Η επέτειος της βάρκας

Μέρες που είναι, ας διηγηθώ την ιστορία μιας βάρκας. Μες στα νερά της μεσογείου, σε μια βαρκούλα  με ένα τσούρμο λαό να κάνει κουπί όντας σκλαβωμένος, ξεσηκώνεται. Θέλει η βάρκα αυτη ελεύθερη να ναι, στο τιμόνι οι ναύτες της να την οδηγούν σε όμορφα ταξίδια και σε λιμάνια βγαλμένα απ τις πιο όμορφες εικόνες της απεραντοσύνης της ψυχής τους.
Να σου και οι επίδοξοι "εργολάβοι" της εξέγερσης που ξεπήδησαν, που πρωτύτερα συνεργαζόταν με τον κατακτητή και βρισκοταν κι αυτοί στο σβέρκο του λαου. Εμεις λέει να είμαστε στο τιμόνι.


Μα όμως καμιά έγνοια δεν είχαν, παρά να τσακίζουν και να ξεζουμίζουν το τσούρμο. Φέραν μάλιστα και ξενους καπετάνιους, να ανακηρύξουν "ανεξάρτητη" τη βάρκα μας, με ενα γλεντι τρικούβερτο(κυριολεκτικά τριπλο, ήταν θαρρω γαλλικο,αγγλικο,ρωσικο  και είχε και γερμανο κομπάρσο, νομιζω βασιλιά τον καναν.) Να σου μετα τα χρέη για το γλέντι, ειπαν το τσούρμο να τα πληρώσει, παρόλο που δεν γεύτηκε μπουκιά, άσε που πάλι σαν σκλαβωμένο έμοιαζε.


Περάσαν τα χρονιά και οι καιροί, μονο φουρτούνες ήταν η θάλασσα, καλοπερνούσαν οι τιμονιέρηδες μα στέναζαν οι υπόλοιποι που και κουπί έκαναν και ψωμί δεν έτρωγαν. Ξαφνικά, η βαρκούλα που λετε συνάντα δυο τρομερά πειρατικά πλοία. Ενα ιταλικό και ενα γερμανικό, κι αμέσως οι χοντροί τιμονιέρηδες τα έχασαν. Άλλοι πήδηξαν στα πειρατικά και πιασαν φιλίες με τους καπεταν πειρατές, αλλοι συνεργάτες έγιναν ίδιοι και χειρότεροι μαζι τους, αλλοι το σκίασαν με τις κρυμμενες λεμβους(ναι της βαρκας, σας ορκίζομαι!) Το φίδι απο την τρυπά καλέστηκε ο λαος της βάρκας να το βγάλει,  με τα τερατα που ειχαν κάθε λογης σιδερικά. Μια γροθιά γίνηκε ολο αυτο το τσουρμο, με τα καλυτερα του όπλα, σφυριά και δρεπάνια, να χτυπάνε αλύπητα τα θερια. Να σου ξανά! Τα κατάφεραν! Το πειρατικό χτυπήθηκε! Φεύγει! Επιτελούς, η βάρκα λευτερώθηκε!


Αλλα κάπου οι ναύτες, θες απο την κούραση, θες απο τις μάχες, θες απο τη θολουρα, θες απο την πεινα, μπερδευτήκαν. Και ξαναφησαν τους παλιούς χοντρούς τιμονιέρηδες να καπηλευτουν τη νικη. Και να ξαναπάρουν το τιμόνι. Αν δεν ημασταν εμεις λεει και οι προστατες οι αγγλοι και οι αμερικανοι που έρχονται να μας ρυμουλκήσουν σε λιγο, δεν σωζομασταν.  Και τιμώρησαν τους πρωτοπόρους, τους εριξαν αγγλικές σφαίρες και στο αμερικάνικο υγρό πυρ, πανε αυτοί.


Ύστερα αγριεψαν αυτοι οι αμερικανοι και εβαλαν μάλιστα και γυψο στους ναυτες ,κοντα 7 χρονια, με εναν σκληρο και άγριο χοντρό τιμονιερη. Αλλα κάποιοι νεολαίοι ναύτες εκαναν ανταρσία και ξεσήκωσαν το τσούρμο, τον πετάξαν στη θάλασσα. Εκει μερεψαν τα πραγματα, οχι πολυ μη φανταστει κανεις. Ιδιο φαγοπότι, ιδια η πεινα, παλι σκλαβιά, δημοκρατία το ειπαν. Καθε 4 χρόνια να διαλεγουμε εναν απο τους τιμονιέρηδες, αλλα δεν κατάλαβα τη διάφορα.

Να σου με αυτα και με αυτα φτάσαμε στο σήμερα. Επέτειος. Με τους σημερινούς τιμονιέρηδες, γνήσιους απογόνους των παλιών λακέδων, να πηδάνε στα πειρατικά αμερικανικα, γαλλικα, γερμανικα και να στηνουν φιέστες, να μιλανε για ανεξαρτησία σε αυτους που εχουν αλυσοδεσει, να διαλυουν τη βαρκα, μονη τους έγνοια οι κωπηλάτες να τραβανε περισσότερο κουπι. Οποιος αντιμιλησει? Βορα στα σκυλιά τους.


Η βάρκα σείεται. Η οργή κοχλάζει. Βλέπω κι αλλες βάρκες σε αλλες θάλασσες να βράζουν με την αγανάκτηση των κωπηλατων. Εχω μια έγνοια και ενα όνειρο. Να ενωθεί η αγανάκτηση με την προοπτική να παρουν οι κωπηλάτες, το τσούρμο τα κουπιά και τα τιμονια και να κανουν κουμάντο στις βαρκες. Να φτασουν στα λιμανια της ιστοριας της ανθρωπότητας, περα απο τους ορίζοντες της προϊστορίας των ταξικων κοινωνιων. Να βυθισουν ολα τα πειρατικά και τους πειρατές-τιμονιερηδες ντοπιους και ξενους. Να γαληνέψει ο ουρανός, να γινουν οι τωρινες οδύσσειες αυριανά όμορφα ταξίδια χωρίς σκλαβωμένους. Αλλα βήμα βήμα  φτιάχνεται η σκαλα που θα οδηγει στον ουρανο. Οργανωση, Αντισταση, Αγωνας. Η λαμψη του ονειρου θα φανει στο καμινι της παλης.

 

Γ.Π.