«Το Σωματείο καλεί την …. (τη συγκεκριμένη εργοδοσία) να επιδείξει ανθρωπιά και να σταματήσει τις «απάνθρωπες πρακτικές» (τα εισαγωγικά δεν προστέθηκαν, αλλά περιέχονταν στην όλο αβρότητα ανακοίνωση) που αφήνουν εργαζόμενους χωρίς δουλειά και στέγη».
Αυτή η έκκληση (ή και ικεσία) αποτελεί την ατιμωτική επωδό διάφορων κινητοποιήσεων στα Χανιά από ένα επιχειρησιακό σωματείο, που αντιδρά στις 5 (το τριμελές προεδρείο και 2 μέλη της εφορευτικής επιτροπής) εκδικητικές απολύσεις συνδικαλιστών. Εργαζομένων δηλαδή οι οποίοι τόλμησαν να καταγγείλουν την αθέτηση από τη μεριά των αφεντικών δελεαστικών (κάτι σαν το δόλωμα στο αγκίστρι) υποσχέσεων και συμφωνιών για παροχή δωρεάν διαμονής και οικονομικής ηλεκτροδότησης. Διεκδικώντας συνάμα αυξήσεις των επί 14 χρόνια καθηλωμένων μισθών, καθώς και την ακύρωση της εκβιαστικής μεθοδολογίας με άρση ισχύος της βίζας ειδικού σκοπού (για αλλοδαπούς υπαλλήλους) στην περίπτωση λήξης της σύμβασης απασχόλησης.
Το επιστέγασμα των «μαχητικών» δράσεων με τη μορφή εκλιπάρησης προφανώς υπήρξε απόλυτα αντίστοιχο, ακριβώς του ότι προηγήθηκε. Συμβολικής έντασης πάλη, όσο απαιτούν τα προσχήματα, αντί ενός συναγερμού και αναβρασμού (ψηφίσματα, συνελεύσεις, συσκέψεις, αφίσες, πορείες, κλπ). Κομματική στεγανοποίηση της υπόθεσης και μηδενική απεύθυνση σε οποιαδήποτε συλλογικότητα είναι διατεθειμένη να συστρατευτεί. Λειψή δημοσιοποίηση και διάχυση του ζητήματος στο εργατικό κίνημα της πόλης ανάγοντας το σε θέμα ΑΙΧΜΗΣ με το ατράνταχτο επιχείρημα της ευεργετικής για όλους τους κλάδους ανατροπής ενός κλίματος τρομοκρατίας (όποιος σηκώνει κεφάλι, καρατομείται). Κλασσική απουσία προπαρασκευαστικών ζυμώσεων στον εργασιακό χώρο για την επιτυχία της απεργίας. Περιορισμένη μαζικοποίηση των συγκεντρώσεων και βέβαια εντελώς δυσανάλογη, συγκριτικά με τις μη ευκαταφρόνητες δυνατότητες των μηχανισμών ενός φορέα, που αυτοπροβάλλεται σαν πρωτοπορία της εργατικής τάξης με ισχυρή απήχηση και δικτύωση.
Επομένως η πίεση που ασκήθηκε στη διεύθυνση του τοπικού παραρτήματος της γαλλικών συμφερόντων πολυεθνικής και εξειδικευμένης στην παροχή τηλεφωνικών υπηρεσιών και πληροφοριακών διευκολύνσεων, μόνο πανικό δεν της προκάλεσε. Αντίθετα ευνόησε την αδιάλλακτη στάση της.
Μήπως όμως η ηγεσία του σωματείου «παρασύρθηκε» από τον κομπασμό της εταιρείας, πως εξασφαλίζει ένα εργασιακό περιβάλλον με πρότυπες, υποδειγματικές, σχεδόν παραδεισένιες συνθήκες δουλειάς και έτσι απευθύνθηκε στην «αγαθή» κεντρική διοίκηση; Εκτιμώντας ότι ο εδώ διορισμένος αρχιεπιστάτης της λειτουργεί αυτόβουλα και παραβιάζοντας τη φιλεργατική κεντρική πολιτική του ομίλου. Ευελπιστώντας επίσης στη μεγαλοθυμία του για να ικανοποιήσει τα αιτήματα. Δικαιολογημένα λοιπόν στο ίδιο κείμενο απογειώνεται η ταξική ευπρέπεια ως εξής: «Το Σωματείο ζητά την άμεση παρέμβαση της εταιρείας για την προστασία των εργαζομένων …»
Υπάρχει άραγε πιθανότητα οι εδώ υπεύθυνοι να συμπεριφέρονται με ατομικό αυταρχισμό, ασέβεια, αποθράσυνση απέναντι στην εντυπωσιακή αβρότητα των εργαζομένων και ενάντια στο αγγελικό πνεύμα των εν Παρισίοις «καλοπροαίρετων» ιδιοκτητών; Ερήμην μάλιστα των ανενημέρωτων προϊσταμένων; Προσβάλλοντας έτσι τη τιμή και υπόληψη των «μη» εκμεταλλευτών, «μη» καταπιεστών και «μη» πολεμοχαρών καπιταλιστών.
Άλλη μια μικρή, ντροπιαστική ψηφίδα στο τραγικό μωσαϊκό διάλυσης του εργατικού κινήματος. Αλήθεια, τι είναι μεγαλύτερο τελικά; Η ανηθικότητα του καπιταλισμού ή η «ανοησία», υποκρισία, υπονομευτικότητα και κατρακύλα του ρεφορμισμού; Δύσκολο ερώτημα. Σημασία όμως έχει η απάντηση στην αναγκαιότητα ανάπτυξης ενός ασυμβίβαστου συνδικαλισμού, ταγμένου στην υπεράσπιση των δίκιων της εργατιάς και όχι υποχείριου σε δυνάμεις προσκυνημένες στο σύστημα.
Αξιοποιώντας τα τίμια, αγωνιστικά στοιχεία στις γραμμές της εργατικής τάξης, που χωρίς να διστάσουν και υπηρετώντας το κοινό καλό των συναδέλφων (όπως εν προκειμένω), πετάχτηκαν ΑΠΑΝΘΡΩΠΑ στην ανεργία.
ΚΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου