Η ανάγκη πάλης για δωρεάν σπουδές και η ανάγκη αντίστασης στην φασιστικοποίηση παραμένει ακέραια

Στον απόηχο των εκλογών, μιας αποτύπωσης δηλαδή της κυριαρχίας του κεφάλαιου και των αρνητικών συσχετισμών για τη λαϊκή υπόθεση, η κυβέρνηση δεν χάνει καθόλου χρόνο και υλοποιεί τις δεσμεύσεις της. Χτύπημα στο δικαίωμα της περίθαλψης, παγίωση του εργασιακού μεσαίωνα , βάθεμα της πολεμικής εμπλοκής είναι τα ψηλότερα στην ατζέντα, αλλά υπάρχει και το κομμάτι της σπουδάζουσας  νεολαίας. Εδώ είτε ''όνειρο ήταν και πάει'' η ανάλογη επίθεση στα δικαιώματα και η κατοχύρωση της  πανεπιστημιακής αστυνομίας όπως λέει η κυρίαρχη αριστερά, είτε κάτι άλλο συμβαίνει.  Ας δούμε τι έχουμε.

Ο νέος υπουργός ΠΡΟΠΟ  Μηταράκης δήλωσε πως ο σχεδιασμός αλλάζει και η αστυνομία θα έχει ρόλο περισσότερο επικουρικό. Κατόπιν συμπληρώνει αυτός αλλά και στελέχη σαν το Μαρινάκη και την Ντόρα πως δεν καταργείται, αφού έτσι και αλλιώς θα έχει το δικαίωμα να επεμβαίνει ανά πάσα στιγμή στα ιδρύματα.

Εδώ πρέπει να διαχωρίσουμε τα ζητήματα για να συνθέσουμε την εικόνα. Από τη μεριά του συστήματος, παραμένει η ανάγκη να αντιστοιχηθεί η εντεινόμενη φασιστικοποίηση στις ανάγκες κλιμάκωσης της αντεργατικής- αντιλαϊκής επίθεσης. Τα αποτελέσματα των εκλογών αξιοποιούνται ήδη πάνω στον θετικό συσχετισμό δεκαετιών που έχει καταφέρει το σύστημα στον κόσμο της δουλειάς. Παραμένει η πολιτική ιεράρχηση του χτυπήματος στις δωρεάν σπουδές( βλέπε νόμους Κεραμέως που ΔΕΝ καταργήθηκαν όπως ΚΑΙ οι προηγούμενοι, βλέπε άσυλο που δεν υφίσταται, κλπ) Η καθηγητική αυθαιρεσία, η εντατικοποίηση , τα μαζικά κοψίματα. Εκεί εντάσσεται και το χτύπημα στις δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες. 

Στο άλλο ζήτημα. Το "δικό μας". Η διάλυση του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος που έχει δώσει τη δυνατότητα στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό να απελευθερώσει τις πιο μαύρες, αντιδραστικές, επικίνδυνες δυνάμεις του κεφάλαιου , έχει επιδράσει καθοριστικά και στη πάλη της νεολαίας. Ήταν πολύ θετικά γεγονότα, οι μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στο νόμο ΚΧ και την πανεπιστημιακή αστυνομία, ή στις επετείους του Πολυτεχνείου, αλλά και οι πολύ μαζικές αντικατασταλτικές διαδηλώσεις, όπως και αυτές των Τεμπών. Όμως απέχουν από το να θεωρηθούν στιγμιότυπα ενός συγκροτημένου φοιτητικού κινήματος. Με συνελεύσεις μαζικές, αγωνιστικές αποφάσεις, αιχμές πάλης, μορφές οργάνωσης, μορφές πάλης αντίστοιχες κλπ.
Όσο για τις οργανώσεις, τις παρατάξεις, τις συλλογικότητες (πκσ, εαακ, αναρχια) που έπαιξαν το ρόλο του οχήματος των κινητοποιήσεων, για ακόμα μια φορά επιβεβαίωσαν ότι είναι γέννημα - θρέμμα της ήττας. Με τις γνωστές αυταπάτες για κυβερνητικές - υπουργικές εναλλαγές( μήπως τελικά ο μηταράκης είναι καλύτερος του χρυσοχοιδη τελικά;) , το ρόλο πυροσβέστη των λαικών αντιδράσεων( βλέπε πρώτες μέρες κκε τέμπη) , με τις γνωστές λογικές της ανάθεσης, των εικονικών κινημάτων και της συνδιαλλαγής με το καθηγητικό κατεστημένο.

Μένει όμως το ερώτημα. Γιατί έκαναν πίσω λοιπόν;
Μια εύκολη ανάγνωση είναι το μασαζ στο μεγαλοκαθηγητικό-πρυτανικό στρώμα που θέλουν να τα έχουν καλά. Το βασικό όμως είναι, πως το πλαίσιο που έχουν ΗΔΗ  διαμορφώσει στα πανεπιστήμια λειτουργεί και θα δώσει ακόμα μεγαλύτερα αποτελέσματα. Δεν είναι μόνο το άσυλο που έχει καταργηθεί και άρα η δυνατότητα της αστυνομίας να μπαίνει ελεύθερα και να καταστέλλει όποια κινηματική και συλλογική διαδικασία υπάρξει. Ούτε μόνο το άρθρο 16 που ετοιμάζεται να αναθεωρηθεί. Είναι οι όροι φοίτησης που είναι πλέον ασφυκτικοί. Όταν οι εργαζόμενοι(;) γονείς δεν έχουν να βγάλουν το μήνα και άρα ο επίδοξος φοιτητής πρέπει να βρει  δουλειά ,όχι για χαρτζιλίκι, αλλά δουλειά που να τον συντηρεί και να δίνει και στο σπίτι! Με την ακρίβεια να σαρώνει, την εργασιακή προοπτική - γαλέρα να αποθαρρύνει και την εντατικοποίηση και τις διαγραφές να δίνουν τη χαριστική βολή.
Συμπερασματικά. Βασικό συστατικό στοιχείο παρέμβασης στην πραγματικότητα των λαϊκών μαζών με ουσιαστικό τρόπο είναι πρώτον η αναγνώρισή της. Το έδαφος της οργής, της αντίθεσης των μαζών στους κυρίαρχους, της επιμονής να βρει ο λαός και η νεολαία τρόπους αντίστασης συνεχώς θα λιπαίνεται από την επέλαση του κεφάλαιου. Σε αυτούς τους αρνητικούς συσχετισμούς, με αυτή την ιδεολογικοπολιτική αποσυγκρότηση, οι αγώνες που ξετυλίγονται είναι σπουδαίοι. Η κίνηση των μαζών σε κατεύθυνση αντίστασης θα βάζει πρόβλημα στο σύστημα τους. Άρα η νεολαία που βιώνει εξ αντανακλάσεως και πολύ συχνά και άμεσα τη ταξική πάλη, έχει κάθε λόγο να υπερασπιστεί το δικαίωμά της να σπουδάσει, να ονειρευτεί, να ζήσει. Ανάγκη ζωής η οργάνωση και η αντίσταση, αναγκαία και μπορετά να γίνουν, τα βήματα αυτά, σε αυτή τη κατεύθυνση. Άρα και η αστυνομία εκτός σχολών μένει όταν οι φοιτητές παλεύουν για ψωμί, σπουδές, ειρήνη.

Γ.Π.