Στους μαθητές.

Θυμάμαι τους γονείς μου να μιλούν για τη γενιά τους, του μεγάλου σηκωμου! Τη γενιά της Αντίσταση..τους δικούς τους φίλους και συμμαθητές, τους πήραν, έλεγαν, τα μεγάλα ιδανικά της Λαοκρατιας, του απελευθερωτικού Αγώνα, το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών, η εργατική\ λαϊκή υπόθεση.

Μεγάλωσα με τις διηγήσεις τους και θυμάμαι τα μάτια τους να δακρύζουν γεμίζοντας περηφάνια για τους Επονιτες, για το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ.

Πώς να μην εμπνευστεί κάνεις; 

Όταν, προς στο τέλος της τρίτης γυμνασίου η Αμερικανοκινητη δικτατορία έβαζε ξανά τη χώρα στο γύψο του φασισμού για τα καλά, οι χαφιέδες και ο στρατός τριγύριζαν παντού. Φόβος, τρομοκρατία, διώξεις, φτώχεια και ανέχεια και ενώ οι αστοί, οι χουντικοί ήταν μέσα στα λουσα, στη γκλαμουρια και τη χλιδή.

Πώς αλλιώς να τα βγάλουν πέρα με αυτό τον παλιολαό και αυτή την πεισματάρα θέληση του για το δίκαιο του αγώνα και τη δικαίωση της πάλης;

Δεν είχαν άλλη επιλογή, οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ έπρεπε να πατήσουν για καλά στη χώρα και η αστική τάξη τους είχε ανάγκη, όπως τους είχε και όταν πάνω στο σώμα του λαού μας δοκίμασαν τις βόμβες Ναπάλμ στα 1949, τα στρατοδικεία και τις εξορίες.

Εμπνευσμένη γενιά λοιπόν φίλε μου και η δικιά μου γενιά.

Δεν τους κράτησε πολύ το πανηγύρι της ντροπής και του πόνου είναι αλήθεια όμως.

Φοιτητές πλέον, 6 χρόνια σε ένα καθεστώς στερήσεων, φτώχειας και τρομοκρατίας, αμερικανοκρατιας, γίναμε συνεχιστές της Πάλης του λαού μας!

Όταν άρχισαν να διώκουν τους αγωνιστές φίλους μας, δεν μπορούσαμε να κάνουμε άλλη υπομονή. Όταν ψήφισαν την υποχρεωτική στράτευση για όσους πάλευαν για το ψωμί, την παιδεία, την ελευθερία, τη εθνική ανεξαρτησία, τη Λαοκρατια. Ο κόμπος έσπασε το χτένι.

ΕΑΜ ΕΛΑΣ Πολυτεχνείο!

Στα 1973 τις μέρες του Νοέμβρη, η ιστορία περπατούσε με τα δικά μας πόδια και πήγαινε τα ίσια μπροστά! 

Φοιτητές, μαθητές γεμίσαμε τις σχολές και τα σχολεία με κουράγιο και ελπίδα. Γίναμε η σπίθα της εξέγερσης! 

Ο λαός πήρε κουράγιο ξανά, από την απόφαση μας για αγώνα! Μαζί μας και η εργατιά ! Και να που..στην Αθήνα όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο Πολυτεχνείο! 

 

Στις 17 του Νοέμβρη μας χτύπησαν. Δεν είχαν άλλη επιλογή, για ακόμα μια φορά προσπάθησαν να καταπνίξουν τη λαϊκή πάλη. Έγινε το σώσε. Χιλιάδες τραυματίες, άγνωστος ακόμα και σήμερα, ο μεγάλος αριθμός των νεκρών αγωνιστών. 

 

Είχαν χάσει. Κανένας το επόμενο πρωί δεν μπορούσε να υπερασπιστεί το καθεστώς. Τα χέρια των Αμερικανών και της αστικής τάξης βάφτηκαν με το αίμα της νεολαίας και των μαζών που πάλευαν, και εκείνο το βράδυ, για ακόμα μια φορά. 

Νικήσαμε!  Για αυτό και μπορώ και σου απευθύνομαι.

Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ φίλε μαθητή του 2023! Με νιώθεις σαν να μιλάω στην ψυχή σου, σαν να καθόμαστε κατά κάποιο τρόπο στο ίδιο θρανίο. 

Πράγματι, στις μέρες σου η χώρα ξανά, γίνεται ορμητήριο πολέμου για τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ. Σήμερα ο άδικος πόλεμος των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και της Ρωσίας στην Ουκρανία απειλεί την Παγκόσμια ειρήνη.  Σήμερα η "σωστή πλευρά" της ιστορίας μας εμπλέκει στο πόλεμο, σήμερα οι συμμαθητές σου στη Γάζα δολοφονούνται από τους προστάτες της αστικής τάξης, Αμερικανούς και το σύμμαχο κράτος δολοφόνο, το σιωνιστικό Ισραήλ.

Σήμερα τα μεροκάματα είναι ξανά πείνας και οι μισθοί των γονιών μας, δεν φτάνουν ούτε για να βγει ο μισός μήνας.

Σήμερα είναι που η τράπεζα θεμάτων, η ΕΒΕ και οι άλλοι τόσοι ταξικοί φραγμοί και αποκλεισμοί μας κλείνουν το δρόμο από νωρίς για τη συνέχεια στις σπουδές μας.

Σήμερα ξανά όποιος σηκώνει ανάστημα απέναντι στην αδικία και το σύστημα της εκμετάλλευσης τρομοκρατείται, καταστέλλεται, δολοφονείται. 

Συμμαθητή μου, του 2023, το Πολυτεχνείο ΖΕΙ, γιατί τα συνθήματα μας του τότε, δίνουν πνοή και φρέσκο αέρα στους αγώνες που ΣΉΜΕΡΑ έχουμε ανάγκη να δώσουμε! Στους αγώνες ενάντια στους ταξικούς φραγμούς. 

Στην πάλη για το μεροκάματο και το ψωμί.

Στην Αντίσταση στη μετατροπή της χώρας σε ορμητήριο πολέμου.

Στον Αγώνα για να φύγουν οι βάσεις του θανάτου και οι φονιάδες των λαών.

Στην Αντίσταση και την Πάλη απέναντι σε όλα αυτά που συγκροτούν τον κόσμο της βαρβαρότητας! 

Στην υπόθεση της απελευθέρωσης.

Ζει και μας καλεί σε αγώνες για όλα αυτά και άλλα τόσα. 

Έτσι λοιπόν, στις 17 του Νοέμβρη διαδηλώνουμε ! 

Τιμούμε την εξέγερση του 73 στους δρόμους του αγώνα για τα σημερινά μας δικαιώματα, στις Αντιστάσεις του σήμερα. Στους αγώνες για την υπεράσπιση της ζωής και του δίκιου μας.

Νικος μαθ.                                                                                                                             13.11.23