Αποσπάσματα από την εισήγηση στην πολιτική εκδήλωση του ΚΚΕ(μ-λ) που έγινε στις 11 Νοέμβρη στο Εργατικό Κέντρο Χανίων

Φίλες και φίλοι , συντρόφισσες και σύντροφοι

Όπως λέμε στο κάλεσμα τούτης της εκδήλωσης όλο και πιο αφόρητες γίνονται οι συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης και όλων των ανθρώπων της δουλειάς. Αυτοί που μοχθούν στα χωράφια, στις σκαλωσιές, στα σαπιοκάραβα, στα εργοστάσια και όπου αλλού παράγουν όλο τον πλούτο της κοινωνίας, όταν δε δολοφονούνται με τα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα πληρώνονται με μισθούς φτώχειας που με την καλπάζουσα ακρίβεια γίνονται μέρα με τη μέρα μισθοί πείνας. Το ίδιο ισχύει για άνεργους που μαζί με το δικαίωμα στη δουλειά στερούνται και το δικαίωμα στη ζωή, ενώ οι απόμαχοι που έχτισαν αυτόν τον τόπο τρέμουν μην αρρωστήσουν και αγωνιούν για τη σύνταξη που πλέον δε φτάνει για φάρμακα- ρεύμα.

Η βαθιά φτώχεια που απλώνεται ραγδαία με τον πληθωρισμό και τις ανατιμήσεις που αφορούν βασικά αγαθά της ζωής γίνεται αναγκαίος όρος για να ανακάμψουν τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών. Στην ίδια κατεύθυνση οι κρατικές δαπάνες για σχολεία ακόμη και για νοσοκομεία σε συνθήκες πανδημίας θεωρούνται σπατάλες.

Τρανό παράδειγμα της ανάπτυξης που καμαρώνουν οι οικονομικές αστοφυλλάδες η ΔΕΗ και συνολικά ο απελευθερωμένος στο επιχειρείν χώρος της ενέργειας που μέσα από τη λεγόμενη ενεργειακή μετάβαση και τη ληστεία του λαού για να έχει έστω λίγο ηλεκτρικό έχει ήδη ξεκινήσει το πάρτι κερδών ακόμη και σε συνθήκες ενεργειακής κρίσης που ολοφάνερα γίνεται ευκαιρία. Ναι είναι πλέον ξεκάθαρο. Για να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι οι φτωχοί πρέπει να υποστούν φτώχεια, ανέχεια, αρρώστια στοιβαγμένοι στα μετρό και τα λεωφορεία σα σαρδέλες στις μεγαλύτερες πόλεις και να ξεχάσουν ότι είναι αυτονόητο έστω ένα κρεβάτι σε νοσοκομείο.

Όμως η πολιτική όλα στο κεφάλαιο- όλα για το κεφάλαιο που στερεί το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή με την ποικιλότροπη εκμετάλλευση στους ανθρώπους της δουλειάς επεκτείνεται επιβάλλοντας τη φασιστικοποίηση πρώτα- πρώτα απαγορεύοντας τη διαδήλωση και την απεργία, αλλά και με την τυχοδιωκτική εμπλοκή στα σχέδια των ιμπεριαλιστών οι πολεμικοί κίνδυνοι έρχονται πολύ πιο κοντά απ’ αυτό που είχαμε συνηθίσει εδώ και πολλές δεκαετίες. Τίποτα από τα δεινά που συνθέτουν τη ζοφερή πραγματικότητα της ζωής των εργαζόμενων και της νεολαίας δεν είναι τυχαίο. Όλα που συνοπτικά αναφέραμε και άλλα τόσα κοινή μήτρα έχουν το καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα, το σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της εκμετάλλευσης στον τόπο μας.

Είναι στη φύση αυτού του συστήματος η ανελέητη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων στρωμάτων για να παραχθεί η υπεραξία και να αυγατίσει το κεφάλαιο. Στη φύση του και ο φασισμός και ο πόλεμος. Κρίσιμος και καθοριστικός ο ρόλος της ταξικής πάλης. Και εδώ για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά οφείλουμε να δούμε την αλήθεια κατάματα.

Ναι η εργατική τάξη και οι λαοί υφίστανται τις συνέπειες της ήττας του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος. Του Ε.Ε.Κ.Κ. που με σταθμούς την κομμούνα του Παρισιού πριν 150 χρόνια, το Σικάγο λίγα χρόνια μετά και την Οκτωβριανή επανάσταση του 1917 και την νικηφόρα πορεία που ακολούθησε ανέτρεψε τους «φυσικούς» μέχρι τότε νόμους του εκμεταλλευτικού συστήματος και με το σταλινισμό που το χαρακτήριζε επέβαλλε σε σημαντικό βαθμό ν’ ανθρωπέψει ο εργαζόμενος άνθρωπος. Να γίνει η εργασία αξία. Σήμερα δυστυχώς ξανά ο εργάτης ντρέπεται να πει ότι είναι εργάτης. Τα μεγαλύτερα θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που αγγίζει πλέον τη βαρβαρότητα μοχθούν χωρίς να μπορούν να πληρώσουν το ηλεκτρικό και μένουν χωρίς φωνή και ακόμα συχνά ντρέπονται για τη φτώχεια και την ανέχειά τους.

Ο εφιάλτης της επισιτιστικής κρίσης, όπως κάπως εύηχα λέγεται η εκτεταμένη πείνα, απειλεί μεγάλο αριθμό χωρών τους αμέσως επόμενους μήνες. Στην ίδια την Ευρώπη της ευημερίας και ιδιαίτερα στη χώρα μας η ακρίβεια εξανεμίζει μισθούς και αυτό κάθε άλλο παρά πρόκειται για κάτι προσωρινό όπως μέχρι χθες χτυπιόταν να μας πείσει ο Άδωνις. Άλλοι πιο κυνικά ουσιαστικά από τον Άδωνι είπαν από την αρχή ότι τι να κάνουμε ο πληθωρισμός είναι το αναγκαίο κακό της ανάπτυξης αλλά ας χαρούμε γιατί πλέον έχουμε ανάπτυξη. Και όσο το lock down δεν επιλέγεται και οι εκατόμβες των νεκρών γίνονται κανονικότητα τόσο η ανάπτυξη των κερδών καλά κρατεί . Ο πληθωρισμός που αφορά κυρίως τα είδη λαϊκής κατανάλωσης τραβά τον ανήφορο και ο κόσμος της δουλειάς πνίγεται στα αδιέξοδα τα άγχη και τις αγωνίες όλο και πιο μακριά από τον κόσμο του Μητσοτάκη και του Τσίπρα που σχεδιάζουν μετά πανδημίας με κανονικότητα την εκτεταμένη φτώχεια. Θα αλλάξει και το παραγωγικό μοντέλο λένε για να διασφαλίσει την κερδοφορία σε ντόπιους και ξένους επενδυτές που ήδη παίρνουν θέσεις για το νέο γύρο λεηλασίας του πλούτου της χώρας και κυρίως του μόχθου των εργαζόμενων με βάση το καθεστώς στυγνής εκμετάλλευσης που επιβάλλει το θεσμικό πλαίσιο των μνημονίων αλλά και των συνεχών αντιμεταρρυθμίσεων που ασταμάτητα παρέχει στο κεφάλαιο η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τις πλάτες της αντιπολίτευσης.

Ντόπια και ξένα κέντρα επαινούν το αντεργατικό πλαίσιο και την κυβέρνηση που το πάει παραπέρα και απαιτούν τη συνέχιση των αντιμεταρρυθμίσεων δηλαδή του ολοκληρωτικού ξηλώματος κάθε έννοιας εργατικών δικαιωμάτων και ιδιαίτερα κάθε δυνατότητας αντίστασης. Φαίνεται ξέρουν καλά τα επιτελεία τους πως κάτι τέτοιο είναι δοσμένο με βάση την αφόρητη πίεση που ασκεί το κεφάλαιο στην εργασία. Μεγάλη τους αγωνία στη συγκυρία που διανύουμε να μην υπάρξουν αγώνες για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς που θα τροφοδοτήσουν λέει ένα φαύλο κύκλο μόνιμων πληθωριστικών πιέσεων. Κοινώς λένε στους εργαζόμενους δεχτείτε να εξανεμιστεί το 20% ή και 30% του εισοδήματός σας τους επόμενους μήνες, δεχτείτε οι πιο φτωχοί την ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια και αρκεστείτε σε αυξήσεις 2%και ίσως άλλα 2,5% κατά τον Ιούνιο αν και εφόσον….

Σύντροφοι - συντρόφισσες, φίλες και φίλοι

Εκεί που θέλουμε να δώσουμε το βάρος της σημερινής συζήτησης είναι στο κεφάλαιο των αντιστάσεων νεολαίας και εργαζομένων και σ’ αυτή τη συγκυρία ένα κρίσιμο ζήτημα είναι η πάλη των εργαζόμενων για πραγματικές αυξήσεις στο κόστος της ζωής. Το αντεργατικό θεσμικό πλαίσιο του συστήματος (μνημονιακοί νόμοι- νόμος Χατζηδάκη) μπορούν και πρέπει ν’ ανατραπούν. Ήδη οι εργαζόμενοι στην e- food και στην Cosco αποδείχνουν πως κόντρα σε τρομοκρατία και απαγορεύσεις η εργατική πάλη στη δύσκολη συγκυρία που διανύουμε μπορεί να έχει νίκες. Όμως θα ήταν λειψή η τοποθέτησή μας αν δεν αναδείκνυε με επιχειρήματα τους υπαρκτούς πολεμικούς κινδύνους που γεννά η πολιτική της ντόπιας πλουτοκρατίας που μπλέκει τη χώρα προκειμένου να υπηρετήσει τα στενά ταξικά της συμφέροντα. Οι αρνητικοί συσχετισμοί οδήγησαν ιδιαίτερα το προηγούμενο διάστημα αλλά και σήμερα ακόμη και την Αριστερά (ΚΚΕ, ΛΑΕ, Μ-ΛΚΚΕ κ.λπ.) σε μια γραμμή υποστήριξης του αστικού αφηγήματος περί επιτιθέμενης Τουρκίας και αμυνόμενης Ελλάδας.

Σήμερα μέσα στη βουλή η κυβέρνηση υπερασπίζεται τη συνδρομή με ελληνικό στρατό των επεμβάσεων των Γάλλων ιμπεριαλιστών στο Σαχέλ της Κεντρικής Αφρικής. Στέλνουν Πάτριοτ στη Σαουδική Αραβία και διαγκωνίζονται με την αστική τάξη της Τουρκίας για σχέσεις και επιρροή στην Αίγυπτο και με ιδιαίτερη ένταση και έμφαση στις κρίσιμες εξελίξεις στη Λιβύη που πιθανότατα να ανοίξουν νέους και πιο επικίνδυνους γύρους σύγκρουσης στην περιοχή της Μεσογείου. Οι δηλώσεις Πάιατ χθες μετά τη συνάντηση με Δένδια είναι χαρακτηριστικές μιας και επαινούν τη «στρατηγική συνεργασία» ΗΠΑ- Ελλάδας από την Ουκρανία και τη Μαύρη Θάλασσα, τα Βαλκάνια ως την Ανατολική Μεσόγειο και τη Λιβύη.

Η ντόπια αστική τάξη την ίδια ώρα που ενισχύει το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης από ΗΠΑ- Γαλλία- ΝΑΤΟ μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο εκδηλώνει τυχοδιωκτισμούς που ανά πάσα στιγμή μπορούν να γίνουν επικίνδυνοι. Η πλευρά των πολλών δις για φρεγάτες, Rafal, F16 και άλλα σιδερικά την ώρα που το 2021 έχουμε μείωση 500 εκατομμύριων για τα νοσοκομεία και συγχωνεύονται σχολεία σε τάξεις των 27 εν μέσω πανδημίας, είναι η μία εξοργιστική αλλά όχι η μόνη πλευρά που αφορά τη ζωή του λαού και της νεολαίας. Ακόμη πιο επικίνδυνο για τη ζωή του λαού είναι ο τυχοδιωκτισμός που αποδείχνουν τέτοιες κινήσεις.

Έχουμε πει σε πολλές τοποθετήσεις μας και αυτή η άποψή μας δικαιώνεται διαχρονικά πως ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας και το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης καθορίζει κάθε φορά την εξέλιξη του αντιδραστικού ανταγωνισμού των αστικών τάξεων στις δύο όχθες του Αιγαίου. Τα σιδερικά δεν είναι καθόλου άνευ σημασίας, όμως έτσι κι αλλιώς τα πιο μεγάλα σιδερικά αλλά και ευρύτερες δυνατότητες παρέμβασης κατέχουν οι ιμπεριαλιστές και έτσι οι κινήσεις τους και ο ανταγωνισμός τους καθορίζουν τις εξελίξεις. Η τουρκική αστική τάξη ακροβατεί στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό τυχοδιωκτικά βυθίζοντας το λαό της στη φτώχεια και ενισχύοντάς του δεινά και κινδύνους. Όμως ακόμη πιο τυχοδιωκτικά η αστική τάξη της χώρας μας σε ρόλο προβλέψιμου υπηρέτη των ιμπεριαλιστικών σχεδίων των ΗΠΑ- ΝΑΤΟ αλλά και με σεβαστό στρατιωτικό αποτύπωμα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ δίνει τη χώρα απ’ άκρη σε άκρη σαν βάση ορμητήριο των ΗΠΑ και ταυτόχρονα εμπλέκεται πιο βαθιά από ποτέ σε ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις που επίσης είναι πιο επικίνδυνες από ποτέ.

Αν η συμφωνία με τους Γάλλους ιμπεριαλιστές και η συνδρομή στα βρώμικα νεοαποικιοκρατικά σχέδιά τους στην Αφρική φέρνει τη χώρα σε σύγκρουση με σειρά χώρες και λαούς πολύ πιο επικίνδυνα είναι τα πράγματα με την πρωτόγνωρη εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ. Το άπλωμα των βάσεων που ιδιαίτερα στη Σούδα σίγουρα θα θέσει δραματικά το ζήτημα των άμεσων συνεπειών στους Χανιώτες, είναι η μια πλευρά σοβαρή μα όχι η σοβαρότερη. Όμως οι νέες συμφωνίες από τα χρόνια του Πομπέο- Τσίπρα μέχρι την πρόσφατη του Μητσοτάκη που κορυφώνει όπως είπε ο Πάϊατ τη λεγόμενη συνεργασία αλλά έχει ακόμη δρόμο μέχρι την κορυφή, θέτουν το ζήτημα των βάσεων και του ρόλου της χώρας με άλλους όρους. Ας παρακολουθήσουμε την εκφόρτωση του τεράστιου όγκου στρατιωτικού υλικού αυτές τις μέρες στην Αλεξανδρούπολη. Θα είναι σημειολογικά και ο Πάϊατ εκεί. Το τελευταίο ίσως είναι οι αντιδράσεις της Τουρκίας που υπερπροβάλλονται από δω μεριά για να εμφανιστεί σαν επιτυχία αυτό που στην πραγματικότητα αποτελεί την πιο επικίνδυνη εμπλοκή της χώρας στη στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας από δυνάμεις των ΗΠΑ- ΝΑΤΟ. Μεγαλύτερη αξία έχει να παρακολουθήσουμε τις αντιδράσεις της Ρωσίας.

Η Ρωσία λοιπόν επανειλημμένα και με έμφαση ο Πούτιν το καλοκαίρι έχει αντιδράσει στην πολιτική που ξαναμετατρέπει τη χώρα σε προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης όπως τα χρόνια του ψυχρού πολέμου με τον από βορά κίνδυνο κ.λπ. Όχι τα δεδομένα δεν είναι τα ίδια όμως από πολλές πλευρές γίνονται ακόμη πιο επικίνδυνα. Ας δούμε π.χ. τις εξελίξεις τον τελευταίο καιρό στα Βαλκάνια. Η Σερβία εγκαλείται από τις ΗΠΑ για ζητήματα δημοκρατίας, ενώ οι Σερβοβόσνιοι υπολογίζουν στις πλάτες της Ρωσίας. Στη Βόρεια Μακεδονία η αστάθεια επανέρχεται και όλα αυτά εν μέσω ενεργειακής κρίσης που ιδιαίτερα στην Ευρώπη αξιοποιείται όσο μπορεί από τις ΗΠΑ για να οξύνει την κόντρα Δύσης- Ρωσίας, αλλά ακόμη και την κόντρα Γαλλίας- Γερμανίας. Είναι το πιο πιθανό έως σίγουρο πως η Γερμανία θα λειτουργήσει τον North Stream και πως θα υπογράψει με άγριο παζάρι συμβόλαια μακράς διάρκειας για το αέριο με τη Ρωσία. Αυτό γιατί είναι Γερμανία.

Όμως τι θα γίνει με την όδευση του αερίου που ήδη φτάνει στη Σερβία και οι Ρώσοι από θέση ισχύος θέλουν να το αυξήσουν και να το απλώσουν; μέχρι πιο σημείο η καταρρέουσα Ουκρανία θα αξιοποιηθεί από τις ΗΠΑ με πολεμικούς όρους στη γεωπολιτική τους σύγκρουση με τη Ρωσία; Σίγουρα δεν είναι άσχετος ακόμη και ο λεγόμενος ασύμμετρος πόλεμος με τον ωμό βασανισμό των προσφυγών που μαίνεται μεταξύ Λευκορωσίας και Πολωνίας.

Η Τουρκία εμπλέκεται στις γεωπολιτικές συγκρούσεις από τη συγκεκριμένη στη Λευκορωσία ως την πιο θερμή στην Ουκρανία στον Καύκασο με τους 6000 νεκρούς πέρυσι και με συνεχή προσπάθεια άσκησης επιρροής από τα Βαλκάνια περνά στη Συρία και με έμφαση στη Λιβύη απλώνει τις αξιώσεις της στην Αφρική. Προφανώς πρόκειται για ανιστόρητο τυχοδιωκτισμό μιας αστικής τάξης που έχει ένα μέγεθος στην περιοχή αλλά όλο και πιο δύσκολα θα στέκεται όσο οξύνεται η σύγκρουση ΗΠΑ- Ρωσίας. Μάλλον πόνταρε πολλά στη θεωρία αποχώρησης των ΗΠΑ και στην επιλογή τους να δρουν δια αντιπροσώπων.

Η αυριανή διάσκεψη για τη Λιβύη στο Παρίσι με συμμετοχή της αντιπροέδρου των ΗΠΑ Καμάλα Χάρις πιθανότατα θα δείξει πως οι ΗΠΑ επιστρέφουν αν και κατά την άποψή μας δεν έφυγαν ποτέ. Όμως αυτό που θέλουμε και οφείλουμε να τονίσουμε είναι ο τυχοδιωκτισμός της δικής μας αστικής τάξης.

Η νέα Σούδα που αναπτύσσεται στο άλλο άκρο της χώρας στην Αλεξανδρούπολη, ντεφάκτο και ανεξάρτητα πόσο το έχει χωνέψει η ίδια η αστική τάξη εντάσσει στρατιωτικά τη χώρα στην κατά αντιπαράταξη και επί του πεδίου αναμέτρηση ΗΠΑ- Ρωσίας. Αυτή η αναμέτρηση εκδηλώνεται από τη Λιβύη – Συρία στην Ανατολική Μεσόγειο με την ισχυρή διαιτησία των ΗΠΑ στα ελληνοτουρκικά και τον τελευταίο καιρό θερμαίνεται στα Βαλκάνια, ξανά και έντονα στην Ουκρανία και είδομεν…

Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δηλώνει λοιπόν άμεση παρουσία με σοβαρή ενίσχυση των βάσεων στην Ελλάδα και με ισχυρή παρουσία του 6^ου στόλου του που προκαλεί ξανά τη Ρωσία με τη ναυαρχίδα του στη Μαύρη Θάλασσα. Ταυτόχρονα ενισχύεται με την παρουσία του δια αντιπροσώπων. Φτάνει να σκεφτούμε την πρόσφατη δήλωση του προέδρου της βουλής με το χάρτη της Ελλάδας και κυρίως την παλιότερη του υπουργού άμυνας που δήλωσε διάθεση να ξαναχύσουν τα παιδιά των εργαζόμενων της χώρας το αίμα τους όπως το 1950 στην Κορέα, για τις ΗΠΑ.

Παρατηρούμε πως πάνω και από την αναλογία μεγεθών με την τουρκική η ελληνική αστική τάξη επίσης απλώνεται με τον τρόπο της, φορτώνοντας δυσβάσταχτες πολεμικές δαπάνες στο λαό στις διακεκαυμένες ζώνες των επεμβάσεων και συγκρούσεων ΗΠΑ- Γαλλίας. Τι πιο τυχοδιωκτικό και επικίνδυνο για το λαό και τη χώρα σε μια τέτοια εποχή!

Ιδιαίτερα οι βάσεις που είναι έτσι κι αλλιώς του θανάτου στις μέρες μας γίνονται κυριολεκτικά μαγνήτης πολέμου και στην εποχή μας ο κίνδυνος δεν είναι οι πύραυλοι του Καντάφι αλλά οι αποδεδειγμένης αποτελεσματικότητας πύραυλοι του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Δεν είναι λοιπόν ο καρκίνος των βάσεων μονάχα επικίνδυνο δηλητήριο στις σχέσεις μας με τους λαούς που απειλεί και καταστρέφει ο αποδεδειγμένα μεγαλύτερος φονιάς των λαών ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Οι βάσεις και όλη η τυχοδιωκτική πολιτική της αστικής τάξης μπλέκουν το λαό σε θανάσιμους πολεμικούς κινδύνους, την ίδια ώρα που τον χρεώνουν με δις αξιοποιώντας την Τουρκία σαν μπαμπούλα αλλά και οξύνοντας εν τέλει τον αντιδραστικό ανταγωνισμό με την αστική της τάξη. Η ελληνική αστική τάξη έχει μάθει από τη γέννησή της να ζει με τις αλυσίδες της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Σήμερα πέρα από την οικονομία βάζει ολοκληρωτικά τους φονιάδες και ληστές των λαών ρυθμιστές και στο ζήτημα του πολέμου και της Ειρήνης. Όπως λέει ο λαός βάζουν το λύκο να φυλάει τα πρόβατα, όμως έχουν το σκοπό τους και επιπλέον δε θα σφαχτούν τα παιδιά της πλουτοκρατίας.

Το 1922 και το πιο πρόσφατο κυπριακό δράμα που παραμένει ανοικτή πληγή αλλά και οι οικονομικές χρεοκοπίες είναι ιστορικά αποτελέσματα – τραγωδίες που πάντα η αστική τάξη ξέρει να φορτώνει στις πλάτες του λαού προκειμένου η ίδια ξανά προς τη δόξα να τραβά. Σήμερα λοιπόν η αστική τάξη ωμά χρεώνει στο λαό τα δεινά της πανδημίας κάνοντας πανάκεια το εμβόλιο. Αυτό μαρτυρά το αίσχος με τα λεωφορεία στη Θεσσαλονίκη και το μετρό στην Αθήνα. Αυτό μαρτυρά η τραγική εικόνα στα νοσοκομεία της Λάρισας, του Βόλου και όλης της Μακεδονίας, αλλά σε λίγο και της Αθήνας. Εξίσου ωμά χρεώνει στο λαό ακρίβεια και συνειδητά και με αυτό τον τρόπο λεηλατεί παραπέρα το εισόδημα των πιο φτωχών μισθωτών αυτών που τελικά παράγουν τον πλούτο της κοινωνίας.

Την ώρα που ο λαός αγωνιά για την ίδια τη ζωή του από τη φτώχεια και λογιών ασθενειών πέραν του κορονοϊού συχνά ακριβώς λόγω της φτώχειας, η αστική τάξη πανηγυρίζει για τις ευκαιρίες του ταμείου ανάκαμψης και για το ευνοϊκό πεδίο που έχει στρώσει για ντόπιους και ξένους επενδυτές για την μετά πανδημίας εποχή. Τα μνημόνια και οι πολεμικοί κίνδυνοι είναι τα πρόσφατα δεινά του λαού από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Όμως η αστική τάξη έχει τις προσδοκίες της…

Γεννιέται το ερώτημα : ο λαός μπορεί να προσδοκά από την καπιταλιστική ανάκαμψη αν και εφόσον και όπως τελικά αυτή προκύψει;

Το σχέδιο Πισαρίδη ξεκάθαρα θέτει σαν βασική πλευρά της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας την ένταση της εκμετάλλευσης και νόμοι σαν το νόμο Χατζηδάκη σ’ αυτή την κατεύθυνση κινούνται. Όπως είπαμε θέλουν να κάνουν τη φτώχεια του λαού και τη στυγνή του εκμετάλλευση κανονικότητα της νέας εποχής. Με το ίδιο αντιλαϊκό θράσος η κυβέρνηση με τη συναίνεση όλου του αστικού πολιτικού προσωπικού μπλέκει το λαό και τη χώρα σε πολεμικές περιπέτειες προβάλλοντας την πολιτική της με ολέθρια συνεργεία και της ψευτοαριστεράς σαν πολιτική πατριωτική και αποτροπής του πολέμου.

Για την υπηρέτηση συνολικά αυτής της πολιτικής η αστική τάξη επιστρατεύει την πολιτική της φασιστικοποίησης και συχνά αξιοποιεί τη δράση φασιστικών ομάδων όπως απέναντι στους μαθητές πριν ένα μήνα. Ο εθνικισμός και ο ρατσισμός και η στοχοποίηση αδύναμων όπως οι Ρομά πρόσφατα είναι η βρώμικη πολιτική για τη συσπείρωση κοινωνικών δυνάμεων σε συντηρητική και αντιδραστική κατεύθυνση μπροστά στην φανερά ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με τους φασίστες υπουργούς αλλά με τον προερχόμενο από τη αριστερά Θεοδωρικάκο και γενικότερα από την κυρίαρχη πολιτική του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου και όχι μόνο από τις ακροδεξιές απολήξεις του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης που δε θα κατάφερναν κάτι τέτοιο.

Να γιατί τονίζουμε καιρό τώρα πως το κυρίαρχο αστικό αφήγημα της επιτιθέμενης Τουρκίας – αμυνόμενης Ελλάδας είναι ολέθριο ν’ αναπαράγεται λες και είναι αντικειμενική αλήθεια από την Αριστερά.οι εξελίξεις αποκαλύπτουν, τα γεγονόταμιλούν όμως είναι αλήθεια πως η κατάσταση γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη από κάθε άποψη και ακόμη πιο ζοφερή όσο υπολείπονται οι λαϊκές αντιστάσεις. Όμως από την πλευρά μας κάθε άλλο παρά τα βλέπουμε όλα μαύρα.

Ο περσινός ξεσηκωμός της νεολαίας με κορύφωση τη Νέα Σμύρνη έδωσε τη σκυτάλη στον ελπιδοφόρο αγώνα της e- food στις αρχές του Οκτώβρη και πριν λίγες μέρες στον ακόμη πιο ελπιδοφόρο αγώνα των εργατών της cosco. Σε πλανητική κλίμακα η εργατική τάξη και η νεολαία βρίσκονται σε αναβρασμό. Στις ΗΠΑ οι πιο οξυμένες από ποτέ αντιθέσεις αποκαλύφθηκαν με τις εκατόμβες των νεκρών στη Νέα Υόρκη. Αυτές τροφοδότησαν την εξέγερση που ξέσπασε με αφορμή τη δολοφονία του Φλόιντ. Αυτές τις αντιθέσεις που αποκαλύπτουν τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού- ιμπεριαλισμού της εποχής μας ούτε θέλει ούτε μπορεί να τις αμβλύνει ο Μπάιντεν ή ο δικός μας Τσίπρας. Αυτό τον καιρό 100.000 εργάτες στις ΗΠΑ σε διάφορα εργοστάσια παλεύουν επίμονα για αυξήσεις στους μισθούς. Σοβαρές απεργίες ξεσπούν και στην Ευρώπη.

Σύντροφοι και φίλοι το ζήτημα της ζωής μας και του μέλλοντος της εργατικής τάξης και των λαών θα κριθεί όπως πάντα στο πεδίο της ταξικής πάλης. μας λείπουν είναι αλήθεια πολλές απαντήσεις που σίγουρα θα μας τις δώσει η ταξική πάλη που διεξάγεται αντικειμενικά και κανένας δε μπορεί να την καταργήσει. Οι κομμουνιστές έχουν να πουν αλήθειες στις νέες γενιές που μαθαίνουν να πολεμούν πολεμώντας το καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα της βαρβαρότητας. Όμως για να πάρουν και να δώσουν και ν’ ανοίξουν έτσι νέοι κύκλοι για το εργατικό επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα της εποχής μας πρέπει να δουν την αλήθεια κατάματα. Η διάλυση του κινήματος ξεκίνησε από το κεφάλι. Από την επικράτηση στην κεφαλή των δυνάμεων που απέρριψαν τους λεγόμενους σταλινισμούς και το ρόλο της εργατικής τάξης και κινήθηκαν τάχα παλλαϊκά και σε κατεύθυνση διόρθωσης του καπιταλισμού. Η μελέτη της ιστορίας είναι στη διάθεση των πρωτοπόρων και είναι αναγκαία. Όμως πιο αναγκαία είναι η ενίσχυση της ανάγκης των μαζών να κινηθούν, ν’ αντισταθούν στη βαρβαρότητα. Τα ελλείμματά μας σ’ ότι μας αφορά είναι μεγάλα και δεν έχουμε ανάγκη να τα κρύβουμε. Μ’ αυτή την έννοια και με την επίγνωση των αρνητικών συσχετισμών η συμβολή στην κίνηση των μαζών και ιδιαίτερα της εργατικής τάξης δεν είναι σήμερα κάτι εύκολο. Μας φέρνουν πικρό γέλιο συχνά οι βερμπαλισμοί του ΠΑΜΕ παρότι είναι φανερό ότι συσπειρώνει ένα δυναμικό πολύ μεγαλύτερο από εμάς. Ούτε θέλει ούτε μπορεί όμως το ΠΑΜΕ να έρθει σε ανοικτή ρήξη με την πολιτική του συστήματος σε κανένα μέτωπο. Ούτε θέλει ούτε μπορεί να εμπνεύσει τη μαζική κινητοποίηση των εργαζόμενων όσο και αν οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη να αγωνιστούν. ΞεκάθαρΗ είναι η υποταγή του στο αστικό αφήγημα που αναφερθήκαμε σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά. Έχουμε εξηγήσει ξανά πως η αποδοχή αυτού του αφηγήματος παραλύει όλα τα μέτωπα πάλης που έχει ανάγκη ζωής να συγκροτήσει ο λαός. Πώς να μιλήσεις για τις βάσεις αν αναπαράγεις ότι η Τουρκία επιτίθεται στην αμυνόμενη Ελλάδα απέναντι στην αστική τάξη που εμφανίζει τις ΗΠΑ- Γαλλία σαν προστάτες; Πώς να καταγγείλεις τα δις για όπλα παρότι ο λαός πεινά και δεν έχει νοσοκομεία; Μη μιλάς μη γελάς κινδυνεύει η Ελλάς. Εκεί οδηγεί το ψευδές αστικό αφήγημα.

Εμείς παρότι θεωρούμε ότι οι σημερινοί συσχετισμοί είναι θέμα μιας πορείας που το ΚΚΕ έχει τεράστιες ευθύνες δεν κατηγορούμε το κκε γιατί δε φέρνει τα πάνω κάτω. Απλώς αντιλαμβανόμαστε (μ’ ότι αυτό σημαίνει για τις ευθύνες που μας αντιστοιχούν) πως το ΚΚΕ όπως κάνει σταθερά εδώ και δεκαετίες όπως έκανε και στη λαϊκή εξέγερση του Νοέμβρη του 73, έτσι και σήμερα δεν αποτολμά να βάλει το δυναμικό που συσπειρώνει στην πρώτη γραμμή της λαϊκής πάλης στην κατεύθυνση της ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής. Μια τέτοια κατεύθυνση για ένα κόμμα με τα μεγέθη του ΚΚΕ έχει ρίσκα και κόστη και προφανώς η ηγεσία του ΚΚΕ δε θέλει να πάρει. Όμως όπως αποδεικνύεται εδώ και δεκαετίες και αυτό δεν αφορά μόνο το ΚΚΕ η γραμμή του λεγκαλισμού, του ρεφορμισμού, του κυβερνητισμού και της ανεμπιστοσύνης στην πάλη των μαζών κάνει τα πράγματα ολοένα και χειρότερα.

Αυτό αποδείχνεται και στο λεγόμενο από κάποιους κάποτε κόκκινο συνδικάτο της ΕΛΜΕ που ενώ έχει οργανωτική συγκρότηση και αριστερό συσχετισμό αδυνατεί να φέρει τα μέλη του στη συνέλευση και να οργανώσει τον αγώνα για ν’ αποκρούσει την εφαρμογή της αξιολόγησης. Μα αλήθεια πότε οι δυνάμεις ρεφορμιστικής αριστεράς όλων των αποχρώσεων ανέδειξαν τον αντιδραστικό χαρακτήρα της αξιολόγησης για το εργαζόμενο εκπαιδευτικό έξω από επιστημονισμούς και καλλιέργεια αυταπατών για τα όρια μιας αριστερής παρέμβασης στο πλαίσιο της εκπαίδευσης του συστήματος.

Από την πλευρά μας με επίγνωση των αρνητικών συσχετισμών οφείλουμε σ’ όποιο χώρο βρισκόμαστε και έστω και ένας άνθρωπος σ’ ένα χώρο να κρατήσουμε στάση αντίστασης, συλλογικότητας και αγωνιστικής αλληλεγγύης μέσα στους συναδέλφους μας και με ιδιαίτερη έγνοια για το άνοιγμα εστιών αντίστασης. Ένας αριστερός άνθρωπος πάντα ξεχώριζε στο σχολειό, τη γειτονιά ή τη δουλειά του. Ποτέ δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Σήμερα μπορούμε να πάρουμε κουράγιο από το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι και η νεολαία έχουν ανάγκη ν’ αντισταθούν. Το στοίχημα για μας είναι να μάθουμε να πλέουμε στο λαό όπως το ψάρι στο νερό!

Το ότι οι εργαζόμενοι- νεολαίοι έχουν ανάγκη ν’ αντισταθούν οφείλουμε καταρχήν να το διαβάσουμε σαν κάτι αντικειμενικό που αφορά την ανάγκη τους και τη θέλησή τους να ζήσουν. Να γιατί μέσα στη συνολικότερη μαυρίλα είχαμε νικηφόρους αγώνες στη Νέα Σμύρνη, στην e- food και στην Cosco. Την πίεση από την ωμή και βάρβαρη επίθεση του συστήματος την υφίσταται κάθε εργαζόμενος και απ’ αυτή γεννιέται σαν ανάγκη ζωής η ανάγκη ν’ αντισταθεί. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τους νέους ανθρώπους που το σύστημα τους στερεί το μέλλον.

Πρέπει να γνωρίζουμε τη σύγχυση που επικρατεί και μια σειρά αρνητικές επιδράσεις που διαμορφώνει η κυριαρχία του συστήματος, η έλλειψη ουσιαστικού αριστερού αντίλογου και κυρίως η έλλειψη μαζικών αντιστάσεων σε καθολική κλίμακα μιας και η επίθεση είναι και καθολικής κλίμακας και πολύ άγρια. Όση ανάγκη έχει ιδιαίτερα ο νέος άνθρωπος ν’ αντισταθεί για την υπεράσπιση της ζωής και του δίκιου του, άλλο τόσο αμάθητος είναι σε κάτι τέτοιο στην εποχή μας. το συμπέρασμα απ’ όλα αυτά είναι πως μπορούμε να μάθουμε να πολεμάμε πολεμώντας καθημερινά μαζί με το λαό από τις πιο μικρές ως τις πιο μεγάλες μάχες που έχει έτσι κι αλλιώς μπροστά του και δε μπορεί να τις αποφύγει.

Η οργή, η ανεμπιστοσύνη ως και απόρριψη του συστήματος είναι δεδομένη ήδη σε μεγάλα κομμάτια του λαού. Η ανάγκη αντίστασης εξ αντικειμένου υπαρκτή στη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και της νεολαίας προφανώς σε μίξη με σύγχυση, αυταπάτες, κ.λπ. Το πότε και που θα ξεσπάσουν αντιστάσεις δύσκολο με βάση και τη μικρή ανάπτυξή μας να το προβλέψουμε. Σ’ αυτές τις εκτιμήσεις μας συνηγορούν και με πιο επιστημονικά εμπεριστατωμένες αναλύσεις και οι αστοί. Προτείνω την ανάλυση του Κ. Καλλίτση στην οικονομική Καθημερινή στις 7 Νοέμβρη. Οι αστοί και οι ιμπεριαλιστές παίρνουν τα μέτρα τους.

Πολεμικοί εξοπλισμοί, αστυνομοκρατία και φασιστικοποίηση αλλά και λουστράτα ιδεολογικά αφηγήματα, έγνοια τάχα για το περιβάλλον παρότι το λεηλατούν καθημερινά και επικοινωνιολόγοι που δείχνουν στους αστούς πολιτικούς σε κάθε ζήτημα πώς να ξεγλιστρήσουν με την ατομική ευθύνη. Δίνουν και ψίχουλα με δόσεις και ότι άλλο μπορούν για να καθυστερήσουν το ξέσπασμα της λαϊκής οργής. Όμως δε μπορούν να δώσουν πραγματική δυνατότητα για ζωή με δικαιώματα στη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων του πλανήτη και σε κάθε χώρα.

Στη χώρα μας είναι επιτακτική η ανάγκη συγκρότησης των μετώπων πάλης του λαού ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό και το μέτωπο πάλης για το μεροκάματο και το δικαίωμα στη ζωή (περίθαλψη, σπουδές κ.λπ.). έστω και με όρους ζύμωσης και προπαγάνδας να δυναμώσουμε την παρέμβασή μας στις λαϊκές γειτονιές και σε κάθε χώρο για την ανάγκη της πάλης για πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις , επιδόματα ανεργίας. Η ζύμωση μιας τέτοιας κατεύθυνσης αγγίζει σήμερα τους εργαζόμενους και μας βοηθά να ενισχύσουμε τις σχέσεις μας και να ευνοήσουμε έστω και μικρές αντιστάσεις σε κάποιους χώρους.

Ούτε οι εξαγγελίες για τα κυβερνητικά ψίχουλα του 2,5% από τον Ιούνιο, ούτε τα ταξίματα του ΣΥΡΙΖΑ αν και όταν βγει κυβέρνηση πείθουν το λαό μπροστά στο τεράστιο πρόβλημα της αφαίμαξης του εισοδήματός του από την ακρίβεια. Η ακρίβεια ήρθε για να μείνει συνολικότερα η φτώχεια στους ανθρώπους της δουλειάς είναι όρος για την όποια ανάκαμψη κερδών μπορεί να πετύχει η κεφαλαιοκρατία. Οι περικοπές κοινωνικών δαπανών σύντομα θα απαιτηθεί από τους ιμπεριαλιστές της Ε.Ε. να γίνουν πιο δραστικές ένεκα του χρέους και της ανάγκης δημοσιονομικής παραπέρα συμμόρφωσης. Ήδη η επωαζόμενη γερμανική καγκελαρία δίνει τον τόνο. Μα και οι ντόπιοι που και αν δεν υπήρχαν μνημόνια έπρεπε να τα ανακαλύψουν ξέρουν καλά πλέον να υπηρετούν την πολιτική όλα στο κεφάλαιο.

Υπό αυτή την έννοια η καπιταλιστική ανάκαμψη έστω και αν δεν ξαναβυθιστεί σύντομα στη βαθειά και αθεράπευτη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση δεν έχει «κοινωνικό μέρισμα» για τους εργαζόμενους. Το 2,5% των αυξήσεων από τον Ιούνιο σαν «κοινωνικό μέρισμα» στους εργαζόμενους όπως λένε Μητσοτάκης – Χατζηδάκης είναι πρόκληση που αποκαλύπτεται καθημερινά όταν η ακρίβεια λεηλατεί τουλάχιστον το 20% των χαμηλόμισθων δηλαδή της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζόμενων που ήδη ζει με μισθούς φτώχειας. Οι εργαζόμενοι δεν είναι στην ίδια βάρκα με τους κεφαλαιοκράτες και σε κανένα από τα ζητήματα που αφορούν τη ζωή και το μέλλον τους. Η εγκληματική αντιμετώπιση της πανδημίας είναι κομμάτι της συνολικότερης εγκληματικής φύσης του συστήματος που δεν αφήνει περιθώρια για ζωή με δικαιώματα στον κόσμο της δουλειάς και αντίθετα τον αντιμετωπίζει με φασιστικοποίηση και ακόμα δε διστάζει να λογαριάζει τα παιδιά του σαν κρέας για τα κανόνια.

Ας αποφασίσουμε με τόλμη να έρθουμε πιο κοντά στη νεολαία και τους εργαζόμενους. Όταν οι επόμενες μάχες της Cosco, της e-food, και της Νέας Σμύρνης ξεσπάσουν, στο χώρο που σπουδάζουμε, εργαζόμαστε ή στη γειτονιά μας, ας είμαστε ήδη συνδεδεμένοι με την προϋπάρχουσα αγωνία των γύρω μας. Ας μη μας παρασύρουν οι συνήθειες των μεγάλων της ψευτοαριστεράς, ας αγνοήσουμε βερμπαλισμούς, μεγάλα σχέδια και εκλογικές αγωνίες. Ας σταθούμε αγωνιστικά δίπλα στους εργαζόμενους και τη νεολαία πιστοί στην επαναστατική θεώρηση της πραγματικότητας που επιβεβαιώνεται συνεχώς.

Μπροστά στο Νοέμβρη ψηλά τα λάβαρα και γερά το κόκκινο νήμα των αγώνων του λαού για ψωμί –παιδεία- υγεία –ελευθερία. Γα να σπάσει κάποτε ο λαός τις αλυσίδες της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Για να ενωθεί η πάλη του λαού μας με την πάλη των λαών της περιοχής ενάντια στον πόλεμο τους ιμπεριαλιστές εμπρηστές του πολέμου και τα ντόπια στηρίγματά τους. Για ένα κόσμο του δίκιου και της ανθρωπιάς.

Στις 17 Νοέμβρη λοιπόν να βροντοφωνάξουμε ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ ΣΕ ΑΓΩΝΑ Μας ΚΑΛΕΙ