Aποσπάσματα από την εισήγηση της εκδήλωσης της οργάνωσης Χανίων του ΚΚΕ(μ-λ) στις 21 Γενάρη

Εισηγητικά έγινε αναφορά στο πόλεμο, δια αντιπροσώπων, της Λιβύης που εκδηλώνεται τόσο ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, όσο και περιφερειακές συγκρούσεις της περιοχής. Με σειρά παρεμβάσεων και με το κλείσιμο ολοκληρώθηκε μια ουσιαστική συζήτηση χρήσιμη για τη συνέχιση της πάλης μας.

Καθημερινά πλημμυρίζουν τα κανάλια, τα site και τις εφημερίδες οι γεωπολιτικές αναλύσεις έχοντας αντικαταστήσει στις μέρες μας τους περισπούδαστους οικονομολόγους των χρόνων των μνημονίων που έστω και αν εξηγούσαν κάποια πράγματα, καθόλου και τότε όπως και οι τωρινοί της γεωπολιτικής, δε σκοτίζονταν ούτε και φτάνει ποτέ η επιστήμη τους για να τα αλλάξουν.

Έχουμε και εμείς κατακτήσει κάποια κλειδιά ερμηνείας των εξελίξεων και έστω και χωρίς πηγές και ειδικούς μια δυνατότητα ανάλυσης των εξελίξεων μια και είμαστε διστακτικοί σ’ αυτά που μας σερβίρει το σύστημα. Έχουμε πέσει μέσα τις πιο πολλές φορές περισσότερο από τα ΜΜΕ και τους ειδικούς του συστήματος ακριβώς γιατί έγνοια μεγάλη αυτών είναι ο αποπροσανατολισμός των μαζών, η καλλιέργεια άλλοτε αυταπατών, άλλοτε φόβου και πάντα της αίσθησης ότι το σύστημα είναι ανίκητο και διάολε στα πλαίσιά του κουτσά στραβά πάντα κάποια λύση θα βρεθεί.

Εμείς δεν έχουμε τέτοιες χρεώσεις. Θέλουμε από τη μεριά μας με αγωνία να ενισχύσουμε τη γραμμή της λαϊκής πάλης κόντρα στην εκμετάλλευση, τη φασιστικοποίηση, τον πόλεμο και να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα συνολικής απόρριψης του συστήματος που τα γεννά όλα αυτά. Ξέρουμε όμως πως έχουμε απόλυτη ανάγκη την αλήθεια. Αυτό γιατί έχουμε ανάγκη τη συστράτευση, ει δυνατόν για μια ζωή, μ’ αυτούς που συζητάμε. Και μόνο με αλήθειες που δοκιμάζονται ξανά και ξανά πείθεται κάποιος να προσφέρει σε μια υπόθεση που ειδικά στις μέρες μας κατασυκοφαντείται και η υπηρέτησή της έχει κόστος που φανερά πια θα γίνει μεγαλύτερο. Προσφέρει βέβαια η υπόθεση της πάλης των κομμουνιστών αξιοπρέπεια και ανθρωπιά, μα και αυτό πρέπει κανείς για να το κατακτήσει να παλεύει επίμονα κόντρα σε καθημερινές πιέσεις και εκβιασμούς για να απαντά ανθρώπινες ταλαντεύσεις.

Μιλώντας για την ουσία του θέματός μας θα ξεκινήσουμε χαρακτηρίζοντας την εποχή μας σαν μια εποχή επελαύνουσας βαρβαρότητας. Αυτός ο χαρακτηρισμός δεν έχει στις μέρες κανένα στοιχείο υπερβολής όσο και αν οι επικοινωνιολόγοι του συστήματος και ο πειθαναγκασμός που επιβάλλει το σύστημα στις εργαζόμενες λαϊκές μάζες, που είναι τα θύματα της βαρβαρότητας, καταφέρνουν να φαίνεται το σύστημα πολιτισμένο, προοδευτικό και εν τέλει μοναδικό.

Δέκα νεκροί τον τελευταίο μήνα στη χώρα μας στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν κάπως. Εκατοντάδες χιλιάδες οι διακοπές ηλεκτροδότησης. Αυξάνονται οι άστεγοι συνεχώς στην Αθήνα και σε πιο «πολιτισμένες» πόλεις της Ευρώπης. Και ας μη μιλήσουμε για τους πρόσφυγες, γιατί εδώ αποκαλύπτεται πως το σύστημα του ιμπεριαλισμού και του πολέμου δε μπορεί παρά να λειτουργεί χωρίς αναστολή με φασισμό και βαρβαρότητα, και σε λίγο καμιά υποκριτική βιτρίνα της Ευρώπης δε θα κρύβει αυτή την πραγματικότητα.

Ξεκινάμε λοιπόν τη δική μας ανάλυση με στόχο όχι απλά να επισημάνουμε στην σημερινή μας εκδήλωση τους πολεμικούς κινδύνους που μας περικυκλώνουν και τις ολοφάνερες συνέπειες από τη μετατροπή της χώρας μας σε πολεμικό ορμητήριο που πολλαπλασιάζει αυτούς τους κινδύνους. Θα πούμε γι’ αυτά, μα κυρίως θέλουμε ν’ ανοίξουμε ακόμη πιο σοβαρά σήμερα τη συζήτηση για την υπαρκτή κατά την άποψή μας δυνατότητα να ξαναστηθεί πρώτα- πρώτα στη χώρα μας ένα υπολογίσιμο και στην πορεία αποτελεσματικό αντιπολεμικό – αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.

Ας δούμε λοιπόν τις εξελίξεις και την πραγματικότητα. Η επελαύνουσα καπιταλιστική ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα που αναφερθήκαμε αν δε φέρνει γενικευμένες πολεμικές αναμετρήσεις κλίμακας όπως αυτή π.χ. των ΗΠΑ με το Ιράν, που προσώρας αναβλήθηκε, στην καλύτερη περίπτωση θα φέρει συνέχιση του θανάτου, της προσφυγιάς, της καταστροφής χωρών σύμφωνα με την τραγική ακολουθία Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ ξανά, Ουκρανία, Συρία Λιβύη, Υεμένη κ.ο.κ. που μόνο ερώτημα έχει, ποιας χώρας ο λαός θα είναι ο επόμενος.

Όσο πασιφιστικά και αποπροσανατολιστικά κηρύγματα και αν κυριάρχησαν από τα χρόνια της Ειρήνης και της συνεννόησης ΗΠΑ-Ρωσίας του Γκορμπατσόφ μέχρι τα μυθεύματα της παγκοσμιοποίησης, της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης κ.λπ. η πραγματικότητα αποδείχνει επίμονα τον καπιταλισμό – ιμπεριαλισμό του πολέμου που το μόνο που παγκοσμιοποιεί είναι η βαρβαρότητα σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Σύμφωνα με χθεσινά στοιχεία που δημοσίευσε ο OXFAM, μπροστά στο παγκόσμιο forum του Νταβός, 2150 μεγιστάνες του παγκόσμιου πλούτου κατέχουν όσο κατέχει το 60% του πληθυσμού του πλανήτη, δηλαδή 4,6 δις άνθρωποι. Μεγάλο βέβαια κομμάτι των οποίων όπως είναι γνωστό ζει σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης και άρα δε κατέχει κανένα πλούτο.

Σίγουρα αυτή η πραγματικότητα θα καταγγελθεί για άλλη μια φορά από διάφορα φόρα του συστήματος μιας και όπως λένε η μεγάλη ανισότητα φέρνει ανισορροπίες, εξεγέρσεις, αστάθειες στο σύστημα και (αυτό δε το πολυλένε) τροφοδοτεί τις κρίσεις του. Να φορολογηθούν λένε οι πλούσιοι. Μόνο που συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο από την ίδια τη ΜΕΚΑ του καπιταλισμού στις ΗΠΑ μέχρι τη χρεοκοπημένη Ελλάδα που ενώ με την κρίση ευκαιρία οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι τώρα, φοροαπαλλάσονται κιόλας για να αποδειχτεί πως η πολιτική όλα στο κεφάλαιο όλα για το κεφάλαιο δεν έχει κανένα όριο. Η επίθεση του κεφαλαίου τροφοδοτεί ουσιαστικά την κρίση όμως το σύστημα ελλείψει απειλής συνεχίζει να κινείται με την κρίση μάλιστα στοιχείο της λειτουργίας του και την καταστροφική του φύση να κερδίζει έδαφος συνεχώς. Από δω προκύπτει η πραγματικότητα της καπιταλιστικής ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Αυτή η πραγματικότητα εκδηλώνεται και θα εκδηλώνεται όλο και πιο έντονα στη ζωή των εργαζόμενων λαϊκών μαζών. Και η ένταση της εκμετάλλευσης θα επιδεινώνει τη φτώχεια και την εξαθλίωση στην εργατική τάξη και τον κόσμο της δουλειάς και η φασιστικοποίηση ( με χαρακτηριστικό δείγμα σήμερα την συμπεριφορά σε πρόσφυγες και μετανάστες) θα απλώνεται και οι πολεμικοί κίνδυνοι θα αυξάνονται.

Κρατείστε αυτή μας την εκτίμηση σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλοι και φίλες που καταθέτουμε σήμερα εδώ κόντρα στην απάτη περί ανάπτυξης που κατά την άποψή μας είναι αληθινή μόνο σ’ ότι αφορά την ανάπτυξη των κερδών της πλουτοκρατίας που αυτό είπαμε κάθε άλλο παρά έπαψε ούτε στα χρόνια της κρίσης.

Σήμερα όμως θα μιλήσουμε πιο ειδικά γι’ αυτό που τρομάζει πλέον το λαό μας, τους υπαρκτούς πολεμικούς κινδύνους. Εμάς καθόλου ο τρόμος δε μας βοηθάει να μπει ο κόσμος σε κίνηση ενάντια στο σύστημα της εξάρτησης , της εκμετάλλευσης και των πολεμικών κινδύνων. Τίποτα επομένως, απ’ αυτό που αντιλαμβάνεται ο καθένας που παρακολουθεί τις εξελίξεις, δε θέλουμε ούτε να το υπερβάλουμε ούτε να το υποβαθμίσουμε. Είναι ξεκάθαρο και σε μας ότι υπάρχει κίνδυνος πολέμου με την Τουρκία, αλλά αυτό που ίσως δεν είναι τόσο ξεκάθαρο είναι πως με τη μετατροπή της χώρας σε πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ μπλέκουμε σε ακόμη μεγαλύτερους πολεμικούς κινδύνους σε βάθος χρόνου όχι τεράστιο με δοσμένη τη σύγκρουση ΗΠΑ- ΙΡΑΝ αλλά και τη μεγαλύτερη που εξελίσσεται με βασικό επίκεντρο από Βαλκάνια μέχρι Μεσόγειο και Μέση Ανατολή με των ΗΠΑ με τη Ρωσία. Επιμένουμε σήμερα στα ελληνοτουρκικά γιατί μας πιέζει τόσο η πραγματικότητα, όσο και η ειδησιογραφία των ΜΜΕ του συστήματος. Μην ξεχνάμε όμως ότι θάβεται από τα ΜΜΕ η κατάθεση στη βουλή της Νέας συμφωνίας για τις Βάσεις που το περιεχόμενό της δεν το έχει μάθει καν ο λαός και η νεολαία.

Τα ΜΜ παραπληροφόρησης και άθλιας προπαγάνδας πέρασαν στα ψιλά τόσο τη δήλωση του υπουργού Άμυνας Παναγιωτόπουλου τον Οκτώβρη που είπε πως «θα χύσουμε ξανά το αίμα μας αν χρειαστεί για τη συμμαχία με τις ΗΠΑ». Πέρασαν στα ψιλά την είδηση πως το Β52 που πριν δύο μήνες περίπου που σηκώθηκε από το Ακρωτήρι και έκανε προκλητική πτήση πάνω από ρώσικη βάση στη Συρία με σενάριο εικονικό πυρηνικό βομβαρδισμό συνοδευόταν από ελληνικά F16. λιγότερο στα ψιλά αλλά στα ψιλά επίσης πέρασε το διάβημα του Ιράν στην Ελλάδα αμέσως μετά τις δηλώσεις Μητσοτάκη μπροστά στον Τραμπ που υποστήριξε ανοικτά και σε παγκόσμια θέαση την τρομοκρατική πράξη της γκανγκστερικής εκτέλεσης του Ιρανού Σουλεϊμανί από τις ΗΠΑ, όσο κανένας άλλος ηγέτης. Τελευταία πυκνώνουν τα γεγονότα και οι ειδήσεις πέρα απ’ αυτά που δε μαθαίνουμε που αποδείχνουν ξεκάθαρα την πρωτόγνωρα επικίνδυνη εμπλοκή της χώρας σε θανάσιμους πολεμικούς κινδύνους ακριβώς από την πολιτική υπηρέτησης και ευθυγράμμισης με τους μεγαλύτερους φονιάδες των λαών τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές.

Οι ΗΠΑ κάθε άλλο παρά αναχωρούν από την περιοχή, αλλά αντίθετα η παρουσία τους είναι όλο και πιο δραστήρια και πανταχού παρούσα σ’ όλο τον πλανήτη. Από το Βόρειο Ωκεανό μέχρι την Αφρική και τη Λατινική Αμερική και από την Κίτρινη θάλασσα και την Κορεατική χερσόνησο μέχρι τη Μεσόγειο, αλλά και το γεωπολιτικό γίγνεσθαι της Ευρώπης, το Brexit, την Καταλονία κ.λπ. Ο πολυπολικός κόσμος είναι γεγονός χρόνια τώρα και νέοι παίχτες στα πεδία του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού προβάλλουν αξιώσεις. Όμως η πολιτική των ΗΠΑ που ποτέ δε κυβερνήθηκε από τρελούς υπερασπίζεται τον ηγεμονικό της ρόλο και διεκδικεί συνεχώς όρους για την παγκόσμια κυριαρχία, έστω και αν σήμερα απέχει περισσότερο απ’ αυτήν από τα χρόνια του Γιέλτσιν. Οι βάσεις που με τη νέα συμφωνία απλώνονται σε κάθε στρατόπεδο της χώρας, αναβαθμίζονται και συνοδεύονται με ενεργό εμπλοκή του ελληνικού στρατού σε αποστολές. Δεν είναι επομένως μια βαρετή και ανιαρή ιστορία. Είναι ζωτικής σημασίας για τη ζωή και το μέλλον του τόπου μας και των παιδιών και αν αγαπάμε (που πρέπει) τη ζωή και τα παιδιά μας ας πάψουμε να εθελοτυφλούμε επειδή έτσι απαιτούν οι λακέδες της αστικής τάξης για να υπηρετήσουν τους σχεδιασμούς τους. είναι άλλο να διακρίνουμε και πρέπει τους αρνητικούς συσχετισμούς που υπάρχουν για το λαό και τα ελλείμματα στη συγκρότηση όλων των μετώπων της πάλης του και άλλο να υποτιμούμε τη σημασία του αντιβασικού αγώνα.

Θα αναφερθούν σύντροφοι στις παρεμβάσεις τους στη σημασία που έχει για το λαό μας η συγκρότηση κινήματος ενάντια στον καρκίνο των βάσεων και στην προκλητική τοποθέτηση π.χ. της Ντόρας Μπακογιάννη που θέλει λέει μόνιμα στο Μαράθι πυρηνοκίνητο υποβρύχιο. Η πλουτοκρατία που ανήκει αλλά και εκπροσωπεί έχει πολλές πολυτέλειες και εναλλακτικές. Η οικογένεια Λάτση π.χ. και συνολικά οι καλές οικογένειες εκτός από πολυτελείς επαύλεις στα καταπράσινα Βόρεια προάστια της Αθήνας, έχουν και σαλέ στην Ελβετία και κατά βάση ζουν στη Ζυρίχη και το Λονδίνο και έρχονται για ξέσκασμα στη χώρα και για να δούμε πως πάνε και κάποιες από τις δουλειές τους. Ο εργαζόμενος λαός δεν έχει την πολυτέλεια να φύγει από τον τόπο του γι’ αυτό είναι ανάγκη να παλέψει να ζει ειρηνικά σ’ αυτόν χωρίς καρκίνο και χωρίς να γίνεται στόχος στις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις που σίγουρα θα ενισχυθούν και δε μιλάμε για το βαθύ μέλλον. Οι κίνδυνοι τροφοδοτούνται από την άναρχη γεμάτη κρίσεις και ανταγωνισμούς λειτουργία του συστήματος και μπαίνουν ολοένα και περισσότερο στην ημερήσια διάταξη και απ’ αυτή την άποψη οι πιο εφιαλτικοί κίνδυνοι από τη λειτουργία των βάσεων με όρους χώρας πρώτης γραμμής των ΗΠΑ κάθε άλλο παρά είναι αμελητέοι.

Ήδη βέβαια είναι ιστορικό έγκλημα της αστικής τάξης το γεγονός πως σχέσης συμπάθειας και δεσμών αιώνων με τα εκατομμύρια των αραβικών μαζών δηλητηριάστηκαν με τις επιλογές της αστικής τάξης να συμμαχεί με το δικαίως μισητό σιωνιστικό φασιστικό Ισραήλ, το φασίστα Αλ Σίσι και τις ΗΠΑ- ΝΑΤΟ που από τα χρόνια της αποικιοκρατίας μέχρι σήμερα συστηματικά βυθίζουν στο αίμα και τη δυστυχία τις Αραβικές μάζες συντηρώντας άθικτους σουλτάνους- σιωνιστές – φασίστες και διάφορες Αλ Κάιντες και φονιάδες που μετονομάζουν και μετακινούν κάθε τόσο, όπως τώρα στη Λιβύη για να μη παίρνει και πολύ θάρρος και η αστική τάξη της Αιγύπτου.

Η χώρα μας γίνεται «προβλέψιμη» και σταθερά αναπόσπαστο κομμάτι του τόξου περικύκλωσης της Ρωσίας, αλλά και συνδετικός κρίκος με το λεγόμενο Αραβικό ΝΑΤΟ για να κατανοούμε και γιατί ζητιούνται τα Πάτριοτ για τη Σαουδική Αραβία, αλλά και η ελληνική παρουσία στα στενά του Ορμούζ. Δεν είναι μόνο τα ελληνικά F16 που συνοδεύουν τα Β52 των ΗΠΑ και η ελληνικές φρεγάτες που συνοδεύουν τα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ- Γαλλίας. Η αστική τάξη αφενός ετοιμάζει νέα αφαίμαξη του λαού για αγορά F35 – φρεγατών κ.λπ. αλλά ταυτόχρονα φαίνεται καθαρά και δεν το κρύβει πλέον αντίθετα θέλει να περάσει στο λαό την πραγματικότητα της εμπλοκής στα σχέδια των ΗΠΑ- ΝΑΤΟ. Και αυτό σε μια εποχή που ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός στην περιοχή συσσωρεύει συνεχώς όρους για συγκρούσεις κλίμακας. Στη βάση αυτή μια σύγκρουση είτε με το Ιράν είτε με άλλη διάταξη και χωρίς να μιλήσουμε καν για άμεση σύγκρουση ΗΠΑ- Ρωσίας , ενδέχεται να φέρει νέα σφαγεία των λαών απρόβλεπτης φρίκης και καταστροφής.

Σ’ αυτή τη βάση εδράζεται το μέλλον «ασφάλειας» του λαού και της χώρας και η «ανάπτυξη» που ευαγγελίζονται οι κυβερνώντες και όλο το αστικό πολιτικό προσωπικό. Με αγαστή συναίνεση έχουν ήδη οδηγήσει τη χώρα σε επικίνδυνες ατραπούς όταν διαδοχικά οι κυβερνήσεις Γ.Α.Π., Σαμαρά, Τσίπρα μιλούσαν για αξιοποίηση του γεωπολιτικού ρόλου της χώρας στήνοντας αντιδραστικές συμμαχίες με τυχοδιωκτικούς όρους με το Ισραήλ- Αίγυπτο ενταγμένων στα σχέδια των ΗΠΑ με στόχευση τρομάρα τους να εγκαθιδρύσουν το Μέγα το της θαλάσσης κράτος των τριών Ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Το χειρότερο είναι ότι παρότι η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι πλέον στη Μεσόγειο και παρότι αποκαλύπτεται η χρεοκοπία της αστικής πολιτικής που πόνταρε στην προνομιακή εύνοια κυρίως των ΗΠΑ για να φουσκώσει φιλοδοξίες για ρόλους ενεργειακού κόμβου και ισχυρής και σταθερής γεωπολιτικής παρουσίας στην περιοχή, δε θέλουν ίσως και δε μπορούν έστω να υποχωρήσουν που και αυτό ούτε εύκολο είναι ούτε χωρίς συνέπειες και για το λαό.

Κυρίαρχα οι εργαζόμενοι, η νεολαία και ο λαός της χώρας μας υφίστανται σ’ όλο το φάσμα της ζωής τους τις συνέπειες από την αδυναμία απόκρουσης της επίθεσης της αστικής τάξης, αδυναμία που οδήγησε στην πολιτική όλα στο κεφάλαιο όλα για το κεφάλαιο. Συνέπεια αυτής της πολιτικής είναι και οι αστικοί τυχοδιωκτισμοί που ενισχύουν το στρατιωτικό αποτύπωμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας και τη μπλέκουν αυτή και το λαό με τον πιο επικίνδυνο τρόπο στις αναδιατάξεις πολεμικού χαρακτήρα στην περιοχή που γεννά ο όλο και πιο οξυμένος ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός. Το κάναμε με έμφαση στην προεκλογική συγκέντρωσή μας τον Ιούλιο στην πλατεία 1866, θα το επαναλαμβάνουμε και σήμερα και αυτό κάνουμε στον κύκλο εκδηλώσεων του ΚΚΕ(μ-λ) σ’ όλη τη χώρα.

Ξεκαθαρίζουμε πως το σχήμα Επιτιθέμενοι- αμυνόμενοι σε κάθε περίπτωση δεν αρκεί στην εποχή μας για να προσδιορίσει τη στάση που πρέπει να έχει η εργατική τάξη και ο λαός σε μια ενδεχόμενη πολεμική σύγκρουση που μπορεί να προκαλέσει ο αντιδραστικός ανταγωνισμός των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας. Έτσι κι αλλιώς το αφήγημα της αστικής τάξης περί επιτιθέμενης Τουρκίας και αμυνόμενης Ελλάδας είναι αντικειμενικά ψευδές, όπως είναι ψευδές και από την πλευρά της αστικής τάξης της Τουρκίας που επίσης το χρησιμοποιεί στο λαό της μιλώντας όντας με επιχειρήματα, όσο ήταν σε δράση στη Συρία, για προσπάθεια απομόνωσής της από τη Μεσόγειο που μεθόδευσαν Ισραήλ – Ελλάδα. Στη συνέχεια και στη βάση αυτής της δικαιολόγησης, τους τελευταίους ιδιαίτερα μήνες, η αστική τάξη της Τουρκίας ξεδίπλωσε, με τον πιο μαξιμαλιστικό τρόπο από την πλευρά της, την πολιτική της Γαλάζιας Πατρίδας γράφοντας πιθανότατα σημαντική (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) επιτυχία με το τουρκολιβυκό μνημόνιο και την οριοθέτηση ΑΟΖ με τη Λιβύη. Μ’ αυτή την κίνηση και εφόσον μπορέσει να την υπερασπιστεί κόβει μαχαίρι τους ευσεβής πόθους της αστικής τάξης της χώρας μας που ήθελε και συνεχίζει να θέλει , με τις συμμαχίες της και τις ιμπεριαλιστικές πλάτες και με όρους ανοικτού ανταγωνισμού, να κυριαρχήσει στη θάλασσα θεωρώντας ότι και ιστορικά της αντιστοιχεί. Και στο σήμερα είναι κάτι που χρειάζεται και αντιστοιχεί και στις βλέψεις για ενεργειακό κόμβο, και στον εμπορικό στόλο των Ελλήνων εφοπλιστών και στην επιδίωξη γεωπολιτικής αναβάθμισης από τα Βαλκάνια μέχρι τη Μέση Ανατολή αλλά και στο όντας αναπτυγμένο πολεμικό της ναυτικό, το οποίο θα ενισχυθεί τώρα και με υπερσύγχρονες γαλλικές φρεγάτες.

Σ’ αυτή τη συγκυρία η ελληνική αστική τάξη είναι αναγκασμένη με αρνητικούς όρους να συζητάει όσο ποτέ για Χάγη μιας και ούτε η στήριξη των ΗΠΑ είναι δοσμένη αφού ο Τραμπ αγαπά και το Μητσοτάκη αλλά και τον Ερντογάν, ούτε στη βάση συνολικής ισχύος η αστική τάξη έχει βάσιμες ελπίδες να τα βγάλει πέρα σ’ ένα πόλεμο με την Τουρκία, ο οποίος το μόνο σίγουρο είναι ότι θα είναι καταστροφικός και για τις δύο χώρες και τους λαούς τους.

Σαν ΚΚΕ(μ-λ) έχουμε κατακτήσει δύο κρίσιμα σημεία θεώρησης των πραγμάτων τα οποία θεωρούμε πάρα πολύ σημαντικά.

1. τη σχέση ιμπεριαλιστικής εξάρτησης στο πλαίσιο της οποίας αδιαμφισβήτητα κινείται, αναπαράγεται και διεκδικεί ρόλους στην περιοχή η αστική τάξη της χώρας. Αυτή η σχέση είναι στο DNA της, έχει βαθειά ιστορία, αντιστοιχεί στην παραγωγική της διάρθρωση και ας μη μπερδευόμαστε σ’ αυτό το σημείο με τον ευμεγέθη εφοπλισμό που όμως έχει κυρίως εξωχώρια δράση. Είναι άλλο να αναζητήσουμε, πιθανά και επικίνδυνη σε κατεύθυνση αμερικάνικης εκδούλευσης, πολιτικής επιρροής των εφοπλιστών και άλλο να βαφτίσουμε την Ελλάδα ιμπεριαλιστική με βάση το εφοπλιστικό κεφάλαιο των Ελλήνων του CITY και της Νέας Υόρκης. Η σχετική σύγχυση ιδιαίτερα του ΚΚΕ που από τη θέση «ένας είναι ο εχθρός ο ιμπεριαλισμός» οδηγείται στη θέση περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας, αλλά ταυτόχρονα στο αφήγημα της «επιτιθέμενης Τουρκίας» που η επιθετικότητά της δεν απαντιέται από την ιμπεριαλιστική τάχα Ελλάδα, δεν είναι θεωρητικής φύσης. Ο αντιιμπεριαλισμός του ΚΚΕ τα χρόνια του 1980 ήταν κούφιος γιατί κατέληγε σε στήριξη της αστικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που όπως φάνηκε δεν είχε κανένα σκοπό να διώξει τις βάσεις, όπως τάχα πίεζε το ΚΚΕ ζητώντας την εφαρμογή της συμφωνίας του 1983. και σήμερα είναι κούφιος ο αντικαπιταλισμός του ΚΚΕ γιατί δε χρεώνει στην αστική τάξη και τα κόμματά της το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης την ίδια ώρα που σέρνεται πίσω από το ψευδές αστικό αφήγημα που βλέπει μόνο την Τουρκία επιτιθέμενη. Η θέση του ΚΚΕ (μ-λ) βλέπει την πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που επιβεβαιώνεται καθημερινά και στο πλαίσιό της τολμά να βλέπει και να καταγγέλλει τους αστικούς τυχοδιωκτισμούς και την εμπλοκή σε πολεμικά σχέδια χάριν της υπηρέτησης πολύ συγκεκριμένων αστικών βλέψεων φυσικά ξένων προς τα λαϊκά συμφέροντα. Ένα ζήτημα είναι η προπαγάνδα της αστικής τάξης περί «ισχυρής Ελλάδας», «ανάπτυξης» και «ασφάλειας»και ένα άλλο η πραγματικότητα. Ας το προσέξουν αυτό οι φίλοι μας οι αναρχικοί που πολύ κακώς έλειψαν από την αντιβασική συγκέντρωση του Σαββάτου και όποιοι άλλοι παρότι δε σέρνονται πίσω από αστικά αφηγήματα ωστόσο λειτουργούν με αγκυλώσεις και με ιδεολογικά σχήματα γιατί αδυνατούν να πιστέψουν στη δύναμη της λαϊκής πάλης. σύντροφοι του ΝΑΡ και κάποιοι της αναρχίας που από κοινού καταγγέλλουμε και σωστά στη χώρα μας πρώτα- πρώτα τη στάση της δικιάς μας αστικής τάξης στην πυροδότηση του πολέμου, έχουμε να σας πούμε τούτο. Πως η θέση το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του είναι βολική όπως έλεγε ο σπουδαίος Γ. Χοντζέας, αλλά τα ψάρια δε μπορούν νε επιβάλλουν την Ειρήνη, ούτε να διώξουν τα τερατόπλοια των ιμπεριαλιστών που την υπονομεύουν συνεχώς.
2. Πιο κατανοητοί θα γίνουμε εξηγώντας τη δικά μας θέση που είναι η δεύτερη κατάκτηση του ΚΚΕ(μ-λ) και αφορά τη θέση για τον αντιδραστικό ανταγωνισμό των δύο αστικών τάξεων που εξελίσσεται στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής τους εξάρτησης, είναι συνεχής με ιστορικό υπόβαθρο αλλά κυρίως εδράζεται σε διεκδικήσεις όμορων ρόλων οικονομικών συμφερόντων- γεωπολιτικής ισχύος που αναζωπυρώνονται σήμερα με βάση την αναδιάταξη που πυροδοτεί ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός. Ανάλογα τη συγκυρία κάποια αστική τάξη από τις δύο, μπορεί να περνά στην επίθεση ή στην αντεπίθεση. Όπως και να έχει ο ανταγωνισμός είναι συνεχής και ανεξάρτητα από ταχτικές οι αστικές τάξεις λειτουργούν με το σκεπτικό… πάλι με χρόνια με καιρούς… Σ’ αυτή τη βάση δεν είναι απίθανοι παρά τα προηγούμενα φουσκώματα ακόμη και ενδοτισμοί, προκειμένου η αστική τάξη να διεκδικήσει το συνολικότερο πλαίσιό της προσγειωμένη σε ρεαλισμούς που θα απαιτήσει η ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Δεν είναι απίθανα όμως και αυτό φαίνεται σήμερα το πιο επικίνδυνο για το λαό η όντως στριμωγμένη σήμερα αστική τάξη να λειτουργήσει τυχοδιωκτικά ποντάροντας να επιβάλει εν θερμό διαφοροποίηση στάσεων των ΗΠΑ, ή στο γνωστό Ελλάς – Γαλλία συμμαχία του επίσης στριμωγμένου και από το λαό του Μακρόν ή σε κάποιους στο βαθύ κράτος των ΗΠΑ που τάχα λένε άλλα από τον Τραμπ. Κάπως έτσι κινήθηκε ο Σαντάμ με την επίθεση στο Κουβέιτ το 1991 αλλά και η ντόπια αστική τάξη δύο φορές στην ιστορία της που παραμένει ανιστόρητη παρόλα αυτά. Μιλάμε για τις στρατηγικές ήττες της αστικής τάξης το 1922 και το 1974 που η αμερικάνικη ενθάρρυνση του πραξικοπήματος του Σαμψών από τους μεγαλοϊδεάτες χουντικούς δεν εμπόδισε καθόλου το πραξικόπημα του Αττίλα. Για την αστική τάξη το 1922 και το 1974 ήταν στρατηγικές ήττες στον ανταγωνισμό της με την Τουρκική αστική τάξη. Όμως για τους λαούς της Μικράς Ασίας το 1922 και για τους Κύπριους το 1974 ήταν τραγωδίες που δυστυχώς οι λαοί Ελλάδας – Κύπρου και Τουρκίας δεν έχουν μέχρι στιγμής καταφέρει να αποκλείσουν και για το μέλλον.

Γι’ αυτό είναι σοβαρό να δράσουμε τώρα δηλαδή από χθες με δοσμένο αυτό το κρίσιμο έλλειμμα που οφείλεται φυσικά στα συνολικά ελλείμματα της λαϊκής πάλης στη χώρα μας και όχι μόνο σ’ αυτήν. Σ’ αυτό το σημείο σαν ΚΚΕ(μ-λ) παρότι υπολειπόμαστε στην πράξη και δε ψάχνουμε δικαιολογίες γι’ αυτό, έχουμε την άποψη πως αυτό που έχει αξία από κάθε άποψη είναι το ζήτημα των πολεμικών κινδύνων είτε ελληνοτουρκικού πολέμου είτε εμπλοκής στον πόλεμο των ΗΠΑ που με μια έννοια ήδη υφίσταται, να δράσουμε ΤΩΡΑ.

Δηλαδή από τώρα από χθες να παλέψουμε ενάντια σε αντιδραστικές συμμαχίες πολεμικού χαρακτήρα με Ισραήλ- Αίγυπτο. Ενάντια σε αστικούς τυχοδιωκτισμούς που καλούν το λαό να σφαχτεί και μάλιστα ούτε καν για τα σύνορα της χώρας στη στεριά ή τη θάλασσα. Οι Αοζ είναι διεθνή ύδατα από άποψη κυριαρχίας και πρόκειται για κυριαρχικά δικαιώματα εκμετάλλευσης που εκχωρούνται στην Exxon Mobil, και Total με μερίδιο σε Λάτσηδες, Βαρδινογιάννηδες και Μυτηλιναίους. Αυτή είναι η αλήθεια για τις ΑΟΖ που ειδικά στην περίπτωση της Ανατολικής Μεσογείου είτε υπάρχει εκμεταλλεύσιμος πλούτος σ’ αυτά τα βάθη ή αφορά δρόμους μεταφοράς ενέργειας οι ιμπεριαλιστές και οι ισχυροί περιφερειακοί παίχτες σαν το Ισραήλ θα αξιοποιήσουν το δοσμένο ανταγωνισμό της ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης ο καθένας κατά το δοκούν με δοσμένα για τους λαούς τα δεινά.

Ειδικά αν ευρύτερα υπάρχει αξιόλογος εκμεταλλεύσιμος πλούτος όπως ήδη έχει βρεθεί μεταξύ Κύπρου, Αιγύπτου, Παλαιστίνης, Ισραήλ αυτός ο πλούτος θα αποδειχτεί και για τους λαούς της περιοχής μας κατάρα και όχι ευλογία. Κάτι τέτοιο αποδείχνεται τώρα στην περίπτωση της πλούσιας σε πετρέλαιο Λιβύης (9^η παγκόσμια με ποιοτικά κοιτάσματα εύκολης εκμετάλλευσης) που διαμελίζεται και ταυτόχρονα αξιοποιείται και ο εκεί περιφερειακός πόλεμος δια αντιπροσώπων στη συνολική ιμπεριαλιστική αναμέτρηση που εξελίσσεται αλέθοντας χώρες και λαούς.

Το συμφέρον όλων των λαών ενάντια στα πολεμικά σφαγεία, τους ιμπεριαλιστές που τα αξιοποιούν και τις αστικές τάξεις αυτές που διεκδικούν περιφερειακό ρόλο τις εξαρτημένες έως και τις πιο αδύναμες αστικές και αντιδραστικές κλίκες που δεν υπολείπονται σε βλέψεις και τυχοδιωκτισμό είναι αντικειμενικά δοσμένο. Αυτό ας το έχουμε ξεκάθαρο γιατί έχει σημασία. Κανένας λαϊκός άνθρωπος παρά τους εθνικισμούς και τη μισαλλοδοξία που καλλιεργούν οι άρχουσες τάξεις δε θέλει να σφάζονται τα παιδιά του και να ρισκάρει την προσφυγιά και την καταστροφή της χώρας του για τα συμφέροντα της α ή β πλουτοκρατίας. Το «να σκοτώνονται οι λαοί για τα’ αφέντη το φαί» είναι παλιά πλέον ιστορία για τους λαούς και ας εμπιστευτούμε τη δυναμική της λαϊκής πάλης που μπορεί ν’ αφυπνίσει και αντιπολεμικά και αντιβασικά και αντιιμπεριαλιστικά συναισθήματα.

Είμαστε οι πρώτοι και όλοι μας το αναγνωρίζουν αυτό στα Χανιά που απευθυνόμαστε συνεχώς και αποφασιστικά στο λαό με αυτά τα ζητήματα. Έχουμε γνωρίσει παλιότερα ειρωνείες και χλευασμούς για την επιμονή μας στο ζήτημα των βάσεων. Σήμερα πρώτοι στη βάση αυτής της επιμονής μας βιώνουμε και σ’ αυτό το κρίσιμο μέτωπο πάλης του λαού μας τους αρνητικούς συσχετισμούς και την ανεμπιστοσύνη του λαού στη δύναμη της πάλης του.

Είναι μια συνεχής αναγκαία κουβέντα πως φτάσαμε από ένα κόσμο που οι λαοί κινήσαν και η πλάση κοκκίνησε σ’ ένα άλλο της καπιταλιστικής ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας που επελαύνει στη βάση της διάλυσης του Εργατικού Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κινήματος.

Δε μπορούμε και δε θέλουμε ν’ αποφύγουμε αυτή την κουβέντα, έχουμε να πούμε πράγματα και ξέρουμε καλά πως οι ενέσεις αισιοδοξίας είναι εφήμερες και πως είναι ανάγκη και καθήκον των κομμουνιστών να ξανακάνουν ελκτικό το σοσιαλιστικό όραμα στις μάζες, δίνοντας απαντήσεις στο σήμερα που προκύπτουν μέσα από μια ουσιαστική αποτίμηση της προηγούμενης εμπειρίας. Έχουμε λοιπόν επίγνωση του αρνητικού συσχετισμού. Όμως παρόλα αυτά πιστεύουμε πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τους λαούς. μόνο ο δρόμος της αντίστασης και πάλης ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης του φασισμού και του πολέμου.

Είμαστε κάθετοι σ’ αυτό γιατί έχουμε πλήρη επίγνωση της βάρβαρης φύσης του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος που όσο σαπίζει στην κρίση του τόσο για τους λαούς θα έχει να δώσει μόνο πόνο δάκρυα και αίμα. Φοβόμαστε και μεις μαζί με το λαό τον πόλεμο, γιατί δεν είμαστε απ’ αυτούς που θα το παίξουμε απελευθερωτές από άλλη χώρα όπως έκανε η αστική πολιτική ηγεσία τη δεκαετία του 40. όμως ορίζουμε καθήκον μας να δώσουμε κουράγιο στο λαό επιμένοντας στη δύναμη της λαϊκής πάλης. του υπενθυμίζουμε την ιστορία των αγώνων και πως και άλλες φορές ήταν δύσκολοι οι καιροί και όμως νικήσαμε.

Έχει αξία σήμερα και κάναμε και εκδήλωση γι’ αυτό να προβάλλουμε τις σπουδαίες αντιστάσεις των λαών σε μια σειρά χώρες στον κόσμο. Την ώρα που στη χώρα μας τα πράγματα είναι δύσκολα για τη λαϊκή πάλη σε μια σειρά χώρες οι δυνάστες των λαών δυσκολεύονται να τιθασεύσουν τις λαϊκές εξεγέρσεις. Στη Χιλή το κατέβασμα του στρατού παρά τους νεκρούς δε τρόμαξε το λαό. Αντίθετα του ξύπνησε μνήμες αγώνα. Στη Γαλλία ο Μακρόν καμαρώνει για το αεροπλανοφόρο του στη Μεσόγειο όμως η ιστορική εργατική τάξη της Γαλλίας αντιστέκεται στις επιλογές του για προχώρημα της επίθεσης του κεφαλαίου.

Τα πράγματα πουθενά δεν είναι μαύρο άσπρο. Και στη χώρα μας η λαϊκή πάλη έχει ιστορία και δε στήνουν τυχαία θεσμικό πλαίσιο φασιστικοποίησης με απαγόρευση διαδηλώσεων, απεργιών και συλλογικής οργάνωσης. Ξέρουν τι κάνουν μα δε θα τα καταφέρνουν για πολύ. Όποιοι θέλουμε ν’ αντέξουμε σ’ αυτό το ζόφο του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας, της βαρβαρότητας στους πρόσφυγες – μετανάστες και της πραγματικότητας με τους 10 νεκρούς σ’ ένα μήνα στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν, τους προτείνουμε ν’ απευθυνθούν με εμπιστοσύνη στη νεολαία και το λαό. Αυτοί που θέλουν θα βρουν τα κουμπιά, θα επικοινωνήσουν και δε θα δώσουν μόνο κουράγιο, θα πάρουν κιόλας.

Όχι ο κάθε λαός θέλει το απαραβίαστο των συνόρων σαν γενική βάση για την ειρήνη, όμως δεν είναι διατεθειμένος να σφαχτεί για τα πετρέλαια των Ελλήνων ή Τούρκων Λάτσηδων και Βαρδινογιάννηδων. Και μόνο οργή του προκαλούν οι δηλώσεις του υπουργού άμυνας να χύσει το αίμα του ξανά για τις ΗΠΑ.

Όχι δεν είναι πατριώτες οι αστοί και το αστικό πολιτικό προσωπικό. Είναι πατριδοκάπηλοι. Και η ανημπόρια δεν είναι στάση που βολεύει ούτε αξίζει το λαό μας. αν δούμε τα πράγματα στατικά θα πούμε πρώτοι εμείς πως λίγα πράγματα μπορούμε να κάνουμε. Όμως τα πάντα ρει… Και οι αρνητικοί συσχετισμοί μπορούν ν‘ ανατραπούν μέσα από την πάλη. Χρειάζεται επιμονή μα και σιγουριά πως η δυναμική της λαϊκής πάλης θα αλλάξει ξανά τα πράγματα. Το σύστημα μας φοβάται και θέλει να απαγορεύσει τις διαδηλώσεις, εμείς γιατί να υποτιμούμε τη δυναμική των απόψεων και της πάλης μας.

Ναι σαν οργάνωση και σαν άποψη έχουμε ευθύνη να ενισχυθούμε και πρώτα - πρώτα σε μας που λέμε όλα αυτά δεν επιτρέπεται ολιγωρία. Ούτε καμιά λογής βολέματα, ούτε επάρκειες. Πρέπει να πολεμήσουμε τις λογικές της αναχώρησης με διάφορα σχέδια και τις λογικές των εύκολων λύσεων, που όπως έδειξε η περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ έριξε και ρίχνει πολύτιμο νερό στο μύλο του συστήματος και του έδωσε φιλί ζωής όταν η λαϊκή οργή δύσκολα τιθασεύονταν από τις παλιές αστικές δυνάμεις.

Κριτήριο της αλήθειας η πράξη, λέει ο Μαρξισμός και ιδιαίτερα η προσφορά του Μάο. Ας δράσουμε λοιπόν τώρα ενάντια στον πόλεμο και τη μετατροπή του τόπου μας σε πολεμικό ορμητήριο. Ας είμαστε επίμονοι και ας μην ξεχνάμε πως όταν δε χάνουμε τον ταξικό μας προσανατολισμό όπως δυστυχώς παρά τους αντικαπιταλιστικούς βερμπαλισμούς παθαίνουν πολλοί στην αριστερά, τότε η συνεισφορά μας στο κρίσιμο ανιπολεμικό- αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο πάλης του λαού αλληλοτροφοδοτείται με το βασικό μέτωπο πάλης αντίστασης στην επίθεση του κεφαλαίου που επίσης είναι ανάγκη να επιμείνουμε.

Καμιά αυταπάτη για τη βαρβαρότητα του συστήματος της εκμετάλλευσης και του πολέμου. Να μη χάνουμε μέρα. Δεν ξέρουμε πόσο θ’ αργήσουν μα οι λαοί μπορούν να νικήσουν και θα νικήσουν.