«Το θέμα δεν είναι ποιός παίζει στη σκακιέρα
το θέμα είναι τίνος είναι η σκακιέρα.
Κάθε στιγμή, κάθε μερόνυχτο
νέοι πύργοι υψώνονται και πέφτουν.
Στρατιές κουρντιστά στρατιωτάκια
ορμούν έτσι κι αλλιώς παράλογα
σ’ αντίπαλα οχυρά που τα τρομάζουν·
το θέμα είναι πότε αυτά τα πιόνια
θα γίνουν κυρίαρχοι της σκακιέρας»
Παύλος Λάλος, “Το θέμα”
Το ποίημα αυτό έχει γραφτεί το 1980, τότε δηλαδή που στη συνείδηση των περισσοτέρων ο μισός κόσμος, θεωρητικά τουλάχιστον, ήταν ακόμα κόκκινος. Επίσης, τότε σε Ασία, Λατινική Αμερική και προπαντός στην Αφρική, πάλευε πλήθος απελευθερωτικών κινημάτων, πολλά απ’ αυτά νικηφόρα και τα περισσότερα με μικρότερη ή μεγαλύτερη σοσιαλιστική αναφορά. Αλλά και στις δυτικές χώρες το εργατικό κίνημα -μολονότι συχνά σε ρεφορμιστική τροχιά- είχε κατακτήσει και κατακτούσε διαρκώς σημαντικά δικαιώματα.
Ετσι λοιπόν τα “πιόνια” τότε είχαν σοβαρές πιθανότητες να γίνουν “κυρίαρχοι” της σκακιέρας. Τουλάχιστον πολύ περισσότερο απ’ ότι σήμερα, που η εργατική κυρίως τάξη είναι αποσυγκροτημένη πολιτικά, συνδικαλιστικά και οργανωτικά. Καθώς και λόγω του ότι, μετά την ολοκληρωτική πια παλινόρθωση του καπιταλισμού σε Σοβ. Ενωση και Κίνα, οι δυο αυτές χώρες, από ελπίδα των λαών έχουν μετατραπεί σε δυο από τους χειρότερους εχθρούς των.
Μολαταύτα και σήμερα και πάντα “το θέμα είναι τίνος είναι η σκακιέρα”. Και καλά, όταν το παιχνίδι παίζεται στα εργοστάσια, στα γιαπιά, στα οδοφράγματα, στα σχολειά και στους δρόμους, στα ζωντανά δηλ. σπλάχνα και γήπεδα της κοινωνίας. Οταν όμως παίζεται στις κάλπες; Τι γίνεται τότε; Τι πιθανότητες υπάρχουν;
Αλλά ας δούμε τα πράγματα από την αρχή.
το θέμα είναι τίνος είναι η σκακιέρα.
Κάθε στιγμή, κάθε μερόνυχτο
νέοι πύργοι υψώνονται και πέφτουν.
Στρατιές κουρντιστά στρατιωτάκια
ορμούν έτσι κι αλλιώς παράλογα
σ’ αντίπαλα οχυρά που τα τρομάζουν·
το θέμα είναι πότε αυτά τα πιόνια
θα γίνουν κυρίαρχοι της σκακιέρας»
Παύλος Λάλος, “Το θέμα”
Το ποίημα αυτό έχει γραφτεί το 1980, τότε δηλαδή που στη συνείδηση των περισσοτέρων ο μισός κόσμος, θεωρητικά τουλάχιστον, ήταν ακόμα κόκκινος. Επίσης, τότε σε Ασία, Λατινική Αμερική και προπαντός στην Αφρική, πάλευε πλήθος απελευθερωτικών κινημάτων, πολλά απ’ αυτά νικηφόρα και τα περισσότερα με μικρότερη ή μεγαλύτερη σοσιαλιστική αναφορά. Αλλά και στις δυτικές χώρες το εργατικό κίνημα -μολονότι συχνά σε ρεφορμιστική τροχιά- είχε κατακτήσει και κατακτούσε διαρκώς σημαντικά δικαιώματα.
Ετσι λοιπόν τα “πιόνια” τότε είχαν σοβαρές πιθανότητες να γίνουν “κυρίαρχοι” της σκακιέρας. Τουλάχιστον πολύ περισσότερο απ’ ότι σήμερα, που η εργατική κυρίως τάξη είναι αποσυγκροτημένη πολιτικά, συνδικαλιστικά και οργανωτικά. Καθώς και λόγω του ότι, μετά την ολοκληρωτική πια παλινόρθωση του καπιταλισμού σε Σοβ. Ενωση και Κίνα, οι δυο αυτές χώρες, από ελπίδα των λαών έχουν μετατραπεί σε δυο από τους χειρότερους εχθρούς των.
Μολαταύτα και σήμερα και πάντα “το θέμα είναι τίνος είναι η σκακιέρα”. Και καλά, όταν το παιχνίδι παίζεται στα εργοστάσια, στα γιαπιά, στα οδοφράγματα, στα σχολειά και στους δρόμους, στα ζωντανά δηλ. σπλάχνα και γήπεδα της κοινωνίας. Οταν όμως παίζεται στις κάλπες; Τι γίνεται τότε; Τι πιθανότητες υπάρχουν;
Αλλά ας δούμε τα πράγματα από την αρχή.