Συνέντευξη που την έδωσε πριν καμιά δεκαριά χρόνια με όρο να μεταδοθεί μετά θάνατον. Να γράψουμε και ΄μεις λοιπόν λίγα λόγια -πρόχειρα και ανεπαρκή να καλύψουν ολοκληρωμένα 70 χρόνια πλούσιας σε γεγονότα ιστορίας- μιας και σύντροφοι και φίλοι απορούν γιατί "αγνοούμε" το γεγονός αλλά και εκφράζοντας την απόλυτη συμφωνία μας με τον Μητσοτάκη σ' ένα και μοναδικό πράγμα. Την ειλικρίνεια!
Ήταν παρών από τη περίοδο της κατοχής ακόμη δουλεύοντας για τη μετακατοχική Ελλάδα. Ο ίδιος ειλικρινέστατα το δήλωνε ότι η αντιστασιακή του οργάνωση ήταν στον αντίποδα του ΕΑΜ, ότι οι κινήσεις του από τότε είχαν στόχο να μην αλλάξει το κοινωνικό σύστημα στη χώρα, να μη πάρουν την εξουσία οι κομμουνιστές. Ήταν παρών και συμμετείχε ενεργά στη μετακατοχική Ελλάδα των Δεκεμβριανών, του Εμφυλίου, των διώξεων της Αριστεράς, της δολοφονίας του Πέτρουλα, του χτυπήματος όλων των λαϊκών κινητοποιήσεων. Πρωταγωνίστησε όντας αγγλόφιλος αρχικά, αμερικανόφιλος μετά, στην εδραίωση του συστήματος της εξάρτησης. Δε θα μπορούσε άλλωστε να είναι αλλιώς ως γνήσιο τέκνο μιας αστικής τάξης που ποτέ της δε μπόρεσε, και ούτε πρόκειται ποτέ, να δει τον εαυτό της έξω από αυτό το πλαίσιο. Ήταν πρωταγωνιστής στη χρόνια προσπάθεια να πειθαναγκασθεί ο λαός μας ότι αυτό το σύστημα είναι αυτό που του αρμόζει, ότι δε γίνεται αλλιώς.
Ήταν πρωταγωνιστής στη λεγόμενη εθνική συμφιλίωση, ταξική τη λέμε εμείς, και έβλεπε μπροστά ως ...μετριοπαθής αντικομμουνιστής (ειπώθηκε και αυτό!) αφού πρότεινε από το 1962 κιόλας τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ. Μάλλον έβλεπε ότι πλέον το ΚΚΕ και η Αριστερά με το δρόμο που είχαν πάρει ήδη κάποια χρόνια πριν έπαυε να αποτελεί κίνδυνο. Τότε όμως ακόμη τα πράγματα δεν ήταν αρκετά ώριμα. Του βγήκε όμως το 1989 όταν η Αριστερά το απέδειξε και έμπρακτα! Τότε που αφού δεν της έκανε το χατήρι ο άλλος μεγάλος ηγέτης, ο Ανδρέας Παπανδρέου, να τη κάνει συμμέτοχο της "αλλαγής" αποφάσισε να δείξει την υπευθυνότητά της απέναντι στο σύστημα φροντίζοντας για τη κάθαρσή του και βάζοντας τις βάσεις γι' αυτά που ακολούθησαν μετά. Από τα πρώτα χρόνια του '90 μέχρι και σήμερα. Την εθνική συμφιλίωση, την υποταγή της Αριστεράς, τη πιστώθηκε στα θετικά του ο Μητσοτάκης και όχι άδικα!
Κορυφαία περίοδος της ζωής του η πρωθυπουργία με παρατρεχάμενό του το άλλο μεγάλο οικουμενικό ηγέτη, τον Μίκη Θεοδωράκη. Τη πέτυχε το 1990 μετά από μια μεγάλη κρίση του πολιτικού συστήματος και με τις πλάτες της επίσημης Αριστεράς. Μια τριετία και κάτι πρόβα τζενεράλε για τη μεγάλη επίθεση απέναντι στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα που θα ακολουθούσε. Μια τριετία που σημαδεύτηκε από κλεισίματα εργοστασίων, από το ξεκίνημα του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, από τις μεγάλες κινητοποιήσεις των μαθητών, τους νεκρούς του Κάπα Μαρούση, τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα από τα παιδιά του τους ΟΝΝΕΔίτες, από τη μετατροπή της χώρας ακόμη περισσότερο σε βάση εξόρμησης των ιμπεριαλιστών στις γύρω χώρες. Μια τριετία όπου ο Μητσοτάκης απέδειξε το αληθές. Δεν δίσταζε να λέει αλήθειες στον ελληνικό λαό, τις αλήθειες των ιμπεριαλιστών και του ντόπιου κεφαλαίου, τις οποίες τις επέβαλε ακόμη και με τη πιο άγρια μέχρις θανάτου καταστολή!
Όντως με το θάνατό του κλείνει μια εποχή. Μια εποχή που έθεσε τις βάσεις γι' αυτό που ως εργαζόμενος λαός ζούμε σήμερα. Δική μας δουλειά είναι να αποτιμήσουμε αυτή την εποχή από τη μεριά τη ταξική, τη λαϊκή και εργατική. Την επαναστατική. Να δούμε γιατί αυτή η εποχή συμμαδεύτηκε από τη νίκη του Μητσοτάκη και αυτού που εκπροσωπούσε και την ήττα τη δική μας! Για να βγάλουμε τα ανάλογα συμπεράσματα ώστε να μη ξαναζήσουμε εποχές σαν και αυτές που συμβολίζαν τα πλατιά χαμόγελά του και τα ντολμαδάκια της γυναίκας του το '89, ώστε οι τωρινοί και επόμενοι "μητσοτάκιδες" να βρεθούν από τη μεριά του ηττημένου και του πικραμένου!
Απέναντι λοιπόν σ' ένα τέτοιο αστό ηγέτη που τα 70 χρόνια περάσματός του από τη πολιτική ζωή σημαδεύτηκαν, με την ιδιαίτερη και σημαντική συμβολή του, από το χτύπημα του λαϊκού, εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, από τη μεγαλύτερη πρόσδεση της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, από ένταση της φασιστικοποίησης, από φτώχεια και πολλά δάκρυα γιατί θα πρέπει όλοι εμείς που είμαστε στο ταξικό αντίποδα να δείξουμε τον οποιοδήποτε ψευτοσεβασμό και να μην, τουλάχιστον, σκάσουμε ένα χαμόγελο;
Απέναντι σε όλους αυτούς τους κοσμοπολίτες ευρωπαϊστές, δεξιούς και αριστερούς, ιδιαίτερα τους τελευταίους, αναρωτιόμαστε γιατί θα πρέπει να ξεχάσουμε τη ταξική μας θέση; Τη ξέχασε ποτέ ο Μητσοτάκης και η οικογένειά του; Γιατί θα πρέπει να δείξουμε σεβασμό απέναντι σε μια οικογένεια που με την ύπαρξή της και την εξουσία της έστειλε στη δυστυχία χιλιάδες λαού και εργαζόμενων χωρίς δισταγμό και πάντα στ' όνομα της ειλικρίνειας και της αλήθειας; Να ξεχάσουμε τον κυνισμό του απέναντι στις γυναίκες των εργαζόμενων της ΕΑΣ που γέλαγε στα μούτρα τους; Να ξεχάσουμε την οργή μας για την άγρια καταστολή απέναντι στους μαθητές, για τους νεκρούς του Κάπα Μαρούση και τη δολοφονία του Τεμπονέρα; Να ξεχάσουμε όλα όσα έκανε ενάντια στο λαό; Γιατί να βάλουμε στην άκρη τη δική μας αλήθεια, που είναι και ...αληθινή; Στο κάτω κάτω γιατί να μην είναι ένδειξη ..."σεβασμού" απέναντι σ' ένα ειλικρινέστατο αντίπαλο με το να είμαστε και 'μεις ειλικρινείς για τα αισθήματά μας; Ποιοι είστε εσείς που κουνάτε το δάχτυλό σας μονίμως, στ' όνομα της ηθικής -υποταγής- σας, στο ελληνικό λαό γιατί έστω και διαδικτυακά εκφράζει τα αισθήματά του; Τον πολιτικό σας πολιτισμό τον αφήνουμε στους "γλέζους" του κινήματος που αναγνωρίζουν τη προσπάθειά του για την αποφυγή του "εμφύλιου" δηλαδή για την αποφυγή του παρσίματος της εξουσίας από αυτούς που και αυτοί υπηρετούσαν τότε. Αυτόν το πολιτισμό δεν το είχε ο Μητσοτάκης ποτέ, δεν θα τον αποκτήσουμε ούτε εμείς! Τι να κάνουμε αυτά έχει η πραγματική ζωή: άλλοι λυπούνται και άλλοι χαίρονται. Ακόμη και για το θάνατο!
Στο τέλος τέλος γιατί να μη δείξουμε και εμείς τον ανάλογο ...ευρωπαϊσμό που έδειξαν οι Άγγλοι, οι Σκωτσέζοι και οι Ιρλανδοί εργαζόμενοι, αλλά και δεκάδες γνωστά και άγνωστα καλλιτεχνικά συγκροτήματα, που πανηγύριζαν και τραγουδούσαν για το θάνατο της Θάτσερ πριν ακόμη αυτή πεθάνει; Γιατί δηλαδή να μη μπορούμε και ΄μεις να κάνουμε ότι κάνανε οι Βρετανοί δείγμα του οποίου ακολουθεί στα βίντεο;
https://antigeitonies.blogspot.gr/2017/06/ding-dong-thatcher-is-dead.html?m=1
Oι λαοί δεν τους πενθούν
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ιμπεριαλισμός μαζικά σκοτώνει κυριολεκτικά,και ολοκληρωτικά σκοτώνει
μεταφορικά.Δεν πενθεί τα θύματά του,καιτα όποια δάκρυα είναι κροκοδείλια.
Απ' την άλλη βέβαια οι λαοί δεν πενθούν τον θάνατο ενός ηγέτη του
ιμπεριαλισμού,ή τον θάνατο ενός ηγετικού λακέ,ανδρείκελου του ιμπεριαλισμού σε καταπιεζόμενη χώρα.Αυτό είναι στοιχειώδες (στη γλώσσα του μεγαλύτερου νησιού της Ευρώπης : That's elementary).Παράδειγμα πρόσφατου τέτοιου θανάτου της πρώτης κατηγορίας είναι ο Zbigniew Brzezinski που πέθανε στις 26 Μάη 2017 (89 ετών και δύο μηνών),και της δεύτερης κατηγορίας ο Κων.Μητσοτάκης που πέθανε τρεις μέρες μετά (98 ετών και επτά μηνών).