Οι ασύλληπτης μαζικότητας απεργιακές κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα στις 28 Φλεβάρη ταρακούνησαν το πολιτικό σύστημα και τις δυνάμεις που το στηρίζουν. Αυτές οι διαδηλώσεις, η προηγούμενη στις 26 Γενάρη και οι επόμενες διέψευσαν όλους αυτούς (ακόμα και αριστερούς), που έβλεπαν το λαό «βολεμένο», δεν «κατέβαινε σε συγκεντρώσεις», και τον λοιδορούσαν επειδή «ψήφισε και έβγαλε» κυβέρνηση τη ΝΔ, ή άλλοι του κουνούσαν το δάκτυλο λέγοντας ότι «εμείς σας είχαμε προειδοποιήσει». Ο λαός όμως δεν έχει ανάγκη τις «προειδοποιήσεις». Χρειάζεται να ξανα-εμπιστευτεί το μαζικό οργανωμένο αγώνα, που θα βάλει στόχο να ανατρέψει την πολιτική της φτώχειας, του εργασιακού μεσαίωνα, της καταστολής και του πολέμου. Σ’ αυτό το ζήτημα κρίνεται η συμβολή της κάθε οργανωμένης πολιτικής δύναμης, της κάθε οργάνωσης που αναφέρεται στο κίνημα.
Ένα σύνθημα κυριάρχησε και πλανάται πάνω από τις διαδηλώσεις. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.
Τι πιο ανθρώπινο να θέτουν οι συγγενείς το ζήτημα να τιμωρηθούν οι ένοχοι, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται; Και ο αγώνας τους έχει αναδείξει αρκετά από τα πραγματικά αίτια αυτού του εγκλήματος. Η διαχρονική πολιτική του συστήματος και των κυβερνήσεων του υπονομεύει την ασφάλεια των σιδηροδρόμων και όλων των ΜΜΜ αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στην ανθρώπινη ζωή. Μια υπονόμευση που εδράζεται στη μεγιστοποιήση των κερδών του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου και ενισχύεται από την εντατικοποίηση των όρων δουλειάς των εργαζομένων. Είναι οι ίδιες πολιτικές που δολοφονούν και σακατεύουν κάθε χρόνο δεκάδες εργαζόμενους στους χώρους δουλειάς.
Γι αυτό όταν η κυβέρνηση λέει «όχι άλλα Τέμπη», θέλει να συγκαλύψει αυτήν την πολιτική που θα συνεχίσει να υπηρετεί. Τη μεγιστοποίηση των κερδών για το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Το ξεζούμισμα των εργαζομένων, την καταστολή ενάντια σε όποιους αγωνίζονται. Να αποκρύψει τα πραγματικά αίτια που είναι το αδηφάγο σύστημα της εκμετάλλευσης και καταπίεσης που υπηρετεί. Αυτή η πολιτική δεν ανατρέπεται στο κοινοβούλιο με προτάσεις νόμου. Ούτε βέβαια ανατρέπεται με προτάσεις δυσπιστίας (ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ- Ν.Α-Πλ. Ελευθερίας) ή ερευνητικές επιτροπές ή προανακριτικές (ΚΚΕ κλπ). Αυτές οι πρακτικές αποπροσανατολίζουν το λαό για το ρόλο του κοινοβουλίου και εγκλωβίζουν την πάλη του στους κοινοβουλευτικούς διαπληκτισμούς. Όποιο εργασιακό, δημοκρατικό δικαίωμα έχει κατακτηθεί διαχρονικά, έχει κατακτηθεί μέσα από απεργιακούς, μαζικούς και πολλές φορές αιματηρούς αγώνες. Οι αστικές κυβερνήσεις αναγκάζονται να παραχωρούν ή και να νομοθετούν κάποια δικαιώματα, όταν απέναντι τους βρίσκουν το λαό οργανωμένο και αποφασισμένο. Τα οποία παίρνουν πίσω, όταν η πλάστιγγα της ταξικής πάλης γείρει υπέρ τους.
Πως όμως μπορεί να επέλθει δικαιοσύνη για το έγκλημα των Τεμπών και από ποιους;
Κατ’ αρχή να θέσω κάποιες σταθερές.
Το κράτος είναι όργανο κυριαρχίας της αστικής τάξης πάνω στην εργατική τάξη και το λαό. Δεν είναι ουδέτερο. Οι θεσμοί και οι μηχανισμοί του κράτους (στρατός, σώματα ασφαλείας, δικαστήρια, εκπαίδευση κλπ) είναι μηχανισμοί επιβολής της κυριαρχίας της άρχουσας τάξης πάνω στην εργατική τάξη και το λαό. Επιπλέον, το ελληνικό κράτος, με βάση την εξάρτηση της χώρας (οικονομική, πολιτική, στρατιωτική) και επειδή στηρίχτηκε στα πιο αντιδραστικά στοιχεία μετά την ήττα του ΔΣΕ, είναι ένα κράτος ρουσφετολογικό και του άρπα-κόλλα, αφού η άρχουσα τάξη δεν μπορεί να προγραμματίσει μακροπρόθεσμα, ούτε την οικονομία ούτε την παραγωγή. Τα δικαστήρια και οι μηχανισμοί του ποτέ δεν ήταν ανεξάρτητα.
Πρώτα απ’ όλα τα δικαστήρια λειτουργούν και αποφασίζουν με βάση τους αντιλαϊκούς νόμους που έχουν ψηφίσει οι κυβερνήσεις και τον ταξικό-πολιτικό συσχετισμό. Ας θυμηθούμε πόσες απεργίες έχουν βγει παράνομες και καταχρηστικές. Πρόσφατα έβγαλαν παράνομη την απεργία των σιδηροδρομικών που ζητούσε μέτρα ασφάλειας. Τα δικαστήρια συνεδριάζουν, εν ριπή οφθαλμού, όταν ζητήσει κάποιος υπουργός ή εργοδότης να βγει παράνομη μια κινητοποίηση. Να θυμηθούμε πως αντιμετώπισαν την υπόθεση «εμπόριο ναρκωτικών» NOOR1 και πως αντιμετωπίζουν έναν απλό χρήστη.
Το πόσο γρήγορα αποφυλακίζονται οι δολοφόνοι του Τεμπονέρα, του Αλέξη Γρηγορόπουλου, το πώς απαλλάσσονται οι ματατζήδες και ασφαλίτες από τα βασανιστήρια και τους τραυματισμούς διαδηλωτών. Το πως το Συμβούλιο Επικρατείας έχει βγάλει «συνταγματικούς» όλους τους αντιλαϊκούς και αντεργατικούς νόμους (νόμος για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια). Επίσης δεν πρέπει να καλλιεργείται αυταπάτη πολύ περισσότερο για τα Ευρωπαϊκά δικαστήρια. Είναι η Ε.Ε που έχει επιβάλλει όλους αυτούς τους αντιλαϊκούς νόμους, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις εκποιήσεις του πλούτου που έχει παράξει ο λαός μας, τους αντεργατικούς νόμους κλπ.
Είναι γεγονός ότι τα δικαστήρια κάποιες φορές έχουν πάρει αποφάσεις υπέρ εργαζομένων απεργών, ή διαδηλωτών κάτω από την πίεση μαζικών λαϊκών κινητοποιήσεων (π.χ αθώωση διαδηλωτών σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Γιάννενα που συνελήφθηκαν τον καιρό της πανδημίας επειδή διαδήλωσαν ή η απόφαση για επαναπρόσληψη των απολυμένων από τα λιπάσματα Καβάλας μετά από 9 χρόνια!!).
Όταν όμως ο Μητσοτάκης βάζει το ζήτημα να μην αμφισβητείται η δικαιοσύνη και ο Κουτσούμπας δηλώνει «Καμιά συγκάλυψη, εδώ και τώρα να πάει το μαχαίρι στο κόκαλο, να αποκαλυφθούν όλες οι πολιτικές και ποινικές ευθύνες για τη τραγωδία» συγκαλύπτει το ρόλο της αστικής δικαιοσύνης και προσανατολίζει τον αγώνα στα αστικά πλαίσια. Μπορεί το «να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο» να συγκροτήσει κίνημα, όταν δεν υπάρχουν οι όροι για μια κοινωνία με το λαό στην εξουσία; Ή μήπως η πρόταση τους για την ηγεσία της δικαιοσύνης (16-12-2018): «εκλογή της ηγεσίας της δικαιοσύνης από ένα ευρύτερο εκλεκτορικό σώμα, ανάδειξη με κλήρωση των μελών των ανώτατων συμβουλίων, κατάργηση της στρατιωτικής δικαιοσύνης κλπ» απεγκλωβίζουν το λαό από τα αστικά αφηγήματα περί «κράτος δικαίου»; Τελικά αυτά τα δικαστήρια θα λειτουργούν ανεξάρτητα από την πολιτική ηγεσία και τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης που υπηρετεί; Οι βερμπαλισμοί και τα μεγάλα λόγια δεν συγκροτούν κίνημα, αλλά ενισχύουν τις λογικές της ανάθεσης και της αναμονής για τις επόμενες εκλογές για να «τους τιμωρήσουμε».
Αξίζει να αναφερθούμε στο περίφημο 1989, που στο όνομα της «κάθαρσης του πολιτικού συστήματος από τα σκάνδαλα» έγινε η συγκυβέρνηση ΝΔ, με Συνασπισμό της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΕΑΡ) που εξωράϊσε το αστικό κοινοβούλιο και την αστική δικαιοσύνη. Η τότε δικαιολογία ήταν πως «είναι η μόνη δυνατή λύση για να προωθήσει..την πολιτική κάθαρση, τη δημοκρατική λειτουργία των θεσμών, την περιστολή της κομματικοποίησης (στο Δημόσιο) και την κρατική καταστολή» ΠΓ ΚΚΕ (4-7-1989) και για να παραπεμφθεί ο Αν. Παπανδρέου στο ειδικό δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά. Το σύστημα έμεινε αλώβητο, η ΝΔ βγήκε δυναμωμένη, με το «παράσημο» της πολιτικής δύναμης της κάθαρσης, έγινε αυτοδύναμη κυβέρνηση και το 1990 είναι η χρονιά που υπέγραψε τη νέα συμφωνία για τις βάσεις, ενώ στελέχη της δολοφόνησαν τον εκπαιδευτικό αγωνιστή Νίκο Τεμπονέρα που υπερασπίστηκε τις μαθητικές κινητοποιήσεις. Και βέβαια το ΠΑΣΟΚ σαν κόμμα του συστήματος δεν «χάθηκε».
Όταν λοιπόν τίθεται το να «τιμωρηθούν οι ένοχοι» πρέπει, όσοι παρεμβαίνουν στο κίνημα να αποκαλύπτουν το όριο που υπάρχει από την μη ανεξάρτητη και μη τυφλή αστική δικαιοσύνη. Οι λαοθάλασσες που πλημμύρισαν τη χώρα πιέζουν και πιθανόν να «καούν» και κάποια πολιτικά πρόσωπα και υψηλά ιστάμενα. Δεν θα είναι πρωτόγνωρο.
Το σίγουρο όμως είναι ότι η βάρβαρη πολιτική του συστήματος που μας αντιμετωπίζει σαν αναλώσιμους δεν ανατρέπεται από τα αστικά δικαστήρια και θα συνεχίσει να γεννά ΤΕΜΠΗ, όπως σε όλο τον πλανήτη που κυριαρχεί το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Απέναντι σ’ αυτήν την πραγματικότητα, για να μπει φρένο στην επίθεση του συστήματος, σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας, απαιτείται αποφασιστικός μαζικός οργανωμένος αγώνας, χωρίς αυταπάτες για εναλλακτικές κυβερνητικές λύσεις. Έχει αποδειχθεί ολέθριο για το κίνημα να περιμένει την κυβερνητική εναλλαγή, αφού αυτή η αναμονή έχει αποτελέσει εργαλείο για το σταμάτημα των αγώνων. Έτσι έκλεισε η απεργία των καθηγητών το 2013, όταν είχαν απολυθεί 2000 εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων, με ευθύνη της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ, αφού πλησίαζε η εκλογική νίκη του, αλλά και του ΚΚΕ που δεν ψήφιζε στις συνελεύσεις τις επαναλαμβανόμενες απεργίες. Να θυμηθούμε πως σταμάτησαν οι κινητοποιήσεις για τα Τέμπη επειδή προκηρύχτηκαν εκλογές το 2023. Να μην συμβάλλουμε στο να ξοδευτεί η οργή και η διάθεση για αγώνα σε ανώδυνα μονοπάτια, επιλογής του «μικρότερου κακού».
Πολύς λόγος γίνεται για την κατάργηση του άρθρου 86 του συντάγματος, περί ευθύνης υπουργών. Μάλιστα ο Κουτσούμπας στην Βουλή (7-3-25) ήταν αποκαλυπτικός:
«Καταργήστε το άθλιο και απαράδεκτο άρθρο 86 περί ευθύνης υπουργών, μπας και αξιολογηθεί κανένας υπουργός και πρωθυπουργός από τη δικαιοσύνη, όπως κάθε απλός πολίτης». Νομίζουμε δεν χρειάζεται κανένα παραπάνω επιχείρημα που να αποδεικνύει ότι η λογική του είναι στην κατεύθυνση εγκλωβισμού του λαού στα μονοπάτια της αστικής δικαιοσύνης και της «διόρθωσης» των θεσμών αυτού του εγκληματικού συστήματος. Εξ άλλου, ο Μητσοτάκης στη Βουλή αναφέρθηκε και στην τροποποίηση και αυτού του άρθρου και του άρθρου για την εκλογή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης. Μα, να μην καταργηθεί το άρθρο 86; Αν η κυβέρνηση αναγκαστεί να κάνει κάποιες αστικές αναθεωρήσεις του συντάγματος που ισχύουν σε άλλες χώρες, το κάνει για να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου για να συνεχίσει την πολιτική που θυσιάζει τις ζωές μας στο βωμό του κέρδους του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Δεν είναι τυχαίο που ο Μητσοτάκης το συνέδεσε και με την αναθεώρηση του άρθρου 16 και της κατάργησης της μονιμότητας στο Δημόσιο. Αυτή την επιδίωξη της κυβέρνησης ενισχύουν όσοι κεντράρουν σ’ αυτά τα ζητήματα.
Ναι αλλά, αν «κρατικοποιηθούν ή εθνικοποιηθούν οι σιδηρόδρομοι και τα ΜΜΜ» όπως ζητάνε οργανώσεις της αριστεράς εντός και εκτός Βουλής, δεν θα είναι πιο ασφαλή;
Κατ’ αρχήν είμαστε ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις γιατί α) ξεπουλιέται ο πλούτος που έχει παράξει ο λαός και β) καταστρατηγούνται τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων. Είναι όρος των αγοραστών-επενδυτών γιατί θέλουν εργαζόμενους-σκλάβους.
Το αίτημα για κρατικοποιήσεις σχετίζεται με την άποψη ότι το αστικό κράτος, σαν μηχανισμός, είναι ουδέτερο και μπορεί να αλλάξει από τα μέσα και να μεταλλαχτεί σε εκφραστή των συμφερόντων του λαού και να αναλάβει τις υποδομές και άλλες παραγωγικές δυνάμεις. Είναι γεγονός, ότι η κυβέρνηση της ΝΔ (Κ. Καραμανλή) τη δεκαετία του 1970 κρατικοποίησε ιδιωτικές επιχειρήσεις (Ολυμπιακή κλπ) και η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ (Α. Παπανδρέου) γιατί έτσι εξυπηρετούσε το κεφάλαιο και την αστική τάξη συνολικά. Αυτό όμως δεν άλλαξε τη φύση του κράτους που παρέμεινε αστικό και αντιλαϊκό. Όσο για την ασφάλεια αρκεί να δούμε τα ατυχήματα στα σχολεία από την έλλειψη συντήρησης, τη λειτουργία των νοσοκομείων κλπ.
Ένα άλλο επιχείρημα για το αίτημα της κρατικοποίησης είναι ότι οι εργαζόμενοι θα έχουν καλύτερες συνθήκες εργασίας και αμοιβές. Ότι θα έχουν ελεύθερο συνδικαλισμό κλπ. Όλα όμως τα δικαιώματα που είχαν οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν τα είχαν γιατί ήταν δημόσιοι. Τα δικαιώματα ήταν και είναι ζητήματα πάλης. Να θυμίσουμε: α) την πλ. Κλαυθμώνος που μαζεύονταν οι δημόσιοι υπάλληλοι και έκλαιγαν γιατί τους απέλυε κάθε καινούρια κυβέρνηση. β) Το δικαίωμα στην απεργία των δ.υπαλλήλων κατοχυρώθηκε στο σύνταγμα του 1974. Δικαίωμα μονιμότητας είχαν και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα αφού ήταν πολύ δύσκολο να τους απολύσει ο εργοδότης. Σήμερα βέβαια που ο ταξικός συσχετισμός είναι αρνητικός η κυβέρνηση έχει ψηφίσει νόμους που απελευθερώνουν τις απολύσεις, επιβάλλει 13ώρη εργασία, βγάζει σε αργία απεργούς εκπαιδευτικούς και διακηρύττει την απόφαση της να άρει την μονιμότητα στο δημόσιο. Επομένως, οι όροι της καθημερινότητας και στην εργασία είναι ζητήματα πάλης. Καμιά αυταπάτη για το ρόλο του κράτους. Τα αιτήματα αυτά δημιουργούν εφησυχασμό και οδηγούν σε αντιλήψεις επικίνδυνες για το κίνημα. Αυτές, της αναμονής των επόμενων εκλογών και της ανάθεσης. Δεν λείπουν οι ιδέες και η τεχνογνωσία από την άρχουσα τάξη και τις κυβερνήσεις της. Περισσεύει η ασυδοσία και η αδιαφορία για τις συνθήκες ζωής του λαού και για την ίδια του τη ζωή, γιατί παίζει χωρίς αντίπαλο.
Αυτόν τον αντίπαλο, δηλαδή το οργανωμένο μαζικό κίνημα που θα παλεύει για την ανατροπή αυτής της βάρβαρης πολιτικής, χρειάζεται οι δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα, να συμβάλλουν στην οικοδόμηση του.
Μέσα από γενικές συνελεύσεις σε χώρους δουλειάς, σπουδών, στις γειτονιές να παρθούν αποφάσεις για συνέχιση του αγώνα, για την ανατροπή της πολιτικής που μας δολοφονεί και εξαθλιώνει τις ζωές μας με τη φτώχεια και τον εργασιακό μεσαίωνα. Για συλλογικές συμβάσεις εργασίας με πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, ενάντια στην εντατικοποίηση στους χώρους δουλειάς και ασφαλή μέτρα προστασίας. Για ασφαλείς και φθηνές μεταφορές. Για το δικαίωμα στη δωρεάν και πλήρη περίθαλψη. Ενάντια στις διαγραφές στα Πανεπιστήμια, στους νέους ταξικούς φραγμούς σε όλη τη Δημόσια εκπαίδευση. Να ορθώσουμε τη μαζική οργανωμένη πάλη ενάντια στην κρατική βία και τρομοκρατία και τις απολύσεις. Να υπερασπιστούμε τη ζωή μας και το μέλλον της νέας γενιάς ενάντια στους πολέμους των ιμπεριαλιστών. Πάνω σ’ αυτούς τους στόχους χρειάζεται να οικοδομήσουμε την πάλη μας.
Χανιά, 12-3-2025 Γεωργία Θάνου,
μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου