Ο Αμαζόνιος φλέγεται ξανά. Με διαφορετικό ΘΑΥΜΑΣΙΟ τρόπο

Η πιο δημιουργική φλόγα της ανθρώπινης ιστορίας έχει αναλάβει δράση σε μια πελώρια ακτίνα γύρω από τον μεγαλύτερο ποταμό και τροπικό δάσος της υδρογείου. Φυσικά δεν είναι ίδια με την καλοκαιρινή πυρκαγιά. Την οφειλόμενη στη δίχως φραγμό καταστροφική πυρπόληση από σατανικούς  γαιοκτήμονες και πολυεθνικές. Αλλά μια αλλιώτικη, ενός γεμάτου θαλπωρή φθινόπωρου. Εκείνη, που σαν λίγο φουντώσει, καψαλίζει την κοινωνική αδικία. Μα όταν όμως αποκτήσει διαστάσεις και διάρκεια, μπορεί να την κατακάψει κιόλας. Ίσως όχι πάντοτε  μέχρι τη ρίζα του κακού. Τουλάχιστον στις πρώτες απόπειρες.

Τον χορό των λαϊκών εξεγέρσεων στη Λατινική Αμερική συνεχίζουν με πείσμα να σέρνουν Χιλιανοί, Βολιβιανοί, Κολομβιανοί, Εκουαδοριανοί, Αϊτινοί. Στο ένα μετά το άλλο  ηφαίστειο φτώχειας και καταπίεσης συντελέστηκε έκρηξη. Καθόλου σαν κεραυνός σε ανέφελο ουρανό. Η συσσωρευμένη σε ασυγκράτητες πια  ποσότητες λάβα αγανάκτησης για ανεργία, εκμετάλλευση, στερήσεις, φασιστική βία και θρασύτατη υποτέλεια κυλάει με απίστευτη ορμή στους δρόμους.

 Με πυρήνα και αφετηρία φαβέλες και εξαθλιωμένα χωριά ιθαγενών. Σχηματίζοντας  ένα απέραντο, σαρωτικό ποτάμι οργής και κατευθυνόμενο προς τη διοικητική  καρδιά των κρατών. Τις  πρωτεύουσες. Υποχρεώνοντας πανικόβλητες αντιδραστικές ηγεσίες να προβούν σε ταπεινωτικές  υποχωρήσεις. Αποσύροντας εσπευσμένα (έως ότου ωριμάσουν οι όροι αντεπίθεσης) εξουθενωτικά αντεργατικά μέτρα. Αναγκάστηκαν μάλιστα  (Ισημερινός- Μορένο) μέχρι και στη μεταφορά της κυβερνητικής έδρας  σε απόμακρη παραλιακή πόλη!

 Βρήκε μάλιστα ευκαιρία να ξεχυθεί μέσα από ασήμαντες,  αλλά ανοιγμένες από καιρό χαραμάδες. Όπως κάποια ελάχιστα πέσος στη Χιλή. Ή με πιο σοβαρές αφορμές. Δηλαδή τη δέσμη των προσταγμένων από το ΔΝΤ άγριων αντιλαϊκών μέτρων με αιχμή τη νεολαία στην Κολομβία του Ντούκε (παραφορά του Ντούτσε μήπως;). Αγγίζοντας  στη συνέχεια ακόμη πιο κρίσιμες αιτίες. Την ελέω USA πραξικοπηματική ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου στη Βολιβία. Ώστε να αποκατασταθεί αισίως και εκεί η «δημοκρατική ομαλότητα». Δεν είναι πράγματι κρίμα βαρύ να στερηθεί ο τόσο δεινοπαθημένος  (κυρίως εξαιτίας του αμερικάνικου αποκλεισμού και υπονόμευσης) λαός τέτοια ευλογία; Όση «χαίρονται εκστασιασμένα» οι κάτοικοι μιας μακρόσυρτης ακολουθίας χωρών  με τις «βελούδινες»  ή πιο άμεσες χουντικές και κυρίως πολεμικές επεμβάσεις των ΗΠΑ.   

Και όλα ετούτα τα συνταρακτικά διαδραματίζονται κάτω ακριβώς από τα σκέλια του βορειοαμερικανικού ιμπεριαλιστικού  θεριού. Το  οποίο  δεν πρόλαβε καν να χαρεί τον πανηγυρισμό  για τη φρέσκια Βολιβιανή λεία του.  Μιας και ανήσυχο παρατηρεί πλέον τα διεφθαρμένα ανδρείκελα του να τρίζουν. Δίχως οι δαιμονισμένες σφαίρες από καουτσούκ και μέταλλο ή διάφοροι σπασμωδικοί ελιγμοί να καταφέρνουν προς  ώρας το λύγισμα των ξεσηκωμών. Μήτε  η τρομοκρατία των ερπυστριών επίφερε  την καταλλαγή της δυσαρέσκειας. Αντίθετα η αιματοχυσία αθώων  (δεκάδες οι νεκροί, χιλιάδες οι τραυματίες , πολλαπλάσιοι οι φυλακισμένοι και κυνηγημένοι) οπλίζει τα πλήθη με πρόσθετη μαχητικότητα.

Έτσι βρέθηκαν αντιμέτωποι οι κυβερνώντες  με τον χειρότερο εφιάλτη τους. Το ξεσπάθωμα των κατατρεγμένων λαών. Παρόλα τα αυστηρά και φασίζοντα προληπτικά μέτρα που διαρκώς μηχανεύονται για την αποφυγή των πάντα  απευκταίων ξεσηκωμών. Αναστατωμένοι καλούνται να  αφανίσουν μια όλο ζωντάνια και υγεία «επιδημία». Που ελπιδοφόρα διασπείρεται σε αρκετές γειτονιές ενός πλανήτη άγρια μαστιγωμένου από το ντελίριο του κεφαλαίου και την ιμπεριαλιστική θηριωδία. Συμπίπτοντας με αυτές μακρινών  λαών σε  Ιράκ και Λίβανο.  Οι οποίοι γεύονται την πλέον αποκρουστική και ολέθρια πλευρά της ιμπεριαλιστικής λύσσας. Και ενδεχομένως ενθαρρύνθηκαν  με τα λατινοαμερικανικά  καθέκαστα.

Μπορεί βέβαια αυτό το κύμα εξεγέρσεων  των μαζών να απέχει και υστερεί  σημαντικά σε σύγκριση με εκείνες, που κάποτε στην ιστορία είχαν χαρακτηριστεί σαν ζώνες των θυελλών. Όταν τότε  συγκλονίζονταν τα ίδια τα θεμέλια   ενός κόσμου αδικίας και σαπίλας.

  Άγνωστο επίσης πότε (και αν) θα κοπάσει αυτό το ρεύμα αμφισβήτησης της παντοδυναμίας των κρατούντων και ακύρωσης των σχεδιασμών του. Οι παρακαταθήκες όμως που θα αφήσει πίσω του, ούτως ή άλλως  είναι ανεκτίμητες.   

Οπωσδήποτε αυτά τα ξεσπάσματα δεν συνιστούν επιθανάτιους σπασμούς ενός χρεωκοπημένου συστήματος. Το οποίο εξομολογούμενο εκμυστηρεύεται (για να προλειάνει την επόμενη  «δικαιολογημένη» σάρωση κατακτήσεων) το  αγκομαχητό του. Καθότι στέκεται  στην εξώπορτα μιας καινούριας σπείρας ύφεσης και μαρασμού. Παρά το με αναισχυντία  διαλαλούμενο  θησαύρισμα αρκετών μεγιστάνων της χλιδής.  

Αναμφισβήτητα ούτε οι τελευταίες συγκρουσιακές φάσεις  με τη Λερναία Ύδρα του καπιταλισμού σηματοδοτούν κυοφορούμενες εφόδους των κολασμένων στον ουρανό της ταξικής χειραφέτησης. Στην ιστορία, μεταφυσικές υπερβάσεις των αντικειμενικών συνθηκών δεν υφίστανται. Τα βαρίδια δυστυχώς της παγκόσμιας υποχώρησης του κομουνιστικού εργατικού επαναστατικού κινήματος δεν είναι σκόνη. Άρα δεν  αποβάλλονται έτσι εύκολα με λίγα τινάγματα. Όσο αναγκαία, ηρωικά, ευοίωνα και αν είναι αυτά. Έτσι ώστε οι πρόσφατες ταξικές  αψιμαχίες να  έδιναν μια άλλη πνοή και προοπτική. Συναρμολογώντας  το ικρίωμα της τελικής αναμέτρησης. Πολύ δε περισσότερο τη στιγμή όπου και σε αυτές τις κινητοποιήσεις  αναγνωρίζεται έκδηλα  το τεράστιο κενό του ανόθευτου ριζοσπαστικού  κόκκινου.

Άρα είναι καταδικασμένες αυτές οι συγκρούσεις  στην εκτόνωση και επιστροφή στην απάνθρωπη κανονικότητα της καθημερινότητας;  Του συμβιβασμού, υποταγής και  αποδοχής της καπιταλιστικής –ιμπεριαλιστικής παντοκρατορίας;   Θα σβήσουν άδοξα όπως τα  διάττοντα αστέρια αυτές οι λαμπερές λατινοαμερικάνικες αχτίδες ; Πισωγυρίζοντας στο τροπαιοφόρο έρεβος της ολιγαρχίας;  

Η πιθανότητα να σιγάσει εσαεί η ενεργής δυσφορία (με διαφορετικής κλίμακας ένταση και πολιτική ποιότητα) των από κάτω είναι τόση, όσο ένα παγόβουνο δεν θα λιώσει στην καυτή έρημο. Το άδειο στομάχι υπό προϋποθέσεις είναι ένας καλός σύμβουλος. Ο πόνος από το αστυνομικό  ρόπαλο στη σημαδεμένη  πλάτη δυνητικά εξάπτει τη σκέψη. Ο αναλογισμός πολεμικών συμφορών πιθανόν να ενεργοποιήσει θετικά αντανακλαστικά.

Σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης  εδώ και καιρό κάτι σαλεύει. Προ καιρού με τις αραβικές εξεγέρσεις. Τα κίτρινα γιλέκα αν και χρόνιασαν, συνεχίζουν  καθηλώνοντας  μνημονιακές ορέξεις.  Η Ινδία πρόπερσι χάρισε την πολυπληθέστερη απεργία όλων των εποχών. Προχθές Αμερικάνοι καθηγητές και εργάτες  αυτοκινητοβιομηχανίας αγνόησαν  και αντιπαρατέθηκαν με τη στιβαρότερη «υπερδύναμη» κερδίζοντας σημαντικές αυξήσεις . Συνάμα η ακτινοβολία του Χιλιανού και Ιρακινοί λαού διαχέεται στις εσχατιές παραδειγματίζοντας και εμψυχώνοντας.

Σύντομο σταχυολόγημα επεισοδίων όρθωσης του αναστήματος  λαών με κορυφαία σημασία. Γιατί και στο πιο τραχύ κατασταλτικό περιβάλλον  η ζέση της λευτεριάς αψηφά τον ζόφο. Με αποτέλεσμα αυτός ακαριαία  να εκτινάσσεται  στο αντίπαλο στρατόπεδο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το όργιο προσπάθειας  για κατάπνιξη των αρχικών διαδηλώσεων  πυροδότησε  το μετέπειτα παλλαϊκό χαρακτήρα τους.

 Γραδάρουν λοιπόν  οι μάζες τη συλλογική δύναμη τους. Εντυπωσιάζονται με το ξεδιπλωμένο κολοσσιαίο μέγεθος της.  Κουρελιάζουν τον πανούργο κοινοβουλευτικό «μεσσιανισμό» του ρεφορμισμού. Ανακόπτουν τη σε βάρος τους  ξέφρενη επέλαση. Υπερασπίζονται τα κατασπαραγμένα δίκια τους. Ψηλαφούν τη λυτρωτική   προοπτική. Ζυγώνουν μια δρασκελιά από την πηγή της. Αλλά συνειδητοποιούν ενστικτωδώς ότι  παρά το πλησίασμα τους, αυτή πάλι απέχει αρκετά. Διαισθάνονται τα ελλείμματα της πάλης τους. Μέσα στον ίλιγγο του κονταροκτυπήματος με τους γενίτσαρους των λαομίσητων καθεστώτων και  τα τανκς των, λησμονούν κάτι σπουδαίο.  Σε αυτά τα χώματα κάποτε άφησε τις στερνές της ανάσες  μια μνημειώδης προσωπικότητα. Τέτοιου μη ξεθωριασμένου θάμβους που ακόμη οι δήμιοι της  διστάζουν να λοιδορήσουν.

Αποτελεί ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα συνθήματα  των λατινοαμερικάνικων εξεγέρσεων. «Τα χάσαμε όλα. Αλλά μαζί χάσαμε και τον φόβο.» Αρκεί όμως η έλλειψη δέους προς τους δυνάστες για να κατατροπωθούν; Η ανυπακοή και το ατρόμητο αφ` εαυτού τους είναι προεξοφλητικά νικηφόρα; Ιδίως αν  μετά ακολουθεί το κενό; Όταν στο ίδιο το σύνθημα, μα πρώτιστα στον αγώνα τους εντοπίζεται μια κρίσιμη αδυναμία. Αυτή που δεν διακρίνει και αγκυλώνει την εχθρική μειοψηφία. Εξηγώντας γιατί  αυτή δεσπόζει. Εφόσον έχει επικρατήσει ιδεολογικά, διαθέτει οργάνωση και σιδερόφρακτους μηχανισμούς.

Συμπύκνωνε και πρέσβευε λοιπόν με αγνότητα και αυταπάρνηση ο Τσε Γκεβάρα (η προαναφερθείσα εμβληματική προσωπικότητα) τις κατάλληλες αντιλήψεις και την αναγκαιότητα συγκρότησης των καταπιεσμένων. Ακριβώς ώστε η αντιπαράθεση των ανειρήνευτων αντίδικων (κεφάλαιο- εργασία) να μην αποβαίνει τελικά  σε όφελος των κοινωνικών παρείσακτων.  Υποστήριζε το κομουνιστικό όραμα και τη συντεταγμένη επαναστατική πορεία. Την ΑΤΟΦΙΑ αδιάλλακτη αντιπαράθεση με ντόπιους αστούς και τους ιμπεριαλιστές κηδεμόνες τους. Από τη καθημερινή διεκδίκηση του ψωμιού, τις τωρινές οδομαχίες,  ίσαμε το εκ θεμελίων γκρέμισμα της αδικίας.  

Άρα ο μεγάλος απόντας, η βραχυκλωματική ανεπάρκεια  αυτών των εξεγέρσεων είναι το κομουνιστικό στοιχείο. Μόνο το ποτέ ουρανόσταλτο  σμίξιμο του τελευταίου με την παλιρροιακή  οργή θα φέρει τον θρίαμβο.  

Και αν ζούσε και σίγουρα πρωταγωνιστούσε στα υφιστάμενα  κινήματα ο Τσε, θα ολοκλήρωνε το ατελές σύνθημα ως εξής: ΗΡΘΕ ΟΜΩΣ Η ΩΡΑ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΟΛΑ ΠΙΣΩ.

Η αριστερά έχει χρέος να εκφράσει αμέριστα την αλληλεγγύη της.

ΓΙΑΤΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ ΕΜΠΝΕΕΙ ΤΟΥΣ  ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ

ΓΙΑΤΙ Η ΝΙΚΗ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΙΚΗ ΟΛΩΝ

Εκδήλωση της Πρωτοβουλίας Αντίστασης και προβολή της ταινίας «Ακόμη και τη βροχή» Τετάρτη  4/12,  7μμ στο Εργατικό Κέντρο Χανίων

KM