Να μη φτάσει η απανθρωπιά των μνημονίων μέχρι και στις αμμουδιές…

Όχι στο νέο ταξικό (και όχι φυλετικό) απαρτχάιντ  στις ακτές

Αχρηστεύεται η έκφραση <<αιδώς Αργείοι>> όταν απευθύνεται στους κρατικοδίαιτους και ευρωγάλακτους μεγαλοξενοδόχους, αφού προϋποθέτει να διαθέτουν  έστω κάποια ψήγματα  ευαισθησίας.  Καθότι προχθές αναίσχυντα εισηγήθηκαν επιβολή τουλάχιστον δεκάευρου εισιτηρίου ανά λουόμενο στις όντως εξωτικές παραλίες  Μπάλου και Ελαφονησιού. Τουναντίον αρμόζει η περιλάλητη παλιότερη ρήση <<όξω  π…… από την παράγκα>> (ήδη κυριολεκτικά δρομολογείται ταχύρυθμα με τους πλειστηριασμούς κατοικιών δανειοληπτών)  τροποποιημένη  βέβαια σύμφωνα με το συγκεκριμένο πνεύμα  σαν <<όξω παλιοφτωχαδερέ από την παραλία>>.  

Οι κάθε λογής γλοιώδεις γραβατωμένοι με αφορμή τοπικές και εθνικές επετείους αγώνων και θυσιών για την εξασφάλιση αυτής της μισερής, διάτρητης και αχυρένιας ανεξαρτησίας της Ελλάδας στα ψεύτικα λογύδρια τους υμνούν και δοξάζουν τους προγόνους μας. Δυστυχώς φυσικά αυτή η έννοια  στενάζει και ποδοπατιέται βαναυσότερα στις μέρες μας και ειδικά στο νησί της Κρήτης από τη μπότα κυρίως της αμερικανοκρατίας.  Όμως πράγματι και ω τι ειρωνεία και υποκρισία αβάστακτη, αφού παρά το ότι το Ελαφονήσι αποτελεί συγκλονιστική περιοχή μαρτυρίου και σύμβολο ηρωικής αντίστασης στην οθωμανική σκλαβιά, φαλκιδεύεται  και επί της ουσίας απαγορεύεται η ελεύθερη πρόσβαση των  πληβείων Χανιώτων.
Πάλεψαν, σφάχτηκαν από τη χατζάρα του σουλτάνου οι τότε μαχητές της ελευθερίας, ώστε οι επόμενες γενιές  να διαφεντεύουν και να χαίρονται ανενόχλητα τη γη και τη θάλασσα τους και όχι να τα νέμονται άθλια μεγαλοσυμφέροντα. Ένας θρύλος μάλιστα αναφέρει πως στο νησάκι του Μπάλου τα θαλασσοπούλια που διαπεραστικά κρώζουν τις νύχτες  θυμίζοντας με λίγη φαντασία οιμωγές αντρών, αποτελούν κραυγές περιπλανώμενων φαντασμάτων των αμέτρητων σκοτωμένων υπερασπιστών και πολιορκητών του κάστρου.
Σήμερα όμως τα τέκνα των αχόρταγων κοτζαμπάσηδων και σιχαμερών γερμανοτσολιάδων  εκστασιάζονται από άλλους ήχους που σκεπάζουν τον αγέρα της αποκαλούμενης λεβεντογέννας. Εκείνους τους ανατριχιαστικούς των νατοϊκών βομβαρδιστικών όταν απογειώνονται από τη βάση της Σούδας  για να ξεκληρίσουν λαούς.  Προξενώντας  νέους ραγιάδες και  πασχίζοντας να υποδουλώσουν  χώρες που έχουν καταντήσει κανονικοί σωροί ερειπίων.  Ορέγονται οι κάτοχοι ξενοδοχειακών φανταχτερών μεγαθήριων και συνάμα δουλοκτήτες εργαζόμενων, που στενάζουν στα κάτεργα τους, τα επιφωνήματα ευαρέσκειας των εύπορων επισκεπτών. Ενώ την ίδια στιγμή οι θαυμασμοί για τη μοναδικότητα των τοπίων θα μετατρέπονται σε μεγαλύτερο αποθησαυρισμό.
Και οι θεωρούμενοι πλέον ιθαγενείς υποστάθμης που θα δροσίζονται από τους μετεωρολογικούς και  πρώτιστα από τους καύσωνες των ομοβροντιών της λιτότητας και καταβαράθρωσης του βιοτικού τους επίπεδου;  Πως θα εξοικονομεί   ο κάθε εξαθλιωμένος το  μη ευκαταφρόνητο ποσό των 50 ευρώ για την πενταμελή οικογένεια του, όταν αποφασίσει να εκδράμει στην παραλία; Αυτήν  όπου ο προπάππους του θανατώθηκε, ώστε να την απολαμβάνει παντοτινά σαν  δίχως φραγμούς ιδιοκτήτης;
Είναι στον απόλυτο βαθμό σαθρή η επιχειρηματολογία της Ένωσης Ξενοδόχων παρόμοια με  αυτήν που οργιάζει στην άραχλη μνημονιακή επταετία. Την ελεεινή απόπειρα τεκμηρίωσης της αναγκαιότητας επιβολής των βάρβαρων αλλεπάλληλων δεσμών  μέτρων  αφαίμαξης των εργατολαϊκών μαζών. Όπου διατείνεται δηλαδή ότι η διάσωση του λαού από τον γκρεμό της χρεωκοπίας απαιτεί τον ανασκολοπισμό του.
Υποστηρίζουν λοιπόν αυτοί οι βαρυστομαχιασμένοι από το φάγωμα σχεδόν ολάκερης της πίτας του τουριστικού  εισοδήματος πως η μαλθουσιανικής χροιάς φαεινή ιδέα του χαρατσιού θα συμβάλει στην ποιοτική αποσυμφόρηση των περιοχών και οι εξοικονομημένοι πόροι θα συμβάλλουν στην προστασία τους. Ουδέν ψευδέστερον. Καθότι οι ίδιοι μολύνουν αδίστακτα την σωματική και ψυχική υγεία των υπό την απειλή μαστίγιου υπαλλήλων τους.  Και είναι παράλληλα μπροστά στην μεγιστοποίηση των κερδών τους  ασεβείς  βιαστές του περιβάλλοντος.  Ταυτόχρονα αποδύονται μιας ξέφρενης προσπάθειας συνωστισμού ασκεριών δεκάδων εκατομμυρίων εποχούμενων  προωθώντας μια οικονομική δραστηριότητα που πατά σε πήλινα ποδάρια και δρα υπονομευτικά στην ουσιαστική παραγωγική ανάπτυξη της χώρας.
Πριν μήνες έκφρασαν ανενδοίαστα την απέχθεια και απροθυμία φιλοξενίας μιας χούφτας  δύσμοιρων προσφύγων απότοκα  των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Ακολούθως κοψομεσιάστηκαν από υποκλίσεις στους φονιάδες των αεροπλανοφόρων.  Σήμερα εξωτερικεύουν τα αποκρουστικά συναισθήματα  που τρέφουν για την καμαριέρα τους και τον οποιοδήποτε άλλο επίσης τίμιο  βιοπαλαιστή.  Αποτελεί λοιπόν ασυγχώρητη αναίδεια η αξίωση αυτών των  <<παρακατιανών>> της κοινωνίας να συγχρωτίζονται στον κοινό κοσμοπολίτικο γιαλό με την εξ αλλοδαπής αριστοκρατική <<αφρόκρεμα>> της. Θράσος.
Η φυσική τους θέση μάλλον είναι να λούζονται στον ιδρώτα μέσα στα μαγέρικα.  Να αγκομαχούν για τα ψιχία του επιούσιου, να δουλεύουν δίχως ανάσα και τις Κυριακές και άντε στο έσχατο να έχουν την πολυτέλεια κλεφτά να βουτούν το <<λιγδιάρικο>> κορμί τους σε μια παραλία δίπλα στην εκβολή υπόνομων  της πόλης.
ΟΧΙ. Αυτή η πρωτοβουλία τους δεν λειτουργεί μονάχα σαν σίγουρο προανάκρουσμα και κερκόπορτα  της μακροχρόνια πολυπόθητης ιδιωτικοποίησης αυτών των μαγευτικών παραλιών. Δεν αποτελούν τον <<ουδέτερο>>  φορέα και <<αξιοσέβαστο>> κοινωνικό <<εταίρο>> που σε ρόλο πολιορκητικού κριού των κρατούντων εφευρίσκει  άλλο ένα εισπρακτικό τέχνασμα. Νομιμοποιώντας τοιουτοτρόπως και διευρύνοντας το πεδίο  φορολόγησης ίσαμε και του αέρα που αναπνέουμε, γιατί το χώμα που πατούμε και το νερό που πίνουμε ήδη τα χρυσοπληρώνουμε. Προφανώς και βολιδοσκόπησαν τα ευήκοα ώτα δημαρχέων με εγνωσμένη αντιδραστική νοοτροπία και πρακτική, ένεκα προηγούμενης άρνησης των για υποδοχή προσφύγων στα όρια της επικράτειας τους και εκτόξευσης ωμότατων απειλών απόλυσης των απεργών στην καθαριότητα.
Το σημαντικότερο σημείο είναι ο συνειδητός  συνδυασμός  του τερπνού  (σφετερισμός προς αποκλειστική επιχειρηματική εκμετάλλευση αυτών των παράδεισων) με το σπουδαιότερο ωφέλιμο. Να στέρξουν ήτοι τη συστημική σταυροφορία  πάταξης οιουδήποτε δικαιώματος των από κάτω. Όπως λοιπόν συνιστά για την πολύπαθη και καταπιεσμένη πλειοψηφία προπατορικό πλέον αμάρτημα (και αντεθνικό)  η απαίτηση για μόνιμη δουλειά,  αξιοπρεπές μεροκάματο, σύνταξη στοιχειώδους επιβίωσης, δυνατότητα περίθαλψης και μόρφωσης, κυριακάτικη ανάπαυση, διαμαρτυρία κατά της εμπέδωσης φασίζουσας ατμόσφαιρας, αντίσταση  απέναντι στο κατακρεούργημα παλιότερων κατακτήσεων και κινητοποίηση ενάντια στην ύπαρξη των νατοϊκών βάσεων του ολέθρου, έτσι το ίδιο θα ισχύει και για  την επιθυμία να βουτούν τα πόδια τους στα γάργαρα νερά  όσοι κοπιάζουν για να τρέφονται τα παχύσαρκα παράσιτα της κοινωνίας. Δεν έχουν δικαίωμα να έχουν δικαίωμα πουθενά.
 Μοναδικό τους καθήκον, αναπόφευγο πεπρωμένο είναι να σκύβουν το κεφάλι, να υπηρετούν αγόγγυστα. Να πεινούν και δυστυχούν σιωπηρά. Να δέχονται γνυξ, πυξ, λαξ και οδάξ τον καταιγισμό των μνημονίων και των στερήσεων  αποφασισμένοι να δεχτούν υπάκουα ακόμη μέχρι και τον αφανισμό τους σε κάποιο θέατρο  άδικου πολέμου, όπου οι δυνάστες τους θα επιχειρήσουν  να γιγαντωθούν ακόμη παραπέρα σε βάρος ανταγωνιστών τους μεγαλοαστών.
Άρα ο εξοβελισμός των τιποτένιων ρακένδυτων  από τις παραλίες των λίγων και εκλεκτών αποτελεί συν τοις άλλοις ένα πανούργο μήνυμα.  Ένα πρόσθετο μάθημα που δασκαλεύει τον εργαζόμενο, του οποίου τη ΤΡΑΝΗ  συλλογική δύναμη φρόντισε και η ρεφορμιστική αριστερά αρκούντως να ξεδοντιάσει και απονευρώσει, ώστε να  χάσει την αυτοεκτίμηση του.  Απογοητευμένος λοιπόν πιο βαθειά, νοιώθοντας  απαξιωμένος και ανήμπορος πρέπει να συμβιβαστεί με το μες στην πίκρα λιγοστό και μουχλιασμένο ψωμί, τον κατασταλτικό βούρδουλα και τη βουρκιασμένη θάλασσα.
Λογαριάζουν όμως οι κύριοι αυτοί, κυβερνητικοί και παρά, αλλά πάντοτε όλοι τους ανεξαίρετα βουτηγμένοι  στη σαπίλα του καπιταλισμού  δίχως τον γνήσιο ξενοδόχο. Αυτόν τον μεγάλο, τον απέραντο που το ολιγαρχικό κηφηναριό του  έχει καταπατημένο ότι με μόχθο έχουν κτίσει τα άξια χέρια του πετώντας τον άκαρδα στους έρημους  δρόμους.
 Σαν ο τεράστιος ξενοδόχος που λέγεται εργατιά συναισθανθεί ξανά και ενώσει τη δύναμη του, όλοι ετούτοι οι μικροί και μεγάλοι τύραννοι του, οι κοντινοί και αλαργινοί θα τρέμουν ωσάν το λυγερό στάχυ στη θύελλα.
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ. ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΜΠΟΔΙΣΟΥΜΕ. ΟΧΙ ΣΤΟ ΕΙΣΗΤΙΡΙΟ-ΤΑΞΙΚΟ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ.
ΣΩΣΤΑ,  ΟΙ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ. ΓΙΑΤΙ ΑΝΗΚΟΥΝ ΜΟΝΑΧΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ


Ε, ΟΧΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΞΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΚΑΙ ΣΤΙΣ  ΑΜΜΟΥΔΙΕΣ ΜΑΣ


Κ Μ. μέλος Πρωτοβουλίας Αντίστασης