Τείνουσα στο απόλυτο διαστροφή, υποταγή και εξευτελισμός

<< Του  Νοέμβρη προσταγή, λαός και στρατοκράτες, αδέλφια αρραγή >>. 
Αυθαίρετη ερμηνεία; Κακεντρεχής παραχάραξη της νοήματος  της κεντρικής προκήρυξης  ΚΚΕ και ΚΝΕ από εμάς τους πουθενάδες ζηλόφθονες της δικής τους εύρωστης πρωτοπορίας  και όντας εμπαθείς αντικομουνιστικοί πράκτορες σύγχρονων Ρουφογάληδων;
Ας μιλήσει λοιπόν αψευδώς το κείμενο και μάλιστα στην καταληκτική του φάση δίκην θεϊκού αποστάγματος: 
<< … Αποτελεί δίδαγμα ότι το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας , που προέρχονται  από λαϊκές οικογένειες (σημ.  δική μας, λες και ο κάθε ολιγάρχης θα επάνδρωνε τα πολεμικά φουσάτα του με τα αλαβάστρινα θρεφτάρια και κληρονόμους του αριστοκρατικού του  κηφηναριού), δεν πρέπει  σε καμία περίπτωση και σήμερα να είναι απέναντι από το λαό.  ….. Το συμφέρον του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, που προέρχεται από λαϊκές οικογένειες, ( η επανάληψη σαν μητέρα μάθησης και πιο βαθιάς εμπέδωσης είναι δική τους) βρίσκεται στους κοινούς αγώνες με το εργατικό –λαϊκό κίνημα. …..  Δεν πρέπει ποτέ το προσωπικό των ΕΔ και των ΣΑ να στραφεί ενάντια στον λαό. ….  >>
Περιττεύει προφανώς οποιοσδήποτε περεταίρω  σχολιασμός αυτής της  κατάπτυστης αναφοράς, που   διαστρεβλώνει την πεμπτουσία  μια κορυφαίας εξεγερσιακής εκδήλωσης του αντιιμπεριαλιστικού και αντιφασιστικού κινήματος στη χώρα μας. Αποτελώντας  ένα επιπρόσθετο μνημείο συστημικής υπόκυψης  και νομιμοφροσύνης.
Όσο περίτεχνα και αν επιχειρείται στις υπόλοιπες γραμμές να συγκαλυφθεί το μέγεθος της ξετσιπωσιάς της ρεφορμιστικής αυτής ηγεσίας  με ολίγην από αντικαπιταλισμό, κατακεραύνωμα του φασισμού, ενοχοποίηση του δικτατορικογενούς ΝΑΤΟ και  ΗΠΑ και καταγγελία του αντιδραστικού ρόλου της συγκυβέρνησης, αυτό είναι όμως τόσο πελώριο,  ώστε ματαιοπονούν.
Δεν τους κατατρύχουν οι Ερινύες από το βδέλυγμα του φύλου 8 της Πανσπουδαστικής. Βιάζουν την ιστορική αλήθεια και από υπονομευτές τότε του ξεσηκωμού, αυτοανακηρύσσονται καταχρηστικά σε πρωτεργάτες. Άξιοι και αμετανόητοι συνεχιστές και στη σήμερον της ίδιας πυροσβεστικής παράδοσης τους.
Η κούφια επαναστατίζουσα ρητορική τους αλλά και κρίσιμη για την πολιτική επιβίωση τους, το υποκριτικό αντικαθεστωτικό επίχρισμα της συμφιλιωτικής προς τον αντίπαλο  συμπεριφοράς απαιτεί και συχνές δοσολογίες (όσο δύσοσμες και αν καταλήγουν) δηλώσεων υπακοής προς αποφυγή κάθε πιθανής παρεξήγησης από τους κρατούντες.  Ειδικά όταν οι κυρίαρχοι εμφορούνται τώρα τελευταία για τους ευνόητους λόγους από ένα αντικομουνιστικό ντελίριο. 
Αδέκαστη η δικαιοσύνη τους;  Ουδέτερη η παιδεία τους;  Αμφίρροπου προσανατολισμού το έσχατο αγκωνάρι της υπόστασης μεγαλοαστών και ιμπεριαλιστών, δηλαδή το στράτευμα; Επιστέγασμα και πυρήνας αυτών των θεωρήσεων αταξικό το κράτος και οι μηχανισμοί του; Ευάλωτη μήπως ακόμη και  η εξουσίας τους από κοινοβουλευτικούς δήθεν ριζοσπαστικούς διεμβολισμούς;
Σε αυτό το μήκος κύματος άραγε εξέπεμψε και η κορύφωση της αντιδικτατορικής πάλης;  Η` ακριβώς στο διαμετρικά αντίθετο του;  Γιατί οι ερπύστριες κύριοι του Περισσού (εκτός και αν είναι κόκκινες και σοσιαλιστικές) είναι αποκλειστικά ταγμένες για να γκρεμίζουν καγκελόπορτες Πολυτεχνείων πολτοποιώντας  τον εσωτερικό  εχθρό, για να εκστρατεύουν σαν βαστάζοι των ιμπεριαλιστών στις Κριμαίες, στις Κορέες και στους Περσικούς Κόλπους και για να υπηρετούν τους κανιβαλικούς  τυχοδιωκτισμούς του μεγάλου κεφαλαίου. Και για τίποτα άλλο.   Είναι τύραννοι και δήμιοι και δεν υπάρχει το παραμικρό κοινό συμφέρον με τους εκμεταλλευόμενους και τα  θύματα. 
Η μοναδική εξαίρεση που θα δικαιολογούσε τη βάναυσα προσβλητική για τους αγωνιστές και θυσιασμένους του Νοέμβρη άποψη του ΚΚΕ περί συναδέλφωσης λαού και στρατού-αστυνομίας είναι οι περίοδοι στις οποίες τα ντυμένα στο χακί παιδιά των λαϊκών οικογενειών ακολουθούν το παράδειγμα των στασιαστών του θωρηκτού Ποτέμκιν. Έχουν  φροντίσει όμως τα μάλα παρόλο το αντικειμενικό ωρίμασμα των συνθηκών  να απέχουμε παρασάγγας από αυτή την προοπτική.
Η θρασύτατη παραχάραξη των διδαχών του Πολυτεχνείου   όχι μονάχα από τους δικαιολογημένα φυσικούς πολέμιους του αλλά και από τους άσπονδους φίλους του οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι συγκρούστηκε και πανηγυρικά κατίσχυσε κατά της χούντας  κατατροπώνοντας  συνάμα οποιαδήποτε άλλη λογική συνδιαλλαγής και ηττοπάθειας στο εσωτερικό  του φοιτητικού χώρου.
Διαβάζοντας λοιπόν κανείς αυτές τις εξοργιστικές απόψεις τη μέρα του γιορτασμού  και αντικρίζοντας την παραλυτική δράση των αποστατών της αριστεράς στην καυτή καθημερινότητα ξαναθυμάται τη αυστηρή συμβουλή του Στάλιν, πως δεν μπορείς να ξεμπερδέψεις με τον καπιταλισμό αν πρωτύτερα δεν το πετύχεις και με τον ρεφορμισμό. Και όπως έλεγε το παλιό ρατσιστικό ανέκδοτο, δεν είμαστε εμείς σκληροί και επικριτικοί, αυτοί είναι ρεφορμιστές. Το απόδειξαν με απύθμενη καταισχύνη και στις παραπάνω αράδες.  Τα Πολυτεχνεία όμως αργά η` γρήγορα θα τους περιφρονήσουν, θα ξαναφουντώσουν  και θα νικήσουν.  Ίσως τότε αυτοί –και όχι εμείς- να βρεθούν ενωμένοι με τον στρατό των καταπιεστών.
Yστερόγραφο- απορία: στην προέκταση τέτοιας συλλογιστικής  μπορεί να επιδιωχτεί  παρόμοια στόχευση αγκαλιάσματος λαών με τα στρατιωτικά όργανα των ιμπεριαλιστών; Όπως με τους τραμπούκους Ράμπο στα Χανιά η` τους φονιάδες στα συριακά ερείπια; Aλήθεια, γιατί όχι;


ΚΜ