Αρχαίο το λογοπαίγνιο και όχι τόσο ρητορικό το ερώτημα αν η ειρήνη αποτελεί την ανάπαυλα μεταξύ πολεμικών διαδικασιών και εν τέλει αν συνιστά μια προπολεμική διεργασία. Ή αν ο πόλεμος γεφυρώνει ειρηνικές περιόδους μοιραία και στα πλαίσια μιας αδιατάραχτης αλληλουχίας φρίκης. Η απάντηση όμως είναι απόλυτα εναργής και αδιαμφισβήτητη στη διερεύνηση του ιστορικοκοινωνικού υπόβαθρου των ένοπλων συρράξεων. Η συγκρότηση δηλαδή άδικων, καταπιεστικών και φύσει επεκτατικών οικονομικών συμφερόντων, η αντιπαράταξη τους και η επίλυση τους με τα «άλλα μέσα», τα βιαιότερα και φονικότερα.
Ξύπνησε λοιπόν και ξαναβρυχάται το ανθρωποφάγο θεριό. Μόλις για λίγο ξαπόστασε, δεν πρόκαμε καν να χωνέψει πάνω από δυο εκατομμύρια ψυχές που ρούφηξε τη τελευταία τριακονταετία, όπως και τα 150 εκατομμύρια στους δύο παγκόσμιους. Μα η λαιμαργία του δεν λέει να κοπάσει. Και εντάξει, η ερμηνεία του θυμωμένου θυμικού από τον θεό Άρη δεν υφίσταται πια στις σύγχρονες μέρες μας. Μήτε καταπραΰνει τον φόβο η επίκληση με προσευχές και δεήσεις για παρέμβαση των πιο εξελιγμένων θεϊκών δυνάμεων, στην περιφρούρηση του αγαθού της ειρήνης.
Το τέλος της παραπλάνησης
Αλλά πως εξηγείται η επανάκαμψη του σαρκοβόρου τέρατος σε έναν πλανήτη, όπου οι διάφορες γλώσσες και πέννες κατά τις δήθεν κοσμογονικές αλλαγές του 89-91 διαβεβαίωναν ΔΙΘΥΡΑΜΒΙΚΑ, ότι η ιστορία ξεπροβόδισε οριστικά και σχεδόν ολοκληρωτικά το κομμουνιστικό «κακό» (ή ότι κατ` επίφαση είχε απομείνει από αυτό) και το οποίο «αμαύρωσε, αναστάτωσε, δίχασε» τη ροή της κοντά έναν αιώνα; Προϋπαντώντας έτσι μία κοινότητα συνδιαλλαγής, συναδέλφωσης και αγαλλίασης με τα αλησμόνητα φληναφήματα περί «παγκοσμιοποίησης, παγκόσμιου χωριού, καπιταλιστικών ολοκληρώσεων, τέλους της ιστορίας, κλπ».
Στο θεαματικά άμεσο διάστημα και μάλιστα σε ντροπιαστικά σύντομο χρόνο για τις τότε μεσουρανούσες, οικουμενικές (εκ δεξιών και «αριστερών») αερολογίες, ο «αισιόδοξος» απόηχος των τυμπανοκρουσιών πνίγηκε από τη βοή των πρώτων πυραύλων δυτικής προέλευσης, που κονιορτοποιούσαν χώρες και πολτοποιούσαν πληθυσμούς.
Αν και η «σοβιετική αυτοκρατορία του σκότους» έχουν καταρρεύσει, τα σπαράγματα του σιδερένιου παραπετάσματος έγιναν σουβενίρ και τα στρατόπεδα σαν εχθρικά οικονομικά συστήματα ομογενοποιήθηκαν, αν και ο καπιταλισμός μαζί με την κορυφαία εκδοχή του -τον ιμπεριαλισμό- και τυπικά πλέον δεν έχουν αντίπαλο στο γήπεδο, η ειρήνη οδηγείται κατ` επανάληψη στο εκτελεστικό απόσπασμα. Μάλλον γιατί το σύστημα αντιμετωπίζει σαν αντίπαλο πια τον ίδιο του τον εαυτό!!
Αδιέξοδο σύστημα εκμετάλλευσης και πολέμων
Σίγουρα ο κάθε άδικος πόλεμος είναι απόλυτα σύμφυτος με τον βάρβαρο χαρακτήρα του καπιταλισμού- ιμπεριαλισμού, που όσο και αν εξελίσσεται η μορφή του, άλλο τόσο μεγιστοποιούνται οι καταστροφικές δυνατότητες του και αποκρυσταλλώνεται- απογειώνεται η αναπόφευγη αναγκαιότητα υπέρβασης των κρίσεων του (οικονομικών και ένεκα έντασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών) «με την κριτική των όπλων» (Μαρξ). Είτε προπαρασκευαστικά, παρελκυστικά μέσω περιφερειακών αψιμαχιών, είτε μέσω της κεντρικής και δεδομένα θερμοπυρηνικής και ολέθριας αναμέτρησης.
Δυστυχώς το σύστημα της εκμετάλλευσης και καταπίεσης και κυρίως στην ιμπεριαλιστική του διάσταση είναι εγκλωβισμένο δίχως την παραμικρή χαραμάδα δραπέτευσης στο μεγαλύτερο ΑΔΙΕΞΟΔΟ, που γνώρισε στην ιστορία του ο ανθρώπινος πολιτισμός. Εκείνο του ατέρμονα κύκλου πόλεμος- καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων- βραχύβια φάση άνθισης- επόμενο τέλμα- νέα επίθεση και διοχέτευση του βραχυκυκλώματος στο βιοτικό επίπεδο και ελευθερίες των εργαζόμενων μαζών- αγριότερη αντιπαράθεση των δυναστών της οικουμένης για ανακατανομή αγορών και σφαιρών επιρροής- πόλεμοι τοπικοί- πόλεμος γενικευμένος και ούτω καθεξής.
Μονάχα που σε ετούτη την ιστορική φάση εντοπίζεται η μεγάλη ανατροπή - εμπλοκή στον «φυσιολογικό» κύκλο αναπαραγωγής του καπιταλισμού. Το ειδικό αδιέξοδο μέσα στο διαχρονικό, γενικό αδιέξοδο!! Το ειδικό αδιέξοδο και μεγάλος νικητής (αδιάκριτα έκβασης) στο ουκρανικό επεισόδιο. Η ισορροπία του πυρηνικού τρόμου. «Φιλότιμα» και αδιάκοπα εδώ και χρόνια εξαίρετα μέλη της υπερατλαντικής δεξαμενής σκέψης εκθειάζουν την ευεργετική επίδραση ενός παγκόσμιου πολέμου, ο οποίος αποκλειστικά θα δώσει τη δραστική απάντηση στο υφέρπον κραχ και στα ημίμετρα, που με αγκομαχητό το αποσοβούν. Εννοούν πως η εκστατική επανεκκίνηση της οικονομίας θα προκύψει μέσα από μια γη μετατρεμμένη σε κρανίου τόπο. Μάλιστα. Ίσως αν ζούσε ο Αϊνστάιν και με βάση τα νέα δεδομένα (η μεγαλύτερη βόμβα είναι ρωσική και με ισχύ 3.333 φορές πολλαπλάσια της μινιατούρας της Χιροσίμα) διόρθωνε την περίφημη ρήση του περί «πέτρες και ξύλα». Πιο «νουνεχή» επιτελικά γεράκια τελικά (ευτυχώς) επικρατούν. Όταν πάψουν, πιθανόν να μην προλάβουμε, να το μάθουμε….
Το τρανότερο ίσως συμπέρασμα που οφείλει η ανθρωπότητα να εξάγει από το μακελειό του ουκρανικού λαού είναι η ενοχοποίηση της αθλιότητας και κτηνωδίας του ιμπεριαλισμού. Αλλοίμονο και μείνει στο απυρόβλητο από αυτό το γεγονός μετακυλώντας τις δομικές, γενεσιουργές ευθύνες του για την νέα συμφορά στην παραφροσύνη φερειπείν ενός Πούτιν. Ή πρόπερσι στα ανύπαρκτα όπλα του Σαντάμ, ή πιο παλιά στον σχιζοφρενή Χίτλερ ή στο βάθος των χιλιετηρίδων στα μάτια και γοφούς …. της ωραίας Ελένης.
Από κόσμο αδικίας σε κόσμο μακάβριο
Πραγματικά στον εβδομηντάχρονο γιορτασμό του ΝΑΤΟ δεν μπορούσε να δεχτεί «ιδανικότερο» γενέθλιο δώρο από τη Ρωσική ηγεσία. Τέτοιο, ώστε φαινομενικά να συσπειρώσει τη Δύση γύρω από τον αμερικανικό πυρήνα του. Ο πιο δολοφονικός, ορμητικός, συγκροτημένος μηχανισμός της υδρογείου κολυμπάει στα νερά του. Όχι όμως δίχως προβληματισμό. Ο κόσμος μετά το κρεματόριο της Ουκρανίας οπωσδήποτε θα είναι ο ίδιος, αλλά συνάμα (όπως όλοι υποστηρίζουν) και διαφορετικός.
Απαράλλακτος, γιατί οι κυρίαρχοι (πρωτοκάθεδροι, μεσιανοί και ακόλουθοι) θεωρούν τους λαούς αναλώσιμη, τιποτένια αξία μπροστά στην ευόδωση των σχεδιασμών τους. Αρχής γενομένης από τις ΗΠΑ και σε μικρότερο (αλλά σημαντικό) βαθμό τους Ευρωπαίους, που πρώτοι άνοιξαν ΔΙΑΠΛΑΤΑ την πόρτα στον «αναθεωρητισμό» και απλά τη βρήκε ανοικτή η Μόσχα και μπήκε. Μία εύηχη διατύπωση των ωμών επεμβάσεων κάθε ισχυρού που παραβιάζει και επαναχαράσσει τα σύνορα κρατών με τον πιο τραγικό τρόπο. Τεμαχίζοντας τα σώματα των λαών.
Τότε, όταν η αναισχυντία της στρατευμένης στην υπηρεσία των δυτικών αφεντάδων της Ελλάδας δημοσιογραφία δεν ανακάλυπτε πως το φάντασμα του πολέμου βρικολάκιαζε επάνω στον Γιουγκοσλαβικό νοτιά της Ευρώπης. Χρησιμοποιώντας κιόλας βόμβες που δεν εκτόξευαν κουφέτα και σοκολατοειδή, αλλά περιείχαν απεμπλουτισμένο ουράνιο! Δεν έβρισκε μια λέξη ουσιαστικής καταδίκης στο ειδεχθές έγκλημα των Αμερικάνων, όταν κατάκαψαν σαν ποντίκια 408 (τουλάχιστον) γυναικόπαιδα στο καταφύγιο Amiriyah της Βαγδάτης. Ένα μη κροκοδείλιο δάκρυ δεν κύλησε αναφορικά με το δράμα των μελαψών προσφυγικών κυμάτων (Συρία, Λιβύη, Υεμένη),όπου ακόμη και σήμερα πνίγονται στα νερά της Μεσογείου. Αντίθετα διατυμπάνιζαν τη σκοταδιστική και ισλαμοφασιστική πολιτική φυλάρχων και οργανωμένων δυνάμεων κυρίως σε Αφγανιστάν και Ιράκ, εξιλεώνοντας έτσι και εν μέρει τη ξένη εισβολή.
Ελλάδα- Ουκρανία, ομοιότητες- παράλληλοι βίοι;
Με μια ρηχή πάλι ματιά ανατριχιαστικά αναλλοίωτος φαντάζει ο κόσμος στους κανόνες λειτουργίας και συμπεριφοράς των κρατούντων απέναντι στους καταπιεσμένους. Ο Ζελένσκι με περίσσιο τυχοδιωκτισμό και ψυχρή απάθεια παγίδεψε τον λαό του στο επίκεντρο της αμερικανορώσικης γεωστρατηγικής διένεξης. Και ιδού οι συνέπειες, τα δεινά. Έγκαιρα όμως η άρχουσα τάξη φυγαδεύτηκε με τα ιδιωτικά της τζετ σε ασφαλείς και πολυτελείς προορισμούς, την ώρα όπου οι δύσμοιροι Ουκρανοί πληρώνουν με το γνωστό αξιοθρήνητο τίμημα τις επιλογές της άρχουσας τάξης τους.
Στα Βαλκάνια ένας άλλος πρωθυπουργός και εκπρόσωπος μιας άλλης πλουτοκρατίας επαίρεται, διότι η χώρα του με σωφροσύνη στέκεται στη σωστή μεριά της ιστορίας. Εκ γενετής εξαρτημένη η ελληνική ολιγαρχία εξακολουθεί να στοιχίζεται με τον πιο δουλικό βαθμό στις κατευθύνσεις της «πεφωτισμένης» δύσης. Εκείνης που της εξασφάλισε την αλυσοδεμένη υπόσταση της, της «δώρισε» τη μικρασιατική καταστροφή, τη χούντα και το δράμα της διαμελισμένης Κύπρου. Που την κατάντησε μισερό παραγωγικό παράρτημα της και κατάστησε το εδαφικό της καταπίστευμα σε εκστρατευτικό λημέρι. Με εθνικό της δόγμα «όλη η χώρα, μία αμερικανονατοϊκή βάση» στέλνει 4 μεταγωγικά γεμάτα οπλισμό στην Ουκρανία, ο υπουργός Άμυνας εκφράζει την προθυμία να αποστείλει στο μέτωπο πιλότους και αεροπλάνα (πριν ακόμη οι ΗΠΑ απορρίψουν κάθε ενδεχόμενο άμεσης ανάμειξης)!! Υποστηρίζει με φρεγάτες τα αμερικανικά και γαλλικά αεροπλανοφόρα, που οργώνουν την περιοχή σε σαφή αντιπαράταξη με τον ρωσικό στόλο. Συνοδεύει με μαχητικά τα αμερικάνικα βομβαρδιστικά. Φιλοξενεί στη Σούδα πλειάδα κατασκοπευτικών και στρατηγικών (με πυρηνικό δηλαδή φορτίο) βομβαρδιστικών και γενικά ενισχύει την εμπλοκή μας στην τιτανομαχία των ιμπεριαλιστών.
Οπότε μην κοιτάμε μονάχα με ανθρωπιστική συμπόνια τους κατασπαρασσόμενους Ουκρανούς. Αλλά με διδακτικό φόβο για τα παθήματα ενός λαού, του οποίου η αδίστακτη ηγεσία του με μωροφιλοδοξίες παρεμφερείς της δικής μας της τον έκανε στόχο ισοπεδωτικών αντίποινων από ένα στρατιωτικό και πυρηνικό κολοσσό.
Τι θα αλλάξει
Οφθαλμοφανέστατα, ασύγκριτα προς το τραχύτερο θα διαφοροποιηθεί σε όλα τα επίπεδα το τοπίο, όπου θα αντικρίζουν οι από κάτω από εδώ και πέρα.
α) Τώρα πλέον είναι «νομιμοποιημένο» από τη δύση μέχρι την ανατολή το δικαίωμα του οποιουδήποτε ιμπεριαλιστή νοιώθει ευνοϊκές τις συνθήκες να εφορμά και δια πυρός και σιδήρου να επιβάλλει την απολυταρχική δικαιοδοσία του. Με τι «άνεση» αλήθεια ο σιωνισμός θα ξαναβομβαρδίσει τα εδάφη της Γάζας την επαύριο; Πόσο «εξαγνισμένα» η Ουάσινγκτον θα ανοίξει ένα καινούριο λουτρό αίματος, όπου κρίνει απαραίτητο; Σε βάρος Βορειοκορεατών, Ιρανών ή κάποιων από τα προηγούμενα θύματα;
β) Δεύτερη βεβαιότητα και σφόδρα αρνητικό επακόλουθο είναι η κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Κανείς από τους δυο πρωταγωνιστές και αδιάφορα από την όποια τροπή στο Ουκρανικό δεν έχει την πολυτέλεια αναδίπλωσης. Ο Λευκός Οίκος προσεχώς θα προχωρήσει σε κίνηση αντιπερισπασμού. Επιβραδύνοντας (το λιγότερο) την κεκτημένη ταχύτητα της Ρωσίας. Αποκαθιστώντας το λαβωμένο γόητρο του μετά την άτακτη φυγή του «πλανητάρχη» από το Αφγανιστάν και την ακούσια «αποδοχή» της ρωσικής εισβολής. Και βέβαια αποστέλλοντας το μήνυμα σε εταίρους και ενάντιους ότι διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων σαν ο ηγεμονικός παράγοντας. Πασχίζοντας ακόμη και να υπερκαλύψει τα κενά που άφησαν το προχθεσινά επιχειρησιακά βαλτώματα του.
Σε αντιδιαστολή το Κρεμλίνο θα επιχειρήσει να σφραγίσει τα κεκτημένα του, αν όχι και να τα διευρύνει. Ήδη απόδειξε με τον πιο βροντερό και αιματοβαμμένο τρόπο, ότι αποτελεί μια σχεδόν ισοδύναμη με τις ΗΠΑ στρατιωτική και πυρηνική οντότητα. Άξια «σεβασμού» και υπολογισμού από αντίπαλους και μη. Η μόνη δε που μπορεί να αμφισβητήσει με ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ, εξωστρέφεια την γεωστρατηγική υπεροχή των ΗΠΑ. Οραματιζόμενο έως και σοβιετικά (με διάπυρο όμως αντικομουνισμό) μεγαλεία. Οιαδήποτε διστακτικότητα ή σάλπισμα οπισθοχώρησης στο εκδηλωμένο πνεύμα «μη αμυντισμού» (Γεωργία, Συρία, Λιβύη, κλπ) θα σημάνει αν όχι συντριβή των βλέψεων, τουλάχιστον αποκαθήλωση και γενναίο ψαλίδισμα τους.
γ) Η ισοβαθμία του πυρηνικού οπλοστασίου ανάμεσα στις δύο «υπερδυνάμεις» θα δεσπόζει επί μακρόν στο παγκόσμιο σκηνικό των ανταγωνισμών και θα παραμένει (ως πότε) ο αντι-καταλύτης μιας ολοσχερούς συμπλοκής. Πριμοδοτώντας (εκτονωτικά) όμως σωρεία τοπικών τέτοιων. Ευσεβής και μη ορατός στο εγγύς μέλλον πόθος και παράλληλα ασύλληπτου εύρους τεχνολογική πρόκληση, είναι η κατοχύρωση ενός οπλικού προβαδίσματος, που θα εξουδετερώνει τον κίνδυνο πυρηνικής προσβολής της επικράτειας (η γνωστή ομπρέλα) του κάθε ιμπεριαλιστή από τον εχθρό του.
δ) Η ρευστότητα των διεθνών εξελίξεων, η αστάθεια και ασάφεια στη διαμόρφωση συμμαχιών και η αγωνιώδης αναζήτηση του ρόλου που θα διαδραματίσουν στο νέο τοπίο πόλωσης οι ιμπεριαλιστές δεύτερης και τρίτης γραμμής, καθώς και οι περιφερειακές δυνάμεις θα χρωματίζει εφεξής ζωηρά την επικαιρότητα.
Η όποια ΒΕΒΙΑΣΜΕΝΗ συσπείρωση της Δύσης γύρω από τον υπερατλαντικό άξονα αυτεπάγγελτα εγκολπώνει και στοιχεία αυτοϋπονόμευσης της. Η «τυφλή και αδιαπραγμάτευτη» στοίχιση του Γαλλογερμανικού διευθυντηρίου (διόλου ενωτικού ακόμη και σε λίαν ανώμαλες περιστάσεις) πίσω από τα λάβαρα της αστερόεσσας ακαριαία συνεπάγεται τον «ενταφιασμό» κάθε φιλοδοξίας για ανάδειξη του σε αυτόνομο γεωστρατηγικό πόλο με σπουδαίες αξιώσεις. Άλλωστε -σαν πτυχή διόλου αμελητέα- παραμένει ο πριν λίγα χρόνια ιδιαίτερα σκληρός και φαρμακερός εμπορικός πόλεμος ανάμεσα σε Ε.Ε. και όχι φυσικά τη Ρωσία……
Εξίσου όχι ξεκάθαρα προσδιορισμένες και παγιωμένες αποδεικνύονται οι σχέσεις στα ανατολικά της ανατολής. Η πλήρης σινορωσική προσέγγιση (και η οποία θα προκαλούσε τεκτονική δόνηση στον παγκόσμιο συσχετισμό) παραμένει μια στριφνή όντως εκκρεμότητα. Ούτε η Κίνα επιδιώκει την ρήξη και απομόνωση με τη δύση, μήτε αγνοεί τη δική της τάση περικύκλωσης, αλλά έχει επίγνωση επίσης, πως κάθε σύμπραξη λυκοφιλίας, δεν διέπεται από αρχές αλτρουισμού.
ε) Ήτανε το κλήμα στραβό στη χώρα μας. Από διεθνή κρίση, μνημόνια, πανδημία. Το αποτρώει τώρα ο ίλιγγος της ακρίβειας. Οπότε ο σκληρός αγώνας επιβίωσης για την εργατική τάξη και τα πλατειά λαϊκά στρώματα καταλήγει ΑΦΟΡΗΤΟΣ. Η φτώχεια τρέχοντας αλαφιασμένη εξαφανίστηκε. Τη θέση της κατέλαβε πλέον η πείνα. Ταυτόχρονα τα δημόσια ταμεία πανηγυρίζουν από τα αυξημένα έσοδα των έμμεσων φόρων. Η εξοπλιστική φρενίτιδα σε αντίθεση με τους βιοπαλαιστές και τον καημό τους για σχολειά, δουλειά, συντάξεις, νοσοκομεία, προστασία από σεισμούς, πυρκαγιές και πλημμύρες δεν έχει κανένα λόγο ανησυχίας για περικοπές. Το διακηρύσσει εξάλλου στη διαπασών ο Μητσοτάκης: «ύψιστη προτεραιότητα μας, η άμυνα». Ειλικρινής. Εξαθλίωση για την πλειοψηφία, αλλά πακτωλοί για φρεγάτες και ραφάλ προς χάριν του μεγαλοϊδεατισμού του κεφαλαίου.
Αυτή την περιπέτεια πρώτος με διαφορά την πληρώνει με ποτάμια αίματος και δακρύων ο ουκρανικός λαός. Οι υπόλοιποι λαοί με αβάστακτη εκτίναξη του κόστους ζωής εξαιτίας του Αρμαγεδδώνα των αυξήσεων, ένταση της φασιστικοποίησης, εθνικισμού, σοβινισμού ( τα πιο πρόσφορα εργαλεία υλοποίησης πολεμοχαρών σκοπών), παροξυσμό στρατιωτικών δαπανών και εμπέδωση στη συνείδηση της διεθνούς κοινής γνώμης ενός κλίματος πολεμικής απειλής περιορισμένης ή και καθολικής κλίμακας.
Οι προστάτες έχουν ανάγκη τους λαούς, το αντίστροφο όμως δεν ισχύει
Ο ρώσικος ιμπεριαλισμός νοιώθοντας τον προοδευτικό στραγγαλισμό του και ζυγιάζοντας όρους και συγκυρία αποφάσισε την εισβολή υπερασπιζόμενος τα ζωτικά του συμφέροντα και προωθώντας τα με στυγνές μεθοδεύσεις. Πιστά αντίγραφα παναπεί των δυτικών. Προτάσσει τις επιδιώξεις της πλιατσικολόγας κλίκας των μεγιστάνων της χλιδής, περιφρονώντας το πολλαπλά βαρύτατο κόστος και τις επώδυνες επιπτώσεις για τον δικό του λαό και την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Δεν έτεινε χείρα φιλίας και συνεργασίας με τον ουκρανικό λαό. Δεν ζήτησε από τους συγγενείς Ουκρανούς με στενούς και ποικίλους παραδοσιακούς δεσμούς μέσω του εθνικοανεξαρτησιακού τους ξεσηκωμού να αποτρέψουν την μετατροπή της πατρίδας τους σε νατοϊκό ανδράποδο και αντιρωσικό εφαλτήριο. Πως ο αυταρχικός πάτρωνας θα τους παρότρυνε να αποτινάξουν τον ζυγό του κάθε «προστάτη» πάνω από τον σβέρκο τους; Προφανώς δεν ακολούθησε αυτή τη διαδρομή, καθότι δεν πάσχει από αυτοκτονικό ιδεασμό. Μεστωμένος γαρ ιμπεριαλιστής είναι και με κατάλευκο το ποινικό μητρώο από σοβιετικά αναθεματισμένα κρίματα. Σαν συνεπής λοιπόν σατράπης ακολούθησε την «πειθώ» των κανονιών.
Οι ιμπεριαλιστές αρχίζουν τους πολέμους, η πάλη των λαών τους αποτρέπει
Στον αντίποδα αυτής της κυνικής συμπεριφοράς βρίσκεται η αντίληψη συναδέλφωσης των λαών. Το καθήκον αυτό πρώτιστα ανήκει στον ουκρανικό και ρώσικο λαό. Πόσο αλήθεια θα ήταν πιο ελπιδοφόρο το περιβάλλον, εάν και από τις δύο μεριές των συνόρων κυριεύονταν οι δρόμοι από διαδηλωτές κραυγάζοντας υπέρ της ειρήνης και φιλίας των λαών, καταδικάζοντας τις στρατιωτικές –πειρατικές επιδρομές, τονίζοντας πως οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προαγωγούς.
Αυτά είναι τα δραματικά ελλείμματα των αντιπολεμικών και αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων, που με τη σειρά τους αυτές οι αδυναμίες πηγάζουν από την τεράστια υποχώρηση του τροφοδότη τους. Του παγκόσμιου εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος.
Οπωσδήποτε η αντίσταση του ουκρανικού λαού απέναντι στον ρώσο κατακτητή είναι θεμιτή και επιβεβλημένη και δικαιούται την διεθνιστική αλληλεγγύη. Αρκεί να μην καταλήξει ενεργούμενο, υποχείριο άλλων αντιδραστικών.
Η σπαρακτική εμπειρία του ουκρανικού λαού πρέπει για δύο καίριους λόγους να συμβάλλει στην ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού, αντιπολεμικού και κατά συνέπεια λοιπόν και αντιβασικού κινήματος στη χώρα μας και σε επίπεδο αντίστοιχο των απαιτήσεων της εποχής μας. Για να εκφραστεί η καταγγελία του εξελισσόμενου μακελειού. Να τελειώσει άμεσα το μαρτύριο ενός ακόμη λαού. Ο πιο έμπρακτος και αποτελεσματικός τρόπος έκφρασης συμπαράστασης είναι η εναντίωση στον δικό μας αμερικανονατοϊκό τύραννο , που πρώτος «ξεκίνησε το άδικο χέρι» στην Ουκρανία προετοιμάζοντας την σε αντιρωσικό καταπέλτη. Όπως επίσης με την καταδίκη της απαράδεχτης ενεργητικής ελληνικής συμμετοχής, η οποία δίχως υπερβολή μας βάζει στο στόμα της …. αρκούδας.
Η πιθανότητα να βιώσουμε τον θρήνο μιας πολεμικής περιπέτειας ενισχύεται μέρα με τη μέρα. Μύθευμα και απάτη είναι η σταθερότητα και ασφάλεια που μας έταζαν ΝΑΤΟ και ντόπιοι υποτακτικοί τους. Ζούμε στο πιο εύφλεκτο τόξο του πλανήτη από Μέση Ανατολή, Βόρειο Αφρική, Βαλκάνια ίσαμε το ενεργό ηφαίστειο της Ουκρανίας. Δεν προλαβαίνει το ένα σφαγείο στη γειτονιά μας να παγώσει (προσωρινά) και αρχίζει το επόμενο. Η χώρα είναι νεωκόρος του πιο αδίστακτου φονιά της γης με την πιο πειθήνια κυβέρνηση του ΝΑΤΟ. Ελληνικό ιπτάμενο ραντάρ υπερίπταται της Βουλγαρίας, κατασκοπεύει τις ρωσικές ενέργειες και σε πραγματικό χρόνο στέλνει πληροφορίες στο ουκρανικό επιτελείο, όταν καθημερινά δεκάδες πεθαίνουν σιωπηρά και ατάραχα από τον κορωνοϊό. Φιλοξενεί την κρισιμότερη αρματωσιά των αμερικανών γκάνγκστερς και στα νευραλγικότερα ανά τον πλανήτη προπύργια τους. Ο φόβος του πυρηνικού ολέθρου φρενάρει την παγκόσμια ανάφλεξη. Και ο Γιάνκης «προστάτης» υποδαυλίζει τον αντιδραστικό ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό.
Δύσκολες στιγμές, κρίσιμες προοπτικές, σοβαρές υποχρεώσεις
Οι καιροί είναι γκαστρωμένοι. Γεννούν δυστυχία, ξερνούν θάνατο αθώων, προξενούν τερατώδεις κινδύνους. Και η τελευταία οργανωμένη δύναμη με αναφορά στη λαϊκή υπόθεση και η κάθε μεμονωμένη φωνή ανθρωπιάς και φιλειρηνικότητας πρέπει να βγει στους δρόμους μαζικά, δυναμικά, επίμονα. Να απαιτήσει τον σταματημό της αιματοχυσίας με την αποχώρηση κάθε ιμπεριαλιστή (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ρωσίας) από τον ξένο αχυρώνα της Ουκρανίας. Αν, αν, αν τα τωρινά καραβάνια των γεμάτων απελπισία εκατομμυρίων προσφύγων ήταν παλιρροιακά κύματα διαδηλωτών που διεκδικούσαν μαχητικά το αυτονόητο της ειρήνης, ανεξαρτησίας και φιλίας με τους γύρω λαούς, το κακό θα είχε αποφευχθεί.
Η ιστορία δεν καταγράφει και αποζημιώνει ότι κινείται στη σφαίρα των υποθέσεων και επιθυμιών. Μα εκείνη του πρακτέου. Ας αποτυπώσει λοιπόν την έγκαιρη, σωτήρια δράση μας, πριν οι αμείλικτοι δήμιοι προλάβουν και την υπαγορεύσουν σε βάρος μας πέρα από την υφιστάμενη ανέχεια και τις πιο στοιχειώδεις στερήσεις με πυραύλους, βόμβες, αδελφοκτόνα ελληνοτουρκική αλληλοσφαγή ή ακόμη και με πυρηνικά μανιτάρια.
Σύσκεψη της Πρωτοβουλίας Αντίστασης την Πέμπτη 17 Μάρτη στις 7.00μ.μ. στο Εργατικό Κέντρο Χανίων.
ΚΜ μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου