Περί οικονομικής κρίσης και τι πραγματικά συμβαίνει...

 

Με αφορμή μια έκθεση της Credit Suisse,εταιρείας οικονομικών υπηρεσιών της Ελβετίας( που έχει κα την γνωστή αντίστοιχη τράπεζα Credit Suisse bank), αξίζει να αναφερθούν κάποια στοιχεία που βοηθούν να κατανοηθεί πως λειτουργεί το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα,ιδιαίτερα τα χρόνια της κρίσης.Μια κρίσης συνολικής, που συνοψίζει στους κόλπους της όλες τις προηγούμενες. Αξεπέραστη, δομική, που συνυπάρχει με την λειτουργία του συστήματος και την αναπαράγει.Ιδιαίτερα τώρα, που εκφράζεται στο πεδίο της αναδιάταξης δυνάμεων,συμμαχιών,σφαιρών επιρροής, με στόχο την ανάγκη διεκδίκησης και ξαναμοιράσματος των αγορών.Φυσικά, όντας κυρίαρχο το κεφάλαιο επάνω στους λαούς και το προλεταριάτο, η κρίση συνδυάζεται και με την στρατηγικού τύπου επίθεση στον κόσμο της δουλειάς, κάνοντας έτσι αυτό που λένε ''την κρίση ευκαιρία''.

Η έρευνα αυτή παρουσιάζει ότι στα χρόνια της κρίσης( 2007-2017), ο παγκόσμιος πλούτος έχει αυξηθεί κατά 27%(!!!),φτάνοντας τα επίπεδα των 280 τρις $. Συγκεκριμένα, τους 12 τελευταίους μήνες, έχει αυξηθεί κατά 6,4% , με τις ΗΠΑ να έχουν την πρωτοκαθεδρία στη μοιρασιά, με Κίνα,Γερμανία να ακολουθούν. Μάλιστα, κάνοντας και τη διαίρεση (λες και έτσι λειτουργεί το σάπιο αυτό σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης, μοιράζοντας ίσα τον πλούτο σε όλους), αναλογούν στον καθένα 56.540$ το χρόνο (από 52.074$ , που ήταν στις αρχές του 21ου αιώνα). Αυτά για τους καλοθελητές των αφεντικάδων που λένε ότι πλέον είμαστε πολλοί και δεν φτάνει το ψωμί για όλους.

Τι έχουμε στον αντίποδα; Μόλις το 1% του πληθυσμού να κατέχει το 50,1% του παγκόσμιου πλούτου, από το 45,5% που ήταν τα προηγούμενα χρόνια, με τα στοιχεία μάλιστα να λένε ότι τα επόμενα χρόνια το ποσοστό θα αυξηθεί. Τι έχει συμβεί; Δεν βγήκαν σωστά οι υπολογισμοί;Χάθηκε το χρήμα; Ανάξιες κυβερνήσεις; Νεοφιλελευθερισμός; Τίποτα από αυτά, ίσα ίσα που φαίνεται ότι το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα δουλεύει ρολόι, επιτελώντας και εκτελώντας τα καθήκοντα και τους νόμους που το διέπουν, κάνοντας αυτό που ξέρει καλά.Να καταληστεύει την εργατική τάξη,να λεηλατεί πλουτοπαραγωγικές πηγές και να καταδυναστεύει τους λαούς.

Αυτό που συμβαίνει λοιπόν, το υπόβαθρο της έντασης της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων,αλλά και παρόξυνσης των ανταγωνισμών μεταξύ των ιμπεριαλιστών, είναι ακριβώς η αδυναμία να ΑΠΑΝΤΗΘΕΙ η ανάγκη διευρυμένης αναπαραγωγής κεφαλαίων. Να γίνει σε χρόνους σύντομους , όχι ικανούς να απαξιωθούν και να λιμνάσουν, και αυτό μέσω της διευρυμένης επέκτασης των αγορών. Δηλαδή το ζήτημα του ποιος-ποιον, ζητήματα που αφορούν το ξαναμοίρασμα του κόσμου, της επικυριαρχίας, του οξυμένου ανταγωνισμού που επενεργεί στην κρίση και τροφοδοτείται από αυτή.

Παράλληλα, ιδιαίτερα μετά το 2007 και την εμφάνιση της διεθνής χρηματοπιστωτικής κρίσης, φάνηκε πόσο επηρρέασε και επιδείνωσε την οικονομία η κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, η διόγκωση της χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας, τα σύνθετα χρηματοπιστωτικά προϊόντα που έδιναν και έπαιρναν, συνθέτοντας μια τεράστια φούσκα που δρούσε καταλυτικά στην κρίση.Η οικονομική μεγέθυνση που χρειαζόταν το κεφάλαιο, ήταν επί της ουσίας πλασματική, πατούσε σε σε μια παραγωγική αποδιάρθρωση, μείωση της αγροτιάς και χτύπημα του πρωτογενή τομέα.

Παρά τους ευνοϊκούς συσχετισμούς, μετά τις καταρρεύσεις 89-91, που ξεμπέρδεψε (τότε) με την απειλή της εφόδου της εργατικής τάξης στον ουρανό , την ΕΣΣΔ κλπ, παρόλο που κατάφερε να απορροφήσει τις μεταπολεμικές επιπτώσεις των κρίσεων (ακόμα και τα βαλτώματα των Αμερικανών σε Βιετνάμ, Ιράκ κλπ) το σύστημα αδυνατεί να αξιοποιήσει την κυριαρχία του στο βαθμό που το επιδιώκει. Μάλιστα, έχουν συσσωρευθεί τεράστια αδιέξοδα και προβλήματα, που ολοένα και πιο πολύ επιζητούν συνολική διευθέτηση (γενικευμένο πόλεμο). Το ζήτημα των συμμαχιών και η πυρηνική απειλή, για την ώρα το αποτρέπουν.

Πηγαίνοντας πιο βαθιά, μέσα στην καρδιά της παραγωγής, βρίσκει κανείς τις απαντήσεις και τις αιτίες, εξηγώντας πολλά από τη σημερινή φάση. Παρόλες τις επιφανειακές αναλύσεις, το ρηχό οικονομισμό,τους αστούς οικονομολόγους και την αδυναμία τους να δουν την καθολικότητα της κρίσης, η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί. Η παγκόσμια και αθεράπευτη αυτή κρίση, εξηγείται πρώτα και κύρια από την αδιάκοπη σύγκρουση μεταξύ των παραγωγικών δυνάμεων με κοινωνικό χαρακτήρα, και τις δοσμένες παραγωγικές σχέσεις, αυτές δηλαδή της ατομικής ιδιοκτησίας και ιδιοποίησης του πλούτου. Σε απλά λόγια, δουλεύουν οι πολλοί για να πλουτίζουν οι λίγοι. Η κρίση, όπως αναφέρει και στο βιβλίο του ο Δημήτρης Μάνος, έλκει την καταγωγή της από τα έγκατα της παραγωγής. Όσο χτυπιέται ο εργάτης σε μισθό, σύνταξη, ασφάλιση,ωράριο,σχέσεις εργασίας, τόσο το κεφάλαιο τον συναντά στην κατανάλωση αδύναμο, μη μπορώντας να αγοράσει αυτά που παράγει (πλέον ούτε τα βασικά). 

Έτσι, βλέπουμε και εξηγούμε διάφορες αντιφάσεις. Ο εργάτης να δουλεύει όλο και πιο εντατικά, να γίνεται όλο και πιο παραγωγική η εργασία του αλλά να ζει κάτω ακόμα κα από τα όρια ακόμα συντήρησης και αναπαραγωγής του. Ή ο κεφαλαιοκράτης να μειώνει το μεταβλητό κεφάλαιο(μισθοί) αλλά ταυτόχρονα να βλέπει το μέσο ποσοστό κέρδους να πέφτει, με τους μπουρζουάδες να τραβάνε τα μαλλιά τους, βρίζοντας το θεό του χρήματος που τους εξαπάτησε...

Συνοψίζοντας,βλέπουμε αν μη τι άλλο, την κρίση να συμβάλλει από μόνη της στο να αποκαλυφθούν μια σειρά από ιδεολογήματα για το χαρακτήρα του συστήματος. Της ειρηνικής συνύπαρξης, της παγκοσμιοποίησης-τα βρήκαν μεταξύ τους- και μιας σειράς αυταπατών από τους ΄΄ειδικούς΄΄ του κινήματος και της επαναστατικής θεωρίας , για μεταρρύθμιση του συστήματος και καίριων εκλογικών χτυπημάτων. Το σύστημα όμως, αν δεν αμφισβητηθεί και αντιπαλευτεί από τις λαϊκές δυνάμεις, με κορμό την εργατική τάξη, που θα δίνει την προοπτική της επανάστασης, θα ενισχύεται από την κρίση και δεν θα καταρρεύσει από μόνο του, σαν τις αυταπάτες ορισμένων της αριστεράς.

Οι δυσκολίες είναι πολλές και είναι όλες μπροστά. Αλλά και ο δρόμος είναι ένας και δοκιμασμένος αν θέλετε, πριν ένα αιώνα. Οι εργατικές και λαϊκές αντιδράσεις, η συσσωρευμένη οργή, πρέπει να συνδεθούν με την επαναστατική και κομμουνιστική προοπτική και κατεύθυνση. Μπροστά στο σάπισμα του εκμεταλλευτικού και επικίνδυνου για την ανθρωπότητα καπιταλισμού, αν οι λαοί δεν συγκροτήσουν τα μέτωπα πάλης τους, διευκολύνοντας έτσι και την είσοδο της εργατικής τάξης στο προσκήνιο της πάλης, οι εργασία θα δεχτεί πολλά παραπάνω χτυπήματα και οι λαοί θα αντιμετωπίσουν τις χειρότερες των συνεπειών.

Γ.Π.

 https://www.credit-suisse.com/corporate/en/articles/news-and-expertise/global-wealth-report-2017-201711.html

*Υ.Γ. μια εικόνα χίλιες λέξεις για τη χώρα μας...