Τι αηδιαστικά και βαθειά αντιδραστικά δεν ακούσαμε ξανά τις <<άγιες>> ετούτες μέρες;
Τον αυστηρό τιμωρό και δήθεν θεάνθρωπο να υπόκειται για 1986 χρόνια τα πάνδεινα για την σωτηρία της φανταστικής άυλης υπόστασης της ανθρωπότητας . Αν και εκείνη δεν του το είχε ζητήσει ποτέ πρωτύτερα. Την αποκορύφωση του μηδενιστικού ιδεαλισμού μέσα σε ένα δελεαστικό πράγματι φολκλορικό πανηγύρι. Τα συντεταγμένα από άμβωνα κηρύγματα σκοταδισμού, όπου για απειροστή φορά και ειδικά μετά τη μνημονιακή λαίλαπα τα ξεστομιζόμενα στη διαπασών, περί περιφρόνησης του κυνηγητού των φθαρτών αγαθών και χρειαζούμενων για τη στοιχειώδη πια επιβίωση των κοινών θνητών.
Και ώ τι ειρωνεία και εμπαιγμός, τα μονοσήμαντα απευθυνόμενα στον άνεργο φουκαρά και στον μισθωτό σκλάβο της μιας χούφτας ευρώ, μιας και τώρα τελευταία τους έχει βλέπεις κυριέψει μία μέχρι υστερίας ακατανόητη πλεονεξία. Λησμονώντας ασυγχώρητα την αιώνια κατάκτηση της ουράνιας βασιλείας. Αλλά ποτέ αποδέκτες αυτών των παραινέσεων του ιερατείου για εγκράτεια δεν υπήρξαν οι συνδαιτυμόνες των αλαβάστρινων σαλονιών της αριστοκρατίας. Παρά το ότι φερειπείν 26 από δαύτους συγκεντρώνουν τον πλούτο του μισού πληθυσμού ολάκερου του πλανήτη! Τόση είναι η επί γης ισότητα και συναδέλφωση που επαγγέλλονται οι χρυσοποίκιλτοι ταγοί της μονάχα μετά θάνατον δικαίωσης των πεινασμένων σύμφωνα και με την κατά το ανιστόρητο ευαγγέλιο μακαριότητα των φτωχών.