Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλοι και φίλες
45 χρόνια μετά το Νοέμβρη, της ηρωικής εξέγερσης του λαού μας, η πραγματικότητα της μετατροπής του τόπου μας σε ορμητήριο των ΗΠΑ- ΝΑΤΟ είναι ολοφάνερη και καλούμαστε να την αντιμετωπίσουμε.
Από την πλευρά μας η πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση (βάσεις, ΝΑΤΟ, Ε.Ε.) και τις ζωτικές για τη ζωή του λαού συνέπειές της, ήταν πάντα ένα κρίσιμο μέτωπο της πάλης του λαού μας, το καθεστώς της Αμερικανοκρατίας με τις βάσεις και τις κόκκινες προβιές που έφερε τη φασιστική χούντα το 1967. Ο λαός μας που ποτέ δεν ξέχασε τις Ναπάλμ στο Γράμμο, τα Μακρονήσια και τα εκτελεστικά αποσπάσματα , έπρεπε να μπει στο γύψο του φασισμού για να καμφεί το αναθάρεμά του τη δεκαετία του 60 και βέβαια να μπει από τότε η χώρα σε χρήση σαν πολεμικό ορμητήριο στα τότε σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή.
Το ψωμί- παιδεία- ελευθερία και το κάτω η χούντα της εξέγερσης του 73, πατούσε στο γεγονός πως τα συνθήματα ΕΞΩ ΑΙ ΗΠΑ – ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ δεν ήταν χαραγμένα με βαθύ κόκκινο μόνο στην πύλη του Πολυτεχνείου. Η αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση της πάλης έγινε κτήμα των πλατιών λαϊκών μαζών και της νεολαίας, και έδεσε με τη μαχητική διάθεσή τους έστω και αν ΚΚΕ και ΚΚΕεσωτερικού τότε μιλούσαν για πρόωρα και άκαιρα αριστερίστικα συνθήματα. Η αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση και πάλη δέθηκε με την πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση της ντόπιας πλουτοκρατίας. Το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης σε κάθε έκφρασή του μπήκε μαζικά στο στόχαστρο και τη δεκαετία του 70 που τα γεγονότα (Κυπριακό) και η λαϊκή πίεση ανάγκαζαν τον Καραμανλή σε έξοδο από το ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα οι εργατικοί αγώνες φούντωναν. Μαζικά στήνονταν ταξικά εργατικά σωματεία και μαχητικοί εργατικοί αγώνες στρίμωχναν την εργοδοσία και την ανάγκαζαν σε υποχωρήσεις. Μαχητικοί ήταν και οι αγροτικοί αγώνες, τότε που τα χωριά ήταν ακόμη ζωντανά και ο αγροτικός πληθυσμός πάνω από 30%.
Η νεολαία επίσης συνέχιζε να δίνει το δικό της παρόν με ιδιαίτερα μαχητικό τρόπο καταχτώντας ένα φοιτητικό κίνημα που ακόμη οι δυνάμεις του συστήματος πασχίζουν να απαλλαχτούν απ’ ότι απόμεινε από αυτόν τον εφιάλτη του παρελθόντος.
Όχι δεν αναπολούμε το παρελθόν με νοσταλγία και στενοχώρια. Έχουμε σταθερά την πεποίθηση πως η πάλη για την ανατροπή του σάπιου συστήματος, που συνεχίζει να εκμεταλλεύεται και να καταδυναστεύει λαό και νεολαία, συνεχίζει να είναι ιστορική αναγκαιότητα αλλά και ιστορική δυνατότητα. Η αναφορά μας στο Νοέμβρη του 73 σήμερα ήταν συνοπτική και μικρή για το σπουδαίο αυτό σταθμό της λαϊκής πάλης του τόπου μας. Μικρή γιατί θεωρούμε πως ο Νοέμβρης και όλη η ιστορία των αγώνων του χθες ζουν στους αγώνες του σήμερα. Από την άλλη μ’ αυτή τη συνοπτική ιστορική αναφορά θέλουμε να τονίσουμε τη σχέση αλληλοτροφοδότησης των μετώπων πάλης του λαού.
Ο αγώνας σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλοι και φίλες σήμερα ενάντια στις βάσεις και το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας κοντολογής δένει με τον αγώνα για το μεροκάματο, για δουλειά, για δικαιώματα. Το μέτωπο πάλης του λαού μας ενάντια στις βάσεις και την εμπλοκή στον πόλεμο, βρίσκεται σε σχέση αλληλοτροφοδότησης με το μέτωπο πάλης που επίσης μπορεί και πρέπει να ανασυνταχθεί ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου. Κόντρα σε απόψεις που καθορίζονται από τις εκλογικές τους αυταπάτες, εμείς έχουμε το σύνθημα ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΛΑΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ τους ΝΙΚΗΣΕΙΣ. ΔΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΑΝ ΔΕ τους ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ.
Αναφερόμαστε σ’ όλα τα μέτωπα της λαϊκής πάλης. Πρώτα- πρώτα στη λυσσαλέα επίθεση του κεφαλαίου για τη συνέχιση της οποίας η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διαγκωνίζεται επάξια, το γνωστό για την ωμότητά του, Μητσοτάκη της Ν.Δ. Τα προεκλογικά ψίχουλα εμπαιγμού των εργαζόμενων λαϊκών μαζών δεν αλλοιώνουν ούτε κατ’ ελάχιστο τη βαρβαρότητα που έχει επιλέξει η ντόπια πλουτοκρατία σε βάρος τους. Αντίθετα ο όλος προεκλογικός καβγάς και τα τερτίπια με τις συντάξεις, που θα πετσοκοπούν ξανά και ξανά μετά τις εκλογές, στοχεύει στον εγκλωβισμό του λαού για να στηθεί εκ νέου το πολιτικό σκηνικό.
Φωνάζουν όλοι τους πως μπήκαμε σε νέα εποχή… Πλέον λέει το επιχειρείν είναι κυρίαρχη αξία. Δε λένε βέβαια πως ο απασχολήσιμος του Σημίτη, είναι το μέλλον που θέλουν για τον κόσμο της δουλειάς. Δε λένε πως η πολιτική ΟΛΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ είναι η βάση της αντιδραστικής τους συναίνεσης για την ανάπτυξη των κερδών τους, την ίδια ώρα που απλώνουν τη φτώχεια πλατειά στο λαό και αξιοποιούν την ανεργία για να επιβάλλουν συνθήκες εκμετάλλευσης τύπου γαλέρας όπως διαπιστώνουμε ιδιαίτερα στον τουρισμό και όχι μόνο φυσικά. Η Πρωτοβουλία Αντίστασης με επίγνωση των ανεπαρκειών οφείλει ν’ ανοίξει στην πόλη μας, αποφασιστικά όσο της αντιστοιχεί, την παρέμβασή της σ’ αυτό το βασικό μέτωπο της λαϊκής πάλης με στόχο πιο αποφασιστικά να δρουν τα μέλη της καθημερινά στους χώρους δουλειάς και σπουδών.
Όμως στη σημερινή μας εκδήλωση θα σταθούμε ιδιαίτερα στην απάντηση που πρέπει να δώσουμε στην πραγματικότητα της επέκτασης των βάσεων, της μετατροπής του τόπου μας σε πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ και της πιο επικίνδυνης από ποτέ εμπλοκής της χώρας μας στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών.
Η σχέση αλληλοτροφοδότησης των μετώπων πάλης του λαού εφόσον καταφέρνουν να στοχεύουν το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης στο σύνολό του και έξω από λογικές συνδιαλλαγής και αυταπάτες κάθε λογής, είναι δεδομένη. Από αυτή την άποψη τα ελλείμματα στη λαϊκή πάλη, που είναι ολοφάνερα, είναι και συνολικά. Η σχηματοποίηση των πραγμάτων στο επίπεδο των πολιτικών οργανώσεων της Αριστεράς όταν δε βλέπει την αλληλοτροφοδότηση που αναφερθήκαμε και ξεχνά είτε την αντικαπιταλιστική είτε την αντιιμπεριαλιστική πλευρά της πάλης, οδηγεί στην ακύρωσή της. Πιο συγκεκριμένα στην ακύρωση της δυνατότητας προσφοράς της συγκεκριμένης οργάνωσης, αν υποθέσουμε πως υπάρχει η διάθεση για κάτι τέτοιο, στη λαϊκή πάλη. Αλά σ’ αυτό θα επανέλθω.
Θέλουμε λοιπόν σήμερα, και γι’ αυτό καλέσαμε εδώ και όλες τις αριστερές οργανώσεις και συλλογικότητες της πόλης μας, να αναφερθούμε μ’ ένα ουσιαστικό τρόπο στην ανάγκη να αναπτυχθεί ξανά αντιβασικό κίνημα. Περιγράψαμε εισαγωγικά και αξίζει να συμπληρώσουν οι σύντροφοι την πραγματικότητα που συνοπτικά μπορούμε να την πούμε ΟΛΗ Η ΧΩΡΑ ΜΙΑ ΒΑΣΗ. Δεν είναι μόνο το γεγονός πως εκτός της Σούδας που επεκτείνεται και ενισχύεται ανεξέλεγκτα, βάσεις στήνονται σε μια σειρά περιοχές της χώρας. Στη Σούδα, στο Καστέλι, ο Καμένος προτείνει και την Κάρπαθο, στη Σύρο, στην Κάλυμνο, στην Αλεξανδρούπολη, στο Βόλο, τη Λάρισα, πάντα στο Άκτιο και τώρα και με πυρηνικά στον Άραξο, στήνονται ή υπάρχουν ήδη βάσεις πολλαπλών στρατιωτικών χρήσεων. Όμως το πιο σημαντικό ζήτημα που είναι ζήτημα πολιτικής απόφασης είναι πως όλος ο ελλαδικός χώρος, αέρας, γη και θάλασσα, είναι στη διάθεση των ΗΠΑ μόνιμα είτε για νέες βάσεις όπου θελήσουν, είτε για ασκήσεις, είτε για χρήση σε ποικίλες πολεμικές δράσεις. Αυτή η ιδιαίτερα επικίνδυνη για το λαό και τη χώρα πολιτική απόφαση έχει παρθεί από το σύνολο του αστικού πολιτικού προσωπικού και πρώτα- πρώτα από κυβέρνηση και Ν.Δ. και πρόκειται για απόφαση συνολικά της αστικής τάξης. Ήδη από τα χρόνια του Γεωργίου Παπανδρέου και των ΣαμαροΒενιζέλων, οι ΗΠΑ μιλούσαν για το διαμάντι της Σούδας και η αστική τάξη συνολικά μιλούσε για το γεωστρατηγικό ρόλο της χώρας που πρέπει να αξιοποιηθεί. Η όξυνση του ανταγωνισμού των ΗΠΑ- Ρωσίας, ιδιαίτερα μετά τη στρατιωτική ενίσχυση της Ρωσίας μέσα από τις πολεμικές της επιτυχίες στη Συρία, κάνει τη χρήση του ελλαδικού χώρου απόλυτα αναγκαία για τις ΗΠΑ. Ένα παραπάνω με τα γνωστά προβλήματα με την Τουρκία. Η αξία των συμμαχιών Ελλάδας- Κύπρου με Αίγυπτο και Ισραήλ (που θα μιλήσουμε παρακάτω) αναβαθμίζεται και σ’ αυτές εντάσσονται πλέον άμεσα οι ΗΠΑ. Ο ελλαδικός χώρος γίνεται κυριολεκτικά ορμητήριο και η χώρα εμπλέκεται πιο επικίνδυνα από ποτέ.
Όταν λέμε στήριξη σε ασκήσεις, αλλά και σε ποικίλες πολεμικές δράσεις ας έχουμε π.χ. στο μυαλό μας και αυτό διαφημίστηκε από τηλεοράσεως από τον Καμένο, πως το ΚΕΝΑΠ στη Σούδα δρα διαρκώς κατασκοπευτικά αλλά και με διάφορες άλλες πολεμικές δράσεις βατραχανθρώπων κ.λπ. σε επιχειρήσεις χωρίς κανόνες εμπλοκής, μιας και αυτές στην εποχή του ασύμμετρου πολέμου έχουν καταργηθεί. Είναι φυσικά αυτονόητο πως από τη Σούδα φορτώνονται πύραυλοι Τομαχοκ στα πολεμικά υποβρύχια και στα βομβαρδιστικά που σκορπούν το θάνατο, ενώ τα τρομοκρατικά αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ και κάθε λογής τερατόπλοια στη Σούδα κατά τη διάρκεια επιχειρήσεων έχουν την καλύτερη και κάθε λογής υποστήριξη . Αξιοσημείωτο αλλά και ενδεικτικό του βάθους της επικίνδυνης εμπλοκής της χώρας είναι πως πλοία του ελληνικού πολεμικού ναυτικού συνοδεύουν στις αποστολές τους τα πυρηνοκίνητα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ, που διαρκώς πλέον δύο απ’ αυτά, πλέουν στη νοτιοανατολική Μεσόγειο δίπλα σε νατοϊκές αρμάδες και κατ’ αντιπαράταξη με το ρώσικο στόλο.
Όταν καταρρίφθηκε, με τη μεθόδευση του Ισραήλ, το ρώσικο κατασκοπευτικό στην περιοχή έπλεαν 2-3 ελληνικές φρεγάτες σε ασκήσεις και άλλες δράσεις με Ισραήλ και Αίγυπτο και άλλες χώρες του Αραβικού ΝΑΤΟ και πάντα δίπλα στις ΗΠΑ και απέναντι στα αντίστοιχα τερατόπλοια των ρώσων ιμπεριαλιστών. Η δήλωση του Ρώσου υπουργού άμυνας πριν λίγες βδομάδες κατά την επίσκεψη Καμένου στη Μόσχα ότι οι βάσεις των ΗΠΑ στην Ελλάδα είναι στόχος, λέει πολλά και αλίμονο αν δε μας προβληματίζει.
Σοβαρό προβληματισμό άλλωστε προκαλεί στους Χανιώτες παρότι περνά στα ψιλά, το γεγονός πως το Π.Β.Κ. είναι το μοναδικό πεδίο βολής στην Ευρώπης που επιτρέπονται βολές Πάτριοτ. Σ’ ότι αφορά τα όποια δημοσιεύματα σχετικά με αυξημένους καρκίνους στο νομό, το θάψιμο των όποιων στοιχείων προκύπτουν ακόμη και από στατιστικές, είναι ο σύνηθες τρόπος αντιμετώπισης, ενώ ούτε καν οι διάφοροι οικολογούντες νοιάστηκαν ποτέ για τη προσέγγιση πυρηνοκίνητων αεροπλανοφόρων με 2-3 πυρηνικούς αντιδραστήρες καθώς και πυρηνοκίνητων υποβρυχίων που συχνά ελλιμενίζονται στο Μαράθι και φορτώνουν και ξεφορτώνουν χωρίς να τα βλέπουμε καν. Μόνο τρόμο σίγουρα μπορεί να προκαλεί, παρά την επιχείρηση εθισμού, σ’ όλα αυτά η συζήτηση για εγκατάσταση πυρηνικών όπλων που σίγουρα δε θα αφορά μόνο τον Άραξο αλλά τουλάχιστον και τη Σούδα. Άλλωστε δεν ενδιαφέρουν μόνο οι αποθήκες του Άραξου αλλά και τα σημεία φορτοεκφόρτωσης σε πλοία και βομβαρδιστικά όπως στη Σούδα που συνδυάζει μοναδικά βαθύ λιμάνι δίπλα σε αεροδρόμιο, όπως δήλωσε στην τελευταία του επίσκεψη στη χώρα ο ΓΕΕΘΑ των ΗΠΑ Νταντφορντ. Σύμφωνα με τον ίδιο, που όλο και πιο συχνά ανταλλάζει επισκέψεις με το δικό μας ΓΕΕΘΑ Αποστολάκη που πηγαινοέρχεται συνεχώς στις ΗΠΑ, η Σούδα είναι η καλύτερη στρατηγική βάση των ΗΠΑ ανάμεσα στο Νορφολντ της Βιρτζίνια και του νησιού Ντιέγκο Γκαρσία στον Ινδικό που είναι ολόκληρο μια τεράστια βάση. Αλήθεια μέχρι που θα φτάσει η ενίσχυση και αναβάθμιση της Σούδας. Γνωστά τα νέα έργα οδοποιίας- εγκαταστάσεων- νέων δραστηριοτήτων εκβάθυνσης λιμένος κ.λπ. καθώς και νέες πρόσφατα χρηματοδοτήσεις και κονδύλια για συνεχώς νέα έργα. Η ανάπτυξη των βάσεων είναι το μόνο σίγουρο σ’ αυτή τη χώρα. Στη Σούδα, στην Αλεξανδρούπολη, στη Σύρο και αλλού. Εξίσου σίγουρο η ανάπτυξη πρωτόγνωρων κινδύνων που σίγουρα προβληματίζουν τον κάθε έναν από τον κόσμο της δουλειάς αυτής της χώρας που δε μπορεί να την εγκαταλείψει διαθέτοντας δυνατότητες εναλλακτικής διαβίωσης στα Λονδίνα, τα Παρίσια και τις Ελβετίες.
Όμως το ζήτημα είναι πως ο προβληματισμός θα μετατραπεί σε ενεργό δράση, σε ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στη μετατροπή του τόπου μας σε ορμητήριο των μεγαλύτερων φονιάδων των λαών. Γιατί κανείς δεν αμφιβάλει πως η πολεμική μηχανή, που η Σούδα είναι στρατηγικό κομμάτι της, είναι η μεγαλύτερη και η πιο φονική στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ευθύνεται για εγκλήματα κατά συρροή κατά των λαών. Από τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, αλλά και τη Δρέσδη που μόνο στόχο είχαν την τρομοκράτηση των λαών μετά το Β παγκόσμιο πόλεμο, που ήδη είχε κριθεί. Στη συνέχεια το άνοιγμα της τραγικής ακολουθίας των επεμβάσεων και ματοκυλισμάτων στην Κορέα, το Βιετνάμ, το Ιράκ, τη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, ξανά το Ιράκ, τη Λιβύη, την Ουκρανία στην κόντρα σε Ρώσους και μαζί με Αγγλογάλλους στη Συρία, διά της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη. Μόνο ερώτημα ποιος θα είναι ο επόμενος λαός για το μακελειό της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας που εξελίσσεται ασταμάτητα.
Η σύμπλεξη της κρίσης με τη διαδικασία αναδιάταξης δυνάμεων παγκόσμια οξύνει και παροξύνει τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. ΗΠΑ- ΡΩΣΙΑ- ΚΙΝΑ , αλλά και Αγγλία- Γαλλία και Γερμανία πλέον εξοπλίζονται με τερατώδη όπλα που μόνο ανατριχίλα μπορούν να προκαλούν στους ανθρώπους της δουλειάς σ’ όλο τον πλανήτη. Παράλληλα οι ιμπεριαλιστές με πρωταγωνιστές τους ΗΠΑ- ΡΩΣΙΑ θησαυρίζουν από το εμπόριο όπλων σε μια σειρά περιφερειακές χώρες (Σαουδική Αραβία- Ιράν- Τουρκία- Ινδία- Ισραήλ κ.λπ.), ενώ ακόμη και η ντόπια αστική τάξη παρότι έχει ήδη χρεοκοπήσει τη χώρα δε σταματά τις αγορές του αιώνα και επαινείται διαρκώς από τον Τραμπ γιατί είναι πρώτη μετά τις ΗΠΑ και το Ισραήλ με ποσοστό 3% σε στρατιωτικές δαπάνες.
Τα κανόνια πολεμάνε και οι άνθρωποι πεθαίνουν. Αυτό είναι το μέλλον που ετοιμάζει για τους λαούς το καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα. Φτώχεια- ανεργία- φασισμό και πόλεμο φέρνουν για τους λαούς η επίθεση του κεφαλαίου που αλληλοτροφοδοτείται με την καπιταλιστική κρίση και αυτή οξύνει τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς κ.ο.κ. Αυτή είναι η εποχή που ζούμε χωρίς ίχνος υπερβολής. Και μόνο η εκ νέου συγκρότηση της επαναστατικής πάλης των λαών μπορεί ν’ ανοίξει δρόμους για μια άλλη προοπτική. Άλλος ρεαλιστικός δρόμος για την Ειρήνη και την πρόοδο των παραγωγών του πλούτου του πλανήτη δεν υπάρχει.
Ο εμπορικός πόλεμος του Τραμπ, η φασιστικοποίηση σε πλανητική κλίμακα, οι κραδασμοί στην Ε.Ε. και τα πυκνά σύννεφα του πολέμου από την Ουκρανία και τα Βαλκάνια μέχρι τη Μέση Ανατολή, είναι τα τελευταία σημεία των καιρών ενός κόσμου ιδιαίτερα επικίνδυνου για τους λαούς. Πώς να μην ανησυχούμε λοιπόν όταν η αστική τάξη της χώρας ενεργητικά πουλά γεωστρατηγιλίκι και επιλέγει τη χωρίς όρια υπηρέτηση των πολεμικών σχεδίων των μεγαλύτερων φονιάδων των λαών σ’ ότι της ζητήσουν;
Πως αλήθεια πρέπει να αισθανόμαστε σε τέτοιες εποχές όταν ζούμε δίπλα στη βάση της Σούδας έτσι όπως αυτή περιγράφεται από τα γεράκια του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και επαναλαμβάνουν με καμάρι τρομάρα τους οι ντόπιοι λακέδες τους;
Φροντίζουν λένε οι κυβερνητικοί λακέδες για τη σταθερότητα της χώρας και της περιοχής με την πολιτική τους. Ντροπή σας επικίνδυνοι τυχοδιώκτες. Πείτε καθαρά αν το τολμάτε πως υπερασπίζεστε τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης που εξαρτημένη και ξενόδουλη ως το μεδούλι δέχεται να δίνει τη χώρα ωμά σαν πολεμικό ορμητήριο για τα στενά ταξικά της συμφέροντα και οφέλη μιας χούφτας πλουτοκρατών.. Φυσικά και έχει τις προσδοκίες της η ελληνική αστική τάξη. Αφού παρέα με τα αφεντικά της ρήμαξε τον παραγωγικό ιστό της χώρας τους μικρομεσαίους παραγωγούς, λεηλατεί τώρα με αδηφαγία δίπλα στα ξένα μονοπώλια την εργατική δύναμη της εργατικής τάξης και των εργαζομένων και τους έχει ήδη οδηγήσει στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Λεηλατεί ακόμη δίπλα στα ξένα μονοπώλια τον συσσωρευμένο δημόσιο πλούτο. Λιμάνια, αεροδρόμια ακόμη και τα μνημεία βγάζει στο σφυρί. Όμως όλα αυτά δε φτάνουν τη ντόπια πλουτοκρατία, δεν της αρκούν για το άνοιγμα νέων κύκλων κερδοφορίας. Η γενικευμένη κρίση του συστήματος καλά κρατεί παγκόσμια και έτσι τη μια η Τουρκία και η Αργεντινή, την άλλη η Ιταλία κ.ο.κ. δεν αφήνουν τη ντόπια καπιταλιστική οικονομία να σηκώσει κεφάλι παρά τη νίκη της σε βάρος του λαού, παρά τη συντριπτική επικράτηση της πολιτικής όλα στο κεφάλαιο, όλα για το κεφάλαιο.
Όλη αυτή η κατάσταση εντείνει τον τυχοδιωκτισμό της αστικής τάξης και αυτόν πασχίζουν να εκφράσουν οι κυβερνώντες και το αστικό πολιτικό προσωπικό. Υπονομεύουν πλέον ανοικτά το δικαίωμα των ανθρώπων της δουλειάς να ζουν ειρηνικά στον τόπο τους. Διεκδικούν ΑΟΖ για γεωτρήσεις με τις πλάτες των ΗΠΑ και κυρίως δρόμους μεταφοράς της ενέργειας με αγωγούς είτε με τάνκερ. Motor oil και ΕΛΠΕ έχουν ήδη τρελά κέρδη από τη διύλιση. Ενώ στις εξορύξεις, τις μεταφορές και άλλες δραστηριότητες στο χώρο της ενέργειας μπαίνουν και άλλοι ντόπιοι καρχαρίες έστω σαν ατζέντηδες δίπλα στα μονοπώλια του ιμπεριαλισμού σαν αυτά της Exxon Mobil, της Total κ.λπ.
Εάν μετατρέψουν τη χώρα σε ενεργειακό κόμβο, όπως πασχίζουν χρόνια, θα έχει γερή μπίζνα και για τη ντόπια πλουτοκρατία, όμως για το λαό η όλη διαδικασία προβλέπει μονάχα την πληρωμή του κόστους. Η πλήρη ευθυγράμμιση στους ενεργειακούς αλλά και γεωπολιτικούς και πολεμικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ είναι η απαίτηση που έθεσε ο Πάιατ στη ΔΕΘ, για να δώσει ρόλο στην αστική τάξη. Για τους λαούς έχει μονάχα τα πολύ πιθανά πολεμικά δεινά, όπως συχνά συμβαίνει εκεί που υπάρχει η κατάρα και όχι η ευλογία όπως παραμυθιάζουν το λαό των ενεργειακών αποθεμάτων. Τα ΕΛΠΕ τους και όλοι οι όμιλοί τους έχουν υψηλή κερδοφορία γιατί ασκούν στυγνή εκμετάλλευση, τέτοια που φτάνουν να καίνε ζωντανούς εργαζόμενους για να μη δαπανούν για τις συνθήκες ασφάλειας.
Στις ελάχιστες θέσεις εργασίας που θα προκύψουν θα θέλουν σύγχρονους σκλάβους και ας σκεφτεί ο καθένας τι θα σημάνει η πύκνωση των τάνκερ στο Αιγαίο, όταν μ’ ένα ατύχημα δίπλα στην Αθήνα άφησαν να δηλητηριαστεί ο Σαρωνικός κόλπος χωρίς αντίδραση. Η καταστροφή της Φουκοσίμα και του κόλπου του Μεξικού, δίπλα στη Φλόριντα, δείχνει τους κινδύνους στο κυνήγι του κέρδους από την ενέργεια ακόμη και στις ιμπεριαλιστικές χώρες για να μη μιλήσουμε για το Νίγηρα και τέτοιες χώρες.
Διεκδικούν τυχοδιωκτικά και με επικίνδυνα πίσω μπρος 12 μίλια αφήνοντας τους εθνικιστές να θέλουν το Αιγαίο ελληνική λίμνη. Με τον ίδιο τρόπο ζωγραφίζουν ΑΟΖ στους χάρτες, που τα εμφανίζουν σαν σύνορα της χώρας, όπου ΑΟΖ έχει το Καστελόριζο ακόμη και η ακατοίκητη Στρογγύλη, αλλά ολάκερη τεράστια στεριά της Τουρκίας δεν έχει παρά ίσα- ίσα την παραλία της. Υπολογίζουν στις πλάτες των ΗΠΑ και καλλιεργούν την εθνικιστική τύφλωση κρύβοντας ότι ΑΟΖ υπάρχει μόνο εφόσον την συμφωνήσεις με τους απέναντι και αφού τη διακηρύξεις σαν χώρα και κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό με ειρηνικούς όρους. Δε θέλουν να σκέφτονται τα επιτελεία του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης πως οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές αυτό που επιδιώκουν στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο δεν είναι οι προνομιακές σχέσεις της ελληνικής ούτε της Τουρκικής αστικής τάξης. Επιδιώκουν συστηματικά και με ένταση την ενίσχυση των θέσεών τους στη πιο επικίνδυνη σύγκρουσή τους με το ρώσικο ιμπεριαλισμό που γνώρισε η περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Η χώρα μας δεν είναι ψωροκώσταινα και ο λαός της δεν έχει ανάγκη να ρισκάρει πολεμικές περιπέτειες για να ζήσει. Σε άλλους συσχετισμούς με κυρίαρχες τις λαϊκές δυνάμεις και συνεννόηση με τους απέναντι μπορεί να υπάρξει, και όφελος να έχει ο λαός από τον πλούτο των θαλασσών. Σήμερα ΟΧΙ. Έτσι κι αλλιώς πάντα η χώρα μας έχει πλούτο που μπορεί να αξιοποιήσει χωρίς την Exxon Mobil και χωρίς εμπλοκή σε πόλεμο. Μόνο που σε εποχές επίθεσης του κεφαλαίου παγκόσμια, στη χώρα μας η ντόπια πλουτοκρατία γίνεται πιο ληστρική και πιο ξενόδουλη από ποτέ. Ας μη το πούμε αυτό. Έχει άλλωστε την ιστορία της. Και σ’ ότι αφορά το ληστρικό της ρόλο έναντι της εργατικής τάξης και ως προς την ξενοδουλεία της. Ας μη ξεχνάμε πως οι πρώτοι κυβερνήτες του ελληνικού κράτους δεν ήξεραν ελληνικά, όπως και εκείνο το αμίμητο και ενδεικτικό της εποχής «στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας». Ήταν η εποχή λίγα χρόνια μετά τις βόμβες ναπάλμ στο Γράμμο που το αντικομμουνιστικό αστικό κράτος του σχεδίου Μάρσαλ και του δόγματος Τρούμαν που πρωτοέστησε και τις βάσεις, έστελνε κατά χιλιάδες παιδιά του ελληνικού λαού στη μακρινή Κορέα για να σφαχτούν στον αγώνα ενάντια στον κομμουνισμό.
Ιστορικά ο χαρακτήρας της ελληνικής αστικής τάξης είχε τη διπλή όψη του τυχοδιωκτισμού και της εξάρτησης από τον ιμπεριαλισμό. Όσο κι αν οι εξορμήσεις με ιμπεριαλιστική ενθάρρυνση και το 1922 και το 1974, με το Σαμψών στην Κύπρο, κατέληξαν σε τραγωδίες για το λαό και κόστη και ήττα για την ίδια, ωστόσο ξανά σήμερα αυτός ο διπλός και διπλά αντιδραστικός και επικίνδυνος χαρακτήρας της παραμένει.
Από τα Βαλκάνια που οι ΗΠΑ θέλουν να αποκλείσουν τη Ρωσία, ως τη Μέση Ανατολή που όχι μόνο δε θα πάψει να φλέγεται με βάση τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, μα απειλείται από τα χειρότερα, οι ανησυχίες κάθε λαϊκού ανθρώπου είναι βάσιμες. Πόσο μάλλον με δεδομένο αυτό το χαρακτήρα της αστικής τάξης και την ισχυρή κυριαρχία της απέναντι στο λαό με βάση τους συσχετισμούς.
Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν με τις μικρές δυνάμεις που διαθέτουμε; Υπάρχει κάποιο πραγματικό επίδικο στην πάλη μας ή χτυπάμε γροθιές στον τοίχο;
Ένα καταρχήν κρίσιμο ζήτημα είναι το ποιοι παλεύουν ενάντια σε ποιους. Αλλιώς ποιοι οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι μας. Εχθροί μας οι Τούρκοι, οι Αλβανοί και οι Σκοπιανοί; ή οι φονιάδες των λαών σ’ όλο τον πλανήτη δηλαδή οι Αμερικάνοι, οι Ρώσοι και οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές; Εχθροί για μας ξεκάθαρα είναι ο ιμπεριαλισμός και τα ντόπια στηρίγματά του, οι εκμεταλλεύτριες τάξεις που στηρίζουν τον ιμπεριαλισμό στη χώρα μας και σ’ όλη τη γύρω περιοχή. Τοποθετιόμαστε με τη μεριά της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων λαϊκών μαζών στη χώρα μας στα Βαλκάνια, την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή που καταδυναστεύονται και υποφέρουν από την κυριαρχία του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών. Σ’ αυτό λοιπόν το κρίσιμο ερώτημα οφείλουμε να είμαστε απολύτως ξεκάθαροι. Όχι με γενικές διακηρύξεις αλλά προβάλλοντας συγκεκριμένη τοποθέτηση για τα ζητήματα που τίθενται, συγκεκριμένα συνθήματα και ανάλογη γραμμή πάλης. Είμαστε ενάντια στις βάσεις γιατί η ύπαρξή τους είναι απολύτως εχθρική με τα λαϊκά συμφέροντα. Μας δηλητηριάζουν, κάνουν την πόλη Τρούμπα, μα το χειρότερο μας μπλέκουν στον άδικο πόλεμο που υποδαυλίζουν οι ιμπεριαλιστές, με την πλευρά μάλιστα των φονιάδων των λαών. Η εκμεταλλεύτρια τάξη του τόπου που σήμερα απλώνει παραπέρα τις βάσεις και μας μπλέκει στον πόλεμο, είναι έτσι κι αλλιώς ο καθημερινός αντίπαλος του λαού στην ταξική πάλη που διεκδικεί τη ζωή του και ο αντιβασικός αγώνας, ιδιαίτερα όταν διεξάγεται στους δρόμους και όχι στις διακηρύξεις πάλι τη ντόπια αστική τάξη στοχεύει που υποδέχεται τους ιμπεριαλιστές αλλά φυσικά έχει απέναντί και τους ίδιους.
Εδώ γεννιέται η ανάγκη για το μέτωπο πάλης των λαών γιατί σίγουρα ένας λαός δε τα βγάζει πέρα μόνος του. Όμως δεν πρέπει να περιμένουμε στιγμή. Όταν ο λαός βγαίνει στο δρόμο έχει ήδη βάλει στη θέση του τον αντιδραστικό εθνικισμό και το φασισμό που θέλει εχθρούς τους αδύναμους και κάνει τεμενάδες στους τάχα προστάτες ιμπεριαλιστές, δηλαδή στους φονιάδες των λαών. Το φασισμό τσακίζουν αγώνες λαϊκοί και μόνο αυτοί και ας μη το ξεχνάμε. Και οι αγώνες του λαού ενάντια στις βάσεις που φέρνουν χούντες και πολέμους είναι κρίσιμοι σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Από την άλλη μεριά όσο στη χώρα μας η πάλη του λαού ενάντια στις βάσεις, τον εθνικισμό, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό αναπτύσσεται στους δρόμους, διαμορφώνει έδαφος για τη συγκρότηση του Μετώπου πάλης των λαών της περιοχής που είναι ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος για να μπει φραγμός στον πόλεμο. Όσο θα αναπτύσσεται σε κάθε χώρα η πάλη των λαών ενάντια στην εκμετάλλευση, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό στην προοπτική της διαμορφώνει όρους για την ανάπτυξη των πιο προοδευτικών ιδεών και πρακτικών κόντρα στην εθνικιστική τύφλωση και το ζόφο που επιβάλλουν στους λαούς οι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι εκμεταλλευτές, για να μπορούν να τους εκμεταλλεύονται και να τους καταδυναστεύουν.
Έχει γίνει πλέον ξεκάθαρο από την εμπειρία των τελευταίων χρόνων στη χώρα μας πως η εθνικιστική τύφλωση υπηρετεί όχι μόνο τη διαμόρφωση όρων στο λαό για να αποδεχτεί το μακέλεμα των παιδιών του, μα και μια σειρά άλλους στόχους. Η αστική τάξη της Τουρκίας διεκδικεί σαφώς όμορους ρόλους με την ελληνική αστική τάξη από τα Βαλκάνια, που και οι δύο αστικές τάξεις τα θέλουν αυλή τους ξεχνώντας τα μεγάλα αφεντικά, έως τα περάσματα και τα ενεργειακά αποθέματα και τη γεωπολιτική παρουσία στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Στις κρίσιμες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή η ελληνική αστική τάξη αδυνατεί να παρέμβει και απλά εμπλέκεται ως ορμητήριο των ΗΠΑ. Η αστική τάξη της Τουρκίας έχει κρίσιμη για την υπόστασή της εμπλοκή και μεγάλα προβλήματα, περιπλοκές, ιμπεριαλιστικούς εκβιασμούς, αλλά και βλέψεις σ’ όλο το τεράστιο μήκος των νοτίων συνόρων της, που οι ιμπεριαλιστές ουσιαστικά κατάργησαν , διαλύοντας το Ιράκ και τη Συρία.
Η αστική τάξη της Τουρκίας δε χαρίζει κάστανα, ούτε στο Αιγαίο, μα σίγουρα δε μπορεί να τα βάλει με όλους και ιδιαίτερα οικονομικά (και όχι μόνο) είναι βαθειά εξαρτημένη από τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές όχι με σχέση αλληλεξάρτησης, αλλά όπως και η αστική τάξη της Ελλάδας με σχέση εξάρτησης νέτα σκέτα. Σχέση που δε μπορεί να την υπερβεί ούτε να την ισοσκελίσει με τα σοβαρά κονέ με τη Ρωσία, ενώ είναι πολύ πιθανό στο τέλος να της βγουν όλα αυτά μπούμερανγκ. Αυτό οι εξελίξεις ήδη το αποδείχνουν
Αυτή την κατάσταση διαβάζει η ελληνική αστική τάξη και αναθαρρεύει στον αντιδραστικό ανταγωνισμό της με τις πλάτες των ΗΠΑ αξιοποιώντας, πάντα απέναντι στο λαό, το αφήγημα της επιτιθέμενης Τουρκίας του σουλτάνου Ερντογάν. Πάει καιρός από τους χορούς του Γιωργάκη και τις κουμπαριές Καραμανλή με τον Ερντογάν στα χρόνια της διατεταγμένης από τις ΗΠΑ ελληνοτουρκικής φιλίας.
Είναι τραγικό το γεγονός πως αυτό το αφήγημα της αστικής τάξης περί επιτιθέμενης Τουρκίας στηρίζουν στη χώρα μας δυνάμεις που θέλουν να λέγονται αριστερές σαν τη ΛΑΕ και το ΚΚΕ. Η εθνικιστική τύφλωση την οποία αντικειμενικά υπηρετούν, εκτός του ότι αποτελεί το αναγκαίο υπόβαθρο για σφαγές, αποτελεί ταυτόχρονα μέσω υποταγής των εργαζόμενων λαϊκών μαζών στην εκμετάλλευση αμαχητί γιατί «κινδυνεύει η Ελλάς». Ας δώσουμε άλλη μια σύνταξη για να πάρουμε F16 και F35 έλεγε ο λαγός Λεβέντης πριν λίγα χρόνια και ήδη έγινε πράξη. Ας αποδεχτούμε τις βάσεις ακούμε εδώ από το πιο καθυστερημένο πολιτικά, αλλά όχι μικρό κομμάτι της κοινωνίας, γιατί μας προστατεύουν από τους Τούρκους. Τι υπηρετεί λοιπόν η αναπαραγωγή του αστικού αφηγήματος για την τουρκική επιθετικότητα; Και γιατί ΚΚΕ- ΛΑΕ και άλλοι στην Αριστερά αρνούνται τη φανερή πραγματικότητα του αντιδραστικού ανταγωνισμού των αστικών τάξεων και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου που διεξάγεται σταθερά στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης;
Δε βλέπουν τάχα τι επιδιώκει τουλάχιστον από την πλευρά της η ελληνική αστική τάξη με τη συμμαχία με το δολοφονικό Ισραήλ και το φασιστικό καθεστώς της Αιγύπτου; Δεν αντιλαμβάνονται γιατί η κυβέρνηση ζητά από τις ΗΠΑ βάση στην Κάρπαθο και πραγματοποιεί νατοϊκές ασκήσεις στα αποστρατικοποιημένα, βάση συμφωνιών, Δωδεκάνησα; Και πόσο αλήθεια κολλάει η όλη ανάλυση του ΚΚΕ που δε βλέπει ιμπεριαλιστική εξάρτηση της αστικής τάξης και της χώρας και την ίδια στιγμή εγκαλεί την κυβέρνηση για υποχωρητικότητα τόσο απέναντι στην Τουρκία, όσο και απέναντι στη λεγόμενη πλέον Βόρεια Μακεδονία που όχι μόνο δεν έχει στρατό, μα είναι ακόμη ερωτηματικό αν θα την αφήσουν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί να συγκροτηθεί τελικά ως κράτος.
Όσο κούφιος ήταν ο αντιιμπεριαλισμός του ΚΚΕ όταν το 80 εκλιπαρούσε το ΠΑΣΟΚ για κυβέρνηση συνεργασίας και μονόπατα φώναζε «ένας είναι ο εχθρός ο ιμπεριαλισμός», άλλο τόσο σήμερα έχει οδηγηθεί σ’ έναν κούφιο αντικαπιταλισμό σεχταριστικής τροτσκιστικής έμπνευσης. Και σήμερα κάτι τέτοιο σαν σχήμα ανάλυσης όχι μόνο δε πατά στην πραγματικότητα, μα επιδιώκει την ασφάλεια της αναχώρησης από την ταξική πάλη που είναι αλήθεια πως ένα κόμμα μεγέθους του ΚΚΕ αν ήθελε να πάρει τις ευθύνες του αυτές θα ήταν σοβαρές και μεγάλες.
Το ΚΚΕ και τότε και τώρα δεν ήθελε τη σύγκρουση με την αστική τάξη και το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Αυτό είναι η ουσία Δεκαετίες πριν το ΚΚΕ είχε πάρει διαζύγιο μέσω της ρεβιζιονιστικής επικράτησης στην ηγεσία του με μια τέτοια γραμμή. Ανεξάρτητα από επαναστατικούς βερμπαλισμούς που δε του λείπουν, το ΚΚΕ με τις προδιαγραφές που έχει διαμορφώσει δε θέλει ούτε πλέον μπορεί να πάρει πάνω του την ευθύνη και να ωθήσει μπροστά κανένα μέτωπο μαζικής λαϊκής πάλης.
Όμως η απαξίωση της μαζικής λαϊκής πάλης, η λογική των εικονικών κινημάτων, του παραγοντίστικου συνδικαλισμού και του εκλογικού κρετινισμού, δεν αφορά μόνο το ΚΚΕ στην Αριστερά. Το αφήγημα της αστικής τάξης περί επιτιθέμενης Τουρκίας με το οποίο όπως είπαμε δικαιολογεί τη μετατροπή της χώρας σε ορμητήριο των ΗΠΑ, η ΛΑΕ το δέχεται και το αναπαράγει επίμονα και ακόμη πιο έντονα και απροκάλυπτα από το ΚΚΕ, ενώ επιπλέον αντιπροτείνει στην αστική τάξη συμμαχία με τη Ρωσία. Όσο για εκλογικό κρετινισμό ας το αφήσουμε.
Ούτε όμως οι ακραιφνείς αντιεθνικιστές και τάχα αντικαπιταλιστές βοηθάνε την υπόθεση της λαϊκής πάλης με τη μονόπατη τοποθέτησή τους, που όχι μόνο δε βλέπει ιμπεριαλιστική εξάρτηση αλλά βλέπει ιμπεριαλιστική Ελλάδα. Πάλι πρόκειται για ιδεολογήματα που σχηματοποιούν την πραγματικότητα και απαλλάσσονται (έτσι νομίζουν) από κρίσιμα ζητούμενα όπως αυτά της αποφασιστικής συμβολής στην υπόθεση που συζητάμε ενάντια στις βάσεις κ.λπ. και έτσι και αυτοί (ΝΑΡ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ Κ.Λ.Π) ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να συμβάλλουν επίμονα και αποφασιστικά στη συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού μετώπου πάλης του λαού μας. Έτσι παρότι έχουν σημαντική επιρροή στη νεολαία αδυνατούν να συμβάλλουν στη μαζικοποίηση κινητοποιήσεων ενάντια στις βάσεις και στην εμπλοκή στον πόλεμο και ακόμη, με ουσιαστικό και αποτελεσματικό τρόπο, στα εθνικιστικά αφηγήματα της αστικής τάξης που όμως είναι αλήθεια πως διαφοροποιούνται. Σ’ όλες αυτές τις οργανώσεις και κόμματα, ανεξάρτητα από το αφήγημά τους, συσπειρώνεται ένα αξιόλογο αγωνιστικό δυναμικό που όμως κυρίως με βάση το χαρακτηριστικό της απαξίωσης της μαζικής λαϊκής πάλης και του εκλογικού κρετινισμού, κρατιέται διασπασμένο έξω από την κίνηση και τη μαζική πάλη.
Οι κομματικοκεντρικές συγκροτήσεις τους, σε σχέση με το μαζικό κίνημα, τους οδηγούν μακριά από την αντίληψη της κοινής δράσης στο κίνημα που κατά τη γνώμη μας είναι αναγκαία. Εμείς με όρους ενότητας και πάλης θέλουμε να πάμε κόντρα σ’ αυτή την πραγματικότητα και να συμπορευτούμε μ’ αυτό το δυναμικό σε συγκεκριμένους στόχους πάλης.
Καλέσαμε σήμερα εδώ όλες τις αριστερές οργανώσεις και συλλογικότητες για να συζητήσουμε σοβαρά το ζήτημα των βάσεων. Είπαμε τα σύκα- σύκα σε σχέση με τις διαφωνίες μας που ερμηνεύουν το γεγονός ότι πολύ μεγαλύτερες οργανώσεις από μας δε καταφέρνουν έστω κάποιες αξιοπρεπείς αντιβασικές συγκεντρώσεις σε πόλεις σαν τα Χανιά, όταν η κυβέρνηση θρασύτατα μετατρέπει τη χώρα σε πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ χωρίς καμιά υπερβολή.
Έγιναν δύο προσπάθειες συγκεντρώσεων, μια από εμάς με κάποια στήριξη από το ΝΑΡ και μία από το ΚΚΕ. Καμία δεν κατάφερε να μαζέψει 100 άτομα. Δεν υποτιμάμε τίποτα, όμως με την κοινή δράση αποκτάμε όλοι άλλη αξιοπιστία απέναντι στο λαό που έτσι κι αλλιώς και καλά κάνει βλέπει την πραγματικότητα πως είμαστε μικροί και λίγοι απέναντι στον αντίπαλο. Έχουμε σοβαρές διαφωνίες και δεν επιτρέπεται να τις κρύβουμε και να κοροϊδεύουμε το λαό κάνοντας εμπόριο ενότητας. Αντίθετα επιβάλλεται ανοικτή δημόσια αντιπαράθεση πάντα σε συναγωνιστικό κλίμα, αλλά καμία από τις διαφορές δε μπορεί για πολύ να κρύβεται κάτω από το χαλί. Στο ζήτημα των βάσεων που σήμερα συζητάμε το σύρσιμο πίσω από αστικά αφηγήματα περί επιτιθέμενης Τουρκίας, οδηγεί σε παράλυση όλα τα μέτωπα της λαϊκής πάλης.
Το ίδιο βέβαια και οι κάθε λογής εκλογικές αυταπάτες. Μια σειρά άλλα ζητήματα (Ρωσία, κ.λπ.)μας φέρνουν σε αντιπαράθεση και είναι ζητήματα και συζητήσεις που πρέπει να ανοίγονται με τόλμη και εμπιστοσύνη στο λαό. Το εμπόριο της ενότητας, ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός και οι εκλογικές αυταπάτες δοκιμάστηκαν με το ΣΥΡΙΖΑ και παρόλη την απογοήτευση που έσπειρε, μηδέν κακό αμιγές καλού. Γιατί οι αυταπάτες υπήρχαν πολύ ευρύτερα από το ΣΥΡΙΖΑ και δεν πρωτοπαράχθηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ. Είμαστε μακριά από ενότητες που ν’ ανοίγουν αληθινά δρόμους στην υπόθεση της Αριστεράς και του λαού. Είναι εφικτή και επιβάλλεται όμως η ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ σε κάποια ζητήματα.
Το άπλωμα των βάσεων και η εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο είναι ένα τέτοιο ζήτημα που απαιτεί έστω μίνιμουμ συμπόρευση για να ευνοηθούν μαζικές κινητοποιήσεις. Ούτε εμείς τα έχουμε λύσει όλα, όμως έχουμε ξεκάθαρο πως η πάλη ενάντια στον καρκίνο της βάσης είναι αναγκαία να ξεδιπλωθεί με μαζικούς όρους ιδιαίτερα σε πόλεις σαν την πόλη μας. Αλλά και κεντρικά η μετατροπή της χώρας σε ορμητήριο και η εμπλοκή ως εκ τούτου στον πόλεμο είναι κρίσιμο ζήτημα που δεν επιτρέπει δικαιολογίες αποφυγής της κοινής δράσης και όλοι ανεξάρτητα πως το καταλαβαίνει ο καθένας είμαστε εκτεθειμένοι σ’ ότι αφορά την αξιοπιστία μας στο λαό όσο κάτι τέτοιο δεν επιτυγχάνεται. Με την Κοινή δράση, που για να εξηγιόμαστε προϋποθέτει και την αυτόνομη δράση και φυσικά την αντιπαράθεση, μπορούμε να πετύχουμε καταρχήν την κινητοποίηση για το σοβαρό ζήτημα των βάσεων ενός αριστερού δυναμικού που στην πόλη μας αριθμεί μερικές εκατοντάδες και όχι λίγες δεκάδες. Ευρύτερα ένα δυναμικό είναι ανάγκη να γνωριστεί, να συζητήσει, να συνκινηθεί απέναντι σε μια κατάσταση εξοργιστική και φυσικά επικίνδυνη στην πόλη μας. Μέσα από τέτοιες διαδικασίες το σοβαρό ζήτημα των βάσεων θα προσεγγιστεί πιο ουσιαστικά. Θα έρθουμε σε ουσιαστικές επαφές με τους εργαζόμενους και τη νεολαία, θα αποχτήσουμε αξιοπιστία απέναντί τους. Θα μπορέσουμε να συμβάλλουμε ΣΤΗ συγκρότηση ενός μαζικού κινήματος ενάντια στις βάσεις, κόντρα στις προσπάθειες των στελεχών της βάσης και ντόπιων λακέδων δημάρχων και νομαρχών που θέλουν να εξωραΐσουν τον καρκίνο του τόπου μας. Που θέλουν να αποσπάσουν την ανοχή του κόσμου στη γρήγορη μετατροπή του τόπου μας στο μεγαλύτερο και το πιο επικίνδυνο ορμητήριο πολέμου για τους φονιάδες των λαών.
Θέλαμε αυτή την εκδήλωση, στη βάση αυτής της αντίληψής μας, με όρους συνδιοργάνωσης.
Έστω κι έτσι όμως, θέλουμε με τη σημερινή κουβέντα να φανεί πως ο Πάιατ και η ηγεσία των βάσεων των ΗΠΑ θέλουν την άρχουσα τάξη λακέδικη στις απαιτήσεις τους και όλοι μαζί στη συνέχεια θέλουν υποταγμένο το λαό, ακριβώς γιατί είναι βρώμικα και ιδιαίτερα επικίνδυνα τα σχέδιά τους. Άλλωστε έχουν μιλήσει τα γεράκια των ΗΠΑ με μίσος για τον ελληνικό λαό, για τον αντιαμερικανισμό του.
Ναι σήμερα το κίνημα έχει υποχωρήσει. Όμως το συμφέρον του λαού μας είναι ενάντια στους πολέμους, ενάντια στους φονιάδες των λαών, ενάντια στον καρκίνο της φονικής πολεμικής τους μηχανής που επεκτείνουν συνεχώς δίπλα στα σπίτια μας. Με δικαιολογημένη την ανησυχία, να επιμείνουμε με εμπιστοσύνη στο λαό υπερασπιζόμενοι τη ζωή μας, το μέλλον του τόπου μας και το μέλλον των παιδιών μας. Ο αντιβασικός αγώνας είναι ένα κρίσιμο μέτωπο πάλης του λαού και η υπηρέτησή του αναγκαία και ανυπέρβλητη για κάθε δύναμη που αναφέρεται στην Αριστερά και στο λαό. Και ή κοινή δράση με στόχο τη λαϊκή κινητοποίηση και όχι προεκλογικές διακηρύξεις είναι απολύτως αναγκαία αν θέλουμε να υπηρετήσουμε μια τέτοια κατεύθυνση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου