Ως πότε παλικάρια στην κάλπη θα ξεσπά
η όργητα κι η πίκρα για κάθε συμφορά.
Συνέχεια μας τάζουνε Εδέμ και λυτρωμούς,
μα πάντα καταλήγουνε σε πίκρες, στεναγμούς.
Σαράντα πέντε χρόνια ελεύθερης σκλαβιάς *
ψηφίζουμε φωστήρες , βουνά απατεωνιάς.
Και ποιοι δεν παρελάσαν στην άβουλη βουλή;
Σωτήρες προβληθήκανε αμέτρητοι πολλοί.
Καραμανλής, Αντρέας κι ο Τσίπρας μέχρι χτες
οχτρών ντόπιων και ξένων υπήρξαν ζηλωτές.
Στον μπουρζουά κηφήνα με ζέση περισσή
προσφέραν υπηρέτηση για μια ζωή χρυσή.
Ο φουκαράς εργάτης αδίκως καρτερεί
στην καταχνιά της κρίσης το δίκιο του να βρει.
Με μόχθο πια αβάστακτο και με μπουκιά λειψή
για μια αράδα γνώση κόπτεται, το τέκνο του να δει.
Μυριάκριβη όμως και αυτή. Κάθε ανάγκη λαϊκή γιομάτη από οξύ.
Σαν τη φαρμακερή γιατρειά, σαν το χαράτσι το αψύ.
Ονείρατα που ξεψυχούν συχνά σε φέρετρο γιαπί.
Αγάπες που χωρίζονται σε μισεμού στρατί.
