Το
σούρουπο σιγά –σιγά γλίστρησε και η
σιγαλιά μαζί με το σκοτάδι της καλοκαιρινής
νύχτας αγκάλιασε το αμέριμνο σπιτικό
μιας φιλήσυχης οικογένειας κάπου στη
Μέση Ανατολή. Τυραννισμένης οπωσδήποτε
και με τα συνηθισμένα βάσανα της
επιβίωσης. Έχοντας όμως εξασφαλίσει
μια υποφερτή κανονικότητα ζωής.
Τίποτα δεν μαρτυρούσε πως λίγη ώρα
αργότερα αυτό το σημείο θα αποτελούσε
τον τόπο, όπου θα διαδραματίζονταν
ένα από τα πιο μαζικά και ανατριχιαστικά
εγκλήματα της μετασοβιετικής ιστορίας
του πλανήτη από ένα κατά συρροή αμετανόητο
δολοφόνο.
Ξαφνικά
λοιπόν κάποιοι παράξενοι ανατριχιαστικοί
ήχοι ταράζουν την ηρεμία του αραβικού
μαχαλά ξυπνώντας απότομα τον οικοδεσπότη.
Και πριν καλά –καλά προλάβει να αντιδράσει
ο δύσμοιρος, βλέπει έναν με αποκρουστική
όψη γιγαντόσωμο άντρα (τον ψηλότερο
της οικουμένης), να σπάει την πόρτα.
Γρύλιζε αμερικανικά και ήταν οπλισμένος
σαν αστακός με τα πιο εξοντωτικά σύνεργα.
Αμέσως ο βάνδαλος τον γαζώνει με το
πολυβόλο απροειδοποίητα, λες και
θέριζε κοτόπουλα, απλώνοντας τον νεκρό
στο πάτωμα. Την ίδια κατάληξη έχουν
επίσης πολλά αρσενικά της φαμίλιας.
Όχι
μόνο χωρίς οίκτο αλλά και με εξοργιστική
χαιρεκακία στη συνέχεια αμολά ομοβροντία
πυραύλων γκρεμίζοντας τη με τόσο
κόπο φτιαγμένη κατοικία και αδιαφορώντας
για το ότι έτσι καταπλακώνονται,
σακατεύονται και απανθρακώνονται
δεκάδες αθώες ψυχές. Όσα γυναικόπαιδα
πάλι ξεφεύγουν από την καταστροφική
μανία του αδίστακτου εισβολέα, τρέχουν
αλαφιασμένα να σωθούν βουτώντας
στην κοντινή θάλασσα του Αιγαίου.
Ακόμη όμως και εκεί ο ανικανοποίητος
εξολοθρευτής τα ακολουθεί και αλύπητα
καταφέρνει να πνίξει αρκετά. Αρκετές
χιλιάδες μάλιστα.
Το
δράμα όμως δεν έχει τελειωμό. Γιατί όσοι
γλυτώνουν από το ξεκλήρισμα, άλλους
τους φυλακίζει σε πανάθλια στρατόπεδα
συγκέντρωσης και ορισμένους ικανότερους
τους στέλνει για καταναγκαστικά έργα
σε ευρωπαϊκές φάμπρικες.
Τώρα
πια στη θέση της αγροικίας που κάποτε
έσφυζε από διάθεση δημιουργικότητας,
κείτονται σωροί ερειπίων σαπίζοντας
από κάτω τους άθαφτα ανθρώπινα
κουφάρια. Αντί να στολίζουν τον αέρα
χαμόγελα παιδιών παίζοντας και
διασκεδάζοντας ξέγνοιαστα στην αυλή
του παλιού νοικοκυριού, τον σκίζουν
πλέον βογγητά πόνου και θρήνοι σπαρακτικοί
για την πανωλεθρία, που τόσο άδικα
έλαχε. Η βροχή πια δεν χρειάζεται να
ποτίσει τη μαρτυρική γη. Περισσεύουν
τα δάκρυα και το αίμα.
Ο
δράστης επαναλαμβάνει την ειδεχθή
πράξη του αλλεπάλληλα και με λύσσα.
Μυριάδες φορές. Σπέρνει την οδύνη και
το ρήμαγμα σε Βόρεια Αφρική, Ευρώπη,
Ανατολή. Καταντά η προσωποποίηση του
τρόμου και της συμφοράς των λαών. Δεν
ξέρει από συμπόνια. Ανεπίσημες στατιστικές
του χρεώνουν μετά το 1991 πάνω από
οκτακόσιες χιλιάδες αφαιρεμένες ζωές!
Και
το τραγικότερο; Δεν ξαποσταίνει. Αχόρταγα
ακονίζει τα σπαθιά του και ετοιμάζεται
για καινούριο γιουρούσι θανάτου
κατά την Περσία μεριά.
Το
όνομα του; Μα πασίγνωστο. Αμερικάνικος
ιμπεριαλισμός.