Στο ζήτημα της πανδημίας η κυβέρνηση
διατηρεί έστω και κάποια ισχνά περιθώρια συγκάλυψης των ευθυνών της σχετικά με
την πλέρια απροθυμία της ως προς τη λήψη δραστικών (και κοστοβόρων) μέτρων
προστασίας του πληθυσμού. Με θρασύτητα λοιπόν μπορεί ακόμη να
κομπορρημονεί (μονολογώντας) για την «έγκαιρη, αποφασιστική και άρτια»
παρέμβαση της. Ενώ τουναντίον καυτηριάζει με απενοχοποιητική πονηριά την
«επιπολαιότητα» λαού και πανηγυριωτών…
Όμως η συχνότατη αιματοχυσία στο
χουντικό κατασκεύασμα (απαρχαιωμένο, κακοσυντηρημένο και βαριά λαβωμένο από
πρόσφατες νεροποντές) του βόρειου και καταχρηστικά ονομαζόμενου εθνικού
δρόμου της Κρήτης πλέον όλο και στερεί τη δυνατότητα στους διάφορους ιθύνοντες
να ποντιοπιλατίζουν. Αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, κατηγορώντας τα θύματα,
αθωώνοντας τον φταίχτη. Οι διάφοροι υποτακτικοί του συστήματος ολοένα και
δυσκολεύονται τραυλίζοντας να στηλιτεύουν την «ΑΠΡΟΣΕΞΙΑ» των
οδηγών. Τάχατες μεθυσμένων, βιαστικών ,απείθαρχων, νυσταγμένων, αφηρημένων.
Όσων δήθεν μετατρέπουν το τιμόνι σε δρεπάνι του χάρου ή αυτοκτονικό εργαλείο.