδιος ο εργαζόμενος.

Αλλά έλα που η ριμάδα η κακιά στιγμή «μεροληπτεί» ταξικά! Έλα που κανένα αφεντικό δεν έπεσε στο κενό, δεν καταπλακώθηκε, δεν τραυματίστηκε, δεν τον «σκότωσαν» για το μεροκάματο... Και επίσης την ριμάδα την κακιά στιγμή δεν μπορείς να την τιμωρήσεις για να μην ξανασυμβεί. Όμως μπορείς να κατηγορήσεις τους ίδιους τους εργαζόμενους. Οι οποίοι σύμφωνα με την «νόμιμη» (αστική) νομοθεσία -αλλά και κατά τις απόψεις των εργατοπατέρων- έχουμε συνυπευθυνότητα ή και ολική ευθύνη για τα «ατυχήματα». Φταίμε που δεν τηρούμε τα (ανύπαρκτα στην πραγματικότητα) μέτρα ασφαλείας, που δεν είμαστε συγκεντρωμένοι στη δουλειά (των συνεχόμενων 10 και 12 ωρών), που δεν είμαστε παραγωγικοί (για να βγάζουμε την δουλειά και των απολυμένων συναδέλφων μας) και ένα σωρό άλλες ανοησίες...

Το άθλιο και σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που έχουν διαμορφώσει τα αφεντικά προς όφελος τους και έχει νομοθετήσει και επιβάλει το πολιτικό τους προσωπικό δεν θα επιτρέψει να λογοδοτήσουν ποτέ για τα εγκλήματα τους. Αντιθέτως μάλιστα, θα πλασάρεται ως μονόδρομος και παντοδύναμο, απαξιώνοντας τη ζωή των εργαζομένων κάτω από την αδιάκοπη πίεση για μεγιστοποίηση του κέρδους. Σε συνδυασμό με την βαθιά αποσυγκρότηση των εργαζομένων και ιδιαίτερα της εργατικής τάξης αλλά και τον καλλιεργούμενο συμβιβασμό και υποταγή στις ορέξεις του συστήματος από τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ–ΑΔΕΔΥ, των Εργατικών Κέντρων και των σωματείων – σφραγίδων, σχηματίζεται ένας ιδιαίτερα αρνητικός συσχετισμός που «καταπλακώνει» κάθε εργασιακό δικαίωμα, μαζί και το δικαίωμα στη δουλειά με ουσιαστική ασφάλεια.

Συνεπώς, δεν κρύβεται στους κυβερνητικούς – αντιπολιτευτικούς – κοινοβουλευτικούς – δικαστικούς – ελεγκτικούς μηχανισμούς η λύση. Ο μόνος δρόμος συμπυκνώνεται στο σύνθημα: «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη»! Στους εργάτες από τους οποίους ταυτόχρονα πίνει και χύνει το αίμα το καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αλλά είναι οι ίδιοι οι εργάτες στους οποίους αύριο θα λογοδοτήσει για το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας: την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, και θα τιμωρηθεί βαριά από την εργατική τάξη στέλνοντας το στις μαύρες σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας.

Και αυτό απαιτεί ταξική συνείδηση - ταξική οργάνωση - ταξική πάλη! Το τρίπτυχο που -στην εποχή της ηγεμονίας και καθολικής επικράτησης του καπιταλιστικό τρόπου παραγωγής σε όλες τις χώρες- χτυπιέται απροκάλυπτα, στοχευμένα και συστηματικά. Έτσι ώστε οι νέοι εργαζόμενοι να μην ζήσουν ποτέ τα δικαιώματα και κατακτήσεις του προηγουμένου αιώνα αλλά να εργάζονται (αν εργάζονται) με το δόγμα «δουλειά να ΄ναι και ό,τι να ΄ναι» και οι μεγαλύτεροι να τα θυμούνται σαν μακρινό όνειρο. Να μην μπορέσει ο εργαζόμενος να ενώσει τον λόγο του και τη πάλη του με τον συνάδελφο του σε κάποιο σωματείο αλλά να βλέπει ο ένας τον άλλο υπό το πρίσμα «ή αυτός ή εγώ». Να μην μπορέσουν να παλέψουν τελικά σαν μια τάξη ενιαία και βασιμένη στις δικές τους δυνάμεις ενάντια στους δυνάστες τους με καλύτερους όρους και προοπτική.

Με νέα νομοσχέδια τέτοιου αντεργατικού περιεχομένου και φυσικά πατώντας στα προηγούμενα νομοθετήματα ονειρεύονται την ανάπτυξη τους. Στις πλάτες των εργατών και των λαών που παράγουν όλο τον πλούτο και παίρνουν όλο και λιγότερο από αυτόν.

ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ.

ΚΑΤΩ Η ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ.

ΜΑΖΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑΣ.